Het harders-stafje
(1717)–Anoniem Het harders-stafje–
AuteursrechtvrijStem: Cupido was mijn Admirael.WAnneer de Zon zijn Paerde ment,
Uit ’t oost en West-waert op:
en al zijn jagt in ’t zuiden went,
dan zweeter Ydos top
dan stilt den loop der Rivieren:
dan wacht geen loveren of,
dan gaen de Nimpjes pleysieren,
in ’t schadu van ’t lommere lof.
Soo beurdent op een middendag,
op ’t heetste van den zon,
dat ik mijn dorst te lessen sou
uit beek of koelebron:
Soo hoor ik in ’t lommer der boomen,
het ruissen van een Fontein!
ik spoede mijn na de stromen,
daer vond ik een Nimpje allein.
| |
[pagina 72]
| |
Die sat met haer leden naekt,
Om spoelden inde vloet,
En scheen sy was in slaep geraekt,
dat deed mijn nog soo goet,
want geen diana gelrekse,
nog ik geen acteon,
‘k bleef staen en ik bekense,
veel vreugden dat ik bovon.
Daer sag ik aen haer goud geel hayr,
’t geen krinkelde krulle wast,
haer voor-hooft blonk als een pronk altaer,
Soo wilt als een albast:
haer neusjen soo net besneden,
haer mondje korale root,
haer kaakjes en andere leden,
die maekte mijn leven doot.
Nog sag ik dat Godinnetje:
van lit tot lit in als,
haer wit gekloofde Kinnetje
haer poesel blanke hals
doen sag ik nog wat lager:
ik was ‘er tot kijken gesint:
Mijn lusjes die wierde veel grager:
en worde door ’t kijken schier blindt.
Ik die voort op haren boesem sag
twee mammetjes wit en bol,
door-straelt met blaeuwe aders ag
Van melk en honing vol,
haer tepeltjes root koraligt:
daer druypter een lectar uyt:
O goden wie is ‘er soo salig:
’t genieten van soo een bruyd.
Mijn oog dat mijn tot minne dreef,
dat sag haer buykje aen
en straelde na de middel schreef,
daer vond ik nog wat staen,
dat was ik on derft niet seggen
het singen is te gemeen:
ik ging neder by haer leggen,
dog ontwaekten soo het scheen.
Maer ik omhelsden haer terstondt,
en greep haer in mijn arm,
Ik kuste haer lieve mondt
Cupido blies allarm:
haer bruyn oogjes lonkten,
En sagen mijn vriendelijk aen,
mijn bloed in d’aders ontsonkte,
Een sugjen heeft zyder gedaen.
|
|