Het harders-stafje

[p. 37]

De Klagende WEEVER.

Stem: De fiere Nagtegaale.

MEn hoort nu alle dagen,
Duer ’t landt, in Schuyt, op Wagen,
Van quade Neering klagen,
By sonder van het weven;
Dies zit ik heel verslagen,
En moet deur dese plagen,
Berooyde Kleeren dragen,
En sober zyn in ’t leven:
Want alle ding is hier,
Heel kostelijk en dier,
Van als, van Ligt, van vier,
Van Vleesch, van broodt, van bier,
En voort van and’re waren,
Hoe kan een Mensch wel varen,
Die weeft; en met quaedt Garen
Steedts is geplaegt;
Is ’t wonder dat hy klaegt;

Aen Linn’en en wolle Laeken,

Om weer wat nieuws te maeken,
En weet ik niet te raken,
Ten waer mijn goet bekende,
Een kleedt voor my bespraeke,
’k Wenschte geen beter saeke,
Als van mijn mag’re kaeke,
Den honger weer te wende,
Og of mijn oog dien dag,
Dien blijden tydt eens sag,
Dat ik in ’t soet gelag:
Soo vroolijck als ik plagt,
By fraye Maets mogt wesen,

[p. 38]

 

Soo soet gelyk voor desen;

 

Kond’ ik Planeten lesen,

 

Ik woud’ eens sien:

 

Of sulks meer sou geschien.

 

Vergeefs zijn mijn gedagten,

 

Ik sou deur dese klagten,

 

’t Weven wel heel veragten,

 

En soo mijn Mondt vergapen!

 

Laet ik mijn daer voor wagten,

 

Midts dat ik alle nagten,

 

Om ’t Lighaem te versagten,

 

In ’t linnen soekt te slapen;

 

Geen Ambagt is soo goet,

 

Soo fraey als ’t weven doet,

 

Al treedt-men met de voet,

 

Men ligter voor den hoet:

 

Want niemant sonder gekken,

 

Een schoon Hembt kan aentrekken,

 

Of sal zijn Hooft ontdekken:

 

Maer hy die ’t maekt,

 

Verfoeyt wort, en gelaekt.