Het harders-stafje
(1717)–Anoniem Het harders-stafje–
AuteursrechtvrijOp een moyen Voys.NU onlangs verleden, quam ik onverdagt,
Savonts laet getreden,
langs de nieuwegragt
Daer sag ik een Ionker,
’t scheen een grootse pronker,
wandelen voor zyn liefjens deur,
maekten daer In donker,
so de Serviteur.
| |
[pagina 83]
| |
Ik ging my versteeken,
in een kelder-trap,
daar Heb ik doorkeeken,
al zijn wetenschap,
hy begon te Queelen,
en seer fraey te speelen
op een cyter schoon Van klank,
Iuffrouws hert te steelen,
door het soet Gesank.
Ach mijn lief en leven,
was zijn droeven klagt,
’k Ga my hier begeven,
in de nare nagt,
wilt u Slaep dog breeken,
hoort eens na mijn spreeken,
Ag mijn overwaerde vrou,
siet hoe ik staen smeeke,
in dees groote kou.
Sy uyt slaep ontsprongen,
hoort het geluyt,
’t Venster op gedrongen:
stack het hooft daer uyt,
Hy Riep mijn annaetje,
og mijn soete maetje,
siet hier Sta ik vol van pijn
laet ik om een praetje,
dog wat by u zijn.
Wel het schynen dromen
riep de Iuffrouw weer,
Hoe soud gy hier komen,
zonder lange leer:
daer ik Twaelf treden,
wel ben van beneden,
ag mijn lief Het is om niet
dat gy uwe leden,
stelt in zwaer verdriet.
Lief en wilt niet schromen
‘k heb een ladder tou,
Vaerdig mee genomen,
weest my nu getrouw,
engelin wilt maken,
dat het vast mag raken,
nu so Klim ik vrolyk op,
sinjeurs hert aen ’t blaken,
Klom tot aen den top.
Hoorden heftig rommelen
met een soet geluyt,
Sinjeur teeg aen stommele
met zijn bruyd:
cupido Aen ’t blusschen,
by haer vlam door ’t kussen
maer Haer vader hier op let,
hoorden ’t ondertusschen,
Quam seer haest van ’t bed.
Vader greep een zabel,
met een kaers in d’hant,
Zinjeur kroop seer abel,
onder ’t ledikant,
daer sat Hy vol vreesen
dogter wat sal ’t wesen,
datje niet
| |
[pagina 84]
| |
Na bed en gaet,
vader ’k moet wat lesen,
’t hooft Niet wel en staet
Is dat u believen,
zoo voldoet u sin,
’k meen daer Waren dieven,
heymelijck en stil,
in ons huys gebrooken,
’k hoorden heftig spooken,
en so meende Ik door ’t gedruys,
’t hebbe my gewrooken,
aen Dat quaet gespuys.
Dus ging vader heenen,
sonder meer gewagh,
Sinjeur quam met eenen,
weder voor den dag,
daer Begon het minnen,
uyt verliefde sinnen,
siet hoe dat Ik voor u kniel,
laet ik u verwinnen,
ach myn Tweede ziel.
’k Heb mijn waerde engel,
u twee jaer gebeen
en Door liefs gestrengel,
altijd na getreen,
‘k heb by Nacht en dagen:
door veel minne-vlagen,
vaek u Deur en ring gekust;
en met smaert en klagen,
leef Ik ongerust.
’k Sal den eet nu zweeren,
van getrouwheit mee,
Eer sal’t velt verkeeren:
in een woeste zee,
son en Maen hier boven,
sullen eer verdoven:
eer ik breek Myn vaste min,
wilt my doch geloven:
waerde Engelin.
’t Vrolijk Cupidootje
venus blinde wicht,
deed Seer haestig een schootje,
met een minne-schicht,
Iuffrous hert aen ’t woelen
om het te koelen,
boot Sy hare lief de hand
sy begon te voelen
venus minne-brand.
Koude noorder vlagen,
wycken van sijn hert,
Lief u bitter klagen,
nu verandert wert,
ja voldoe U lusten,
gy sult by mijn ruste,
en betoont u trouwe min,
sinjeur heftig kusten,
sijne aerts-godin.
Aengename kaken,
en corale mond,
als een roos Aen ’t blaken
in den morgenstont,
spoede wy
| |
[pagina 85]
| |
ons Gange,
daer ik na verlage,
in vrouw venus lust-prieel,
daer sult gy ontfangen,
u gerechtedeel.
Dese groote joncker,
met zijn lieve bruyt,
ging nae bed in doncker,
blies het kaerslicht uyt,
ieder Kan gedenken,
wat hy haar ging schenken,
woelden So met soet gelag,
samen sonder krenken,
Tot Omtrent den dag.
Doen de nacht gordijnen
schooven in de locht,
En Auroor quam schynen,
sinjeur haast ter vlucht,
’t Venster uyt getreden,
klom weder naar beneden,
Meende dat hy was alleen,
nam zijn valreep mede
Ging zyns straten treen.
Maar eer hy nog scheyde
staande op de leer,
sy Uyt ’t venster leyde,
en seyde waerde heer,
gy hebt Onverdrooten,
nu mijn eer genooten,
’t maagde roosje van zyn steel,
wilt nu nooyt verstooten,
my U eygen deel.
Want mijn eyge vader
en mijn moeder voort,
Sullen bey te gader,
op myn zijn verstoort,
als sy Haast bevinde,
dat ik ga met Kind,
tegens ouders Streng gebied
ach myn wel beminde,
brouwt mijn Geen verdriet.
Al heb ik genomen,
lief u glans en eer,
wilt daerom niet schroomen,
ik min u even seer,
ik sal ’t na U behagen,
aan u ouders vragen,
dat ons trouw Dag zy gestelt,
toont u niet verslagen,
Nog u niet en quelt.
Lief tot meerder teecken,
neemt dees diamant,
Wilt voor trouw hem steecken,
aan u rechter-hant,
Laat my uwe kaeken,
lieffelyk in ’t blaecken,
tot Een zegel van de trouw,
nog een mael geraken,
Ach mijn waerde vrouw.
Hier mede dael ik neder,
want myn tijd heeft uyt
| |
[pagina 86]
| |
Tavond kom ik weder,
by mijn lieve bruyt,
lief en Toef niet lange,
maak my dog niet bang:
Neemt u va’reep mee op gank,
ik sal u ontfangen
In mijn armen blank.
Daer had ik gezworven,
’s winters nagte lang
Haest in kouw gestorven
ik ging ook mijn gang,
ik Maekt dit deuntje vaerdig,
’t geen ik sag so aerdig,
Van dees minnaer met sijn bruyt
vaert wel Iuffrouw waerdig,
mijn deuntjen dat is uyt.
|
|