Het harders-stafje
(1717)–Anoniem Het harders-stafje–
Auteursrechtvrij
[pagina 40]
| |
Stemme: Van den 116 Psalm.IK ben benauwt tot aen mijn droeve Ziel,
Ik ben ontstelt in al myn gantsche Leden,
En (na my dunkt) ik hebbe goede reden,
Midts ik soo ras en soo ellendig viel.
Ik was een bloem, een onbesprooken Maegt,
Ik was seer jong in Abrams Huys gekomen,
Die heeft, eylaes! Mijn beste Pand genomen,
Dat mijn nu eerst tot in herte knaegt.
Had ik den Man tot vuylen lust gevergt,
Had ik ter smuyk zyn bedde gaen beloeren,
Had ik zyn oog tot my gesagt te voeren,
Of hem misschien door ligten aerdt getergt,
Soo waer ik weert te lyden dese pyn,
En van myn Huys en al zijn Huys-genoten,
Te zijn verjaegt, te werden uyt-gestoten,
En met een ban aldus gestraft te zyn.
Maer, ’t is soo verr’ dat ik oyt heb bestaen,
Te zyn geneygt tot lust en Hoere-trekken,
Dat ik daer van met schrik ben af geweeken,
En op geen Man oyt oog heb willen slaen.
Maer siet myn Vrouw, die ik ten hoogsten agt,
Die heeft my selfs door kragt van lange reden,
Die heeft my selfs om dese daedt gebeden,
Die heeft my selfs tot haren Man gebragt.
Indien myn Heer tot lust my hadd’ versogt,
Ik hadd’ gewis zijn voorstel af-geslagen,
Ik hadde voorwaer van al myn leven-dagen,
Mijn reyne Ieugt aen geenen Man verkogt.
Maer doen een Vrouw, die ik ten dienste stont,
| |
[pagina 41]
| |
Dit vreemt bedrijf genoegsaem quam gebieden,
En dat mijn Heer dit even liet geschieden,
Heb ik myn Ieugt ten lesten hem gejont.
Ik werdt bevrugt, en kreeg een aerdig kint,
Iae kreeg een Soon van wonder schoone leden,
Dies was mijn Heer te byster wel te vreden,
En ik van hem voor allen wel bemindt.
Ik was hier nae niet meer een slegte maegt,
Die haer vermoeyt met Schueren of te wassen,
’k En hoefde noyt op yemandts dienst te passen,
Vermidts het selfs myn Vrouwe soo behaegt.
Men hadd’ my lief om myn gewenschte vrugt,
Ik moest het kindt met eygen Borsten soogen,
Dat ging myn staet al wederom verhoogen,
Ik was ontsien, en over-al gedugt.
Daer was niet goedts dat op de Tafel quam,
Of my werdt straks een deel daer van gesonden,
Het gantsch gesin dat scheen te zyn verbonden,
Alleen te doen daer ik vermaek in nam.
Ik mogt voor al van niemant zyn gestoort,
Op dat mijn Sog dog niet en sou verhitten,
Ik moest al staeg op sagte Roosen sitten,
En niemandt sprak tot my een vinnig woort.
Het Kindt dat wiesch en werdt allencxkens groot
Men gaf het toe by naest in alle saeken,
Ten mogt het schier by niemandt qualik maeken,
En siet het was de Vrugt van mynen Schoot.
My dagt ik mogt nu vry wat breeder gaen,
Dies schoon myn Vrou my somtijds wou scholiere
Ik steld’ het vast, ’k en hoefd’ haer niet te vieren,
’k En wou geen agt op haer bevelen slaen.
Ik dagt, ik hadd’ mijn heer nu tot een vriendt,
Die sou mijn doen genoeg by haer verschoonen,
| |
[pagina 42]
| |
Ia boven dat wel rykelijk beloonen,
Want (soo my dogt) ik haddet al verdient.
Ik werdt te fier door al het groot gemak,
Ook was mijn Kindt gantsch dertel opgewassen,
Dies woud’ ik naeu op eenig Mensche passen.
Ag weeld’, eylaes! gy zyt een lastig pak.
Nu, ’t is gebeurt dat Sara werdt verhoogt,
En dat uyt kragt van Godes milden zegen,
Sy heeft een Soon, tot hare vreugt gekregen,
Ook doen in haer de Moeder was verdroogt.
Daer juygt het huys en maeckt een bly gebaer,
Als meerder glants komt aen den Hemel schynen,
Dan moet moet terstondt het minder ligt verdwijnen,
Ag! dit werdt ik van stonden aen gewaert.
Mijn Kindt nam af, hoe meer dat Isaac wies,
Een yder sogt met hem voort aen te spelen,
Dit is my spijt, en doet mijn herte quelen,
Vermidts ik sag voor my een groot verlies.
Maer Israël gantsch weelig op-gevoet,
En niet gewoon voor eenig kindt te wijken,
En liet niet af zyn broeder door te strijken,
En queld’ hem staeg, gelijk de jonkheyd doet,
Mijn vrouw wardt gram en gaet met rijp beleyt
Aen haren man den gantschen handel klagen,
Sy wil van my geen smaetheyd langer dragen,
Ia dryft dan, ons het Huys moet zyn ontseydt.
Maer noyt en quam in mijn verdwaelden sin,
Dat Abraham van my sou konnen scheyden,
En mynen Soon uyt zijnen Huyse leyden,
En evenwel hy dedet niet-te-min.
O Nagtegael die op de Peuw’le sit,
Gy kondt voorwaer te wonder kragtig singen,
Gy kondt de geest van groote mannen dwingen,
| |
[pagina 43]
| |
En treft alsoo u voorgenomen wit.
Het was gansch vroeg, de gulde Sonne rees;
En siet! mijn Heer kwam in myn Kamer treden,
En ik besloot, uyt syn gestrengde reden,
Dat hy ons by een open Deure wees.
’k En wil geen twist ontrendt mijn Egte-bed,
om uwen ’t wil, na desen langer drijven,
Ik ben, seydt hy (vermoeyt te hooren kyven,
Maekt u van hier, en leydt u Sone met.
Hy gaf my broodt en water, sonder meer,
Dat was, eylaes! mijn voor-raedt om te reysen,
Kan ik hier op oyt sonder tranen peysen;
De kleynen loon van soo een grooten Heer,
Daer stondt ik doen gelijk als buyten raet,
Ik wou het stuk voor mijnen Heer verschoonen,
Maer siet! mijn Vrouw die quam haer ook vertone
En na my dogt, vry met een fel gelaet.
Wat sou ik doen? ik gaf een diepen sugt,
En ook mijn Kindt begon hier om te weenen,
Maer wie ik sag, die schenen harde steenen,
Al wat ik sey, men sloeg het in de lucht.
Och! mocht ik nu eens klagen na den eys,
Ik hadde vry myn Heere wat te seggen
Ik hadde vry op Sara wat te leggen,
Maer neen (’t is best) ik toome mijn gepeys.
Bedroefde Ziel, en maeckt u daer niet vast,
Laet ons veeleer in onsen Boesem delven,
’t Geen Mensch en lijdt als door zijn eygen selven,
Hebt dan gedult, en draegt u eygen last.
Gaet klimt eens af en daelt in u gemoedt;
Gy sult haest sien den grondt van uwe plagen,
Gy hebt, eylaes! geen weelde konnen dragen,
Gy hebt u Kindt te dertel op-gevoedt.
| |
[pagina 44]
| |
Gy waerdt te trots, en steld’ u boven al,
En hebt veragt al die u eerst geleeken,
Het scheen gy waerdt by niemandt oyt te spreeken,
Siet dus soo komt den hoogmoet voor den val.
Gy naemt vermaek ontrent een Egten-man,
Daer gy veel eer u Heere moest verspreeken,
Maer neen, gy zijt uyt uwen pligt geweeken,
Gy smaekt daer nu de wrange vrugten van.
Schoon yemandt dient, en dat hy by geval,
Door heer of Vrouw vericht werdt tot de sonden:
Hy is daer toe in geenen deel verbonden,
Godts eerste wet die bint hem boven al.
Nog heb’ het stuk niet als het dient gevat,
Als gy soo breedt gaet in u herte klagen,
Dat gy als niet van Abram hebt gedragen,
Daer gy nogtans geniet een grooten Schat.
Des heeren vrees hebt gy van hem geleert,
Dat is voor al een wonder rijken zegen,
En seekerheyt, een ligt op uwen wegen,
Siet datje daer u hert niet af en keert.
Wel aen, ô Godt, aensiet mijn droeve Ziel,
’k Ben in den geest bedrukt en regt verslagen,
Heeft uwe Geest een wonder groot behagen,
Schoon die wel eer in grove sonden viel.
Gy zyt mijn troost myn hoop en gantsche kragt
Verlost my dog uyt dit ellendig wesen,
En wilt uyt gunst mijn droeve ziel genesen,
Gy zijt alleen van wien ik zeegen wagt.
FINIS. |
|