Het harders-stafje

De Klagende Bruydegom

Stem: Soete lieve reyne Maegt.

Foey u daedt! eereloose Meyt,
Laster moet ik van u spreeken:
Hebt gy niet wel eer geseydt,
Dat een stale muer sou breeken,
Eer gy breeken soudt u woort?
Valsch werd’ ik nu regte voort,
Van u uyt gestreeken.

Cupido hadde m’ geblindt,

[p. 39]

 

Nu den Doek is van mijn Oogen,

 

Sien ik wien ik heb gemint,

 

En van wien ik ben bedrogen;

 

Prys nog eer en is sy waert:

 

Want sy is van sulker aerdt:

 

Als die niet en doogen.

 

’k Meend’ het Heilik was al klaer,

 

Ik ging wedden op myn trouwen,

 

Dat ik minder als een Iaer;

 

Met myn Lief sou Bruyloft houwen.

 

’k Wouw al met de mondt in ’t gras,

 

Eer ik in de wey eens was,

 

Door de Lust van trouwen.

 

’k Had’ al reed mijn Bruylofts Goedt,

 

Bef en hembden laten maeken,

 

Met een fyne Bruylofts hoedt,

 

En een Kleedt van ’t beste Laken;

 

Veeltydts dagt ik: Als ’t gebraet

 

Op mijn Bruylofts tafel staet,

 

Hee hoe sal dat smaeken.

 

’k Was al Bruygom in myn hart,

 

’k Hield’ de Bruyloft in myn sinnen,

 

Foey dat ik ô groote smart,

 

Oyt bestont om haer te Minnen:

 

Nou scheydt dese Prooy daer uyt,

 

Bruygom ben ik sonder Bruyt;

 

Wat mogt ik beginnen.

 

’k Is geen noodt, ik weet noch raedt,

 

Al stoot sy my voor de Scheenen,

 

Als de blaeuwigheydt vergaet,

 

Sal de pyn ook zijn verdweenen:

 

Dan sal ik eens leggen aen;

 

Of ik haer bedriegen kan,

 

En dan reys ik henen.