Helikon. Jaargang 1

[p. 9]

Rekenschap

O hoe deerlijk gekwetst, achter het hooge
Voorhoofd, het doffe en al te snelle denken,
Onafgemaakt en richtingloos verhavend,
Dat de wenkbrauwe' in op- en neergang houdt,
En niet kan doorbreken in bliklooze oogen,
De in hunne kassen diep verdokene,
Maar somtijds worden ze even van een ver,
Vaag vuur doorlicht; moeheid en twijfel zijn
Dat niet alleen, en ongeloof, die hare
Stem doen verstikken tot een ingehouden
Glansloozen toon, gebroken en versmoord;
En wat doet dan de mond? een scherp gewelfde
Mond die eenzaam gekerfd staat in 't verstilde
Gelaat; de mond die, wetende, heel kort maar,
Aan één zijde met oud misprijzen optrekt,
Soms, als door een wijze en milde deceptie:
De mond, wat is die dan weer plotseling
Vastbesloten en fel zooals een booze
Jongen kan kijken? ja kijkt niet de mond
Meer dan de oogen, en heviger? maar alle
Lijdelijkheid is gevlucht in de ronding
Der schouders, (o weet gij het dan niet meer,
Mijn hart?) zoo weerloos en zoo brekelijk,
(Voorzichtig dan!); en heel de rijzige
Hoogheid van 't teeder lijf is wankelbaar
In zichzelve verzwakt, - door welken droom,
Onwereldsch en onverwelkbaar, verslagen? -
En door een eenig, giftig referein,
Dreinende deun in 't te bewust gevoel,
Bezeerd en tot broosheid verbleekt: alleen

[p. 10]

 

Een enkel hopen, een flitsend beroep

 

Op een ander bestaan, zoodat een vreemde

 

Wijziging - welke? - van het eigen daaglijksch

 

Zelf haar steeds voortdwingt tot het zoo bekende

 

Overgaan in de moeizaam overwogen

 

Houding van een nieuw niet-zich zijn, dat ze, eenmaal

 

Gevonden, in werktuiglijkheid 't herhalend,

 

Verbeeldt, een willoos ontzind wegslapen

 

In 't andere, o ontoereikend genot

 

En nimmermeer volkomene vervoering,

 

Te smartelijk dan dat ìk het zou kunnen

 

Afkoopen met mijn bloed.

 

 

 

Jan. '27; Apr. '30.

 

Victor E. van Vriesland