Het harders-stafje
(1717)–Anoniem Het harders-stafje–
Auteursrechtvrij
[pagina 24]
| |
Stemme: Dio met zyn snelle Winden.
ACh Hemel wat bleyde maeten,
Komen uyt Oostenrijk,
Men zal ’t uw gaen verhaelen,
Hoort toe dan al gelijk,
Hoe den Visier verheven,
Meende ons Christen Magt,
Te dwingen en te doen beeven,
Want hy zijn Leeger bragt:
Om dan zo met een groot Geweld
Ons Christen Magt te krenken.
Bragt hy zijn Leeger in het veld,
Men mag het wel gedenken.
Als men schreef Duysend Zevenhondert,
En Zeventien, my bedied,
Is ’er wel een groot Wonder
Voor Belgrado geschied;
In de Marave verheeven
Geschieden een zwaaren Slag;
De Turken zag men sneeven,
’t Was hen een droef gelag;
Want den Visier, vol boos gemoet,
| |
[pagina 25]
| |
Meenden naer zijn behaegen,
Aen te tasten ons Linie, op staenden voet,
Maer ’t dienden hen voor plaegen.
’s Morgens omtrent ten vier uuren,
In ’t opgaen van de Zon,
Stond het ’er al in roeren,
Door ’t kraeken van grof Kanon,
Tromm’len en Trompette
Maekten een groot rumoer;
Eugenius hier op lette,
Die lag op zijnen loer,
Riep: Za courazie schept nu moet,
Laet ons vroomelijk Strijden,
En spaert voorwaer geen Turks Bloed.
Sla dood aen allen zyden.
Toen vielen ons duytse Helden,
Den vyand dapper aen,
En in Battalje hun stelden:
Den Turk moest vlugten gaen,
En meende weer te keeren,
Over de Revier met spoet,
Kwaemen in groot versseeren;
Want ziet veel Turks Bloet,
Is daer gesneuvelt en vergaen,
En riepen boven maeten,
O Mahomet wilt ons bystaen.
Maer ’t mogt haer weynig baeten.
In deese grooten allarm
Een yder nam den vlugt;
Men hoorden niet als gekarm
En bitterlijk gesugt:
Kanon, Tenten, Bagagie,
Bommen, Mortier, Karkas,
| |
[pagina 26]
| |
Kruyt, Loot tot Avantagie,
Verlieten zy al den bras:
Veel goed lieten zy in den Brand,
Van paarlen en diamanten,
’t Was prijs en buyt aan allen kant,
Voor al ons duytse kwanten.
Toen maakten ons vroome zoldaaten,
Marode en grooten buyt;
Eugenius boven maaten,
Die riep toen overluyt;
Za lustig wilt uw begeeven,
En spoedig met ’er daad,
Nu zullen wy ook doen beeven
De Stad van bellegraed;
Terstond zo was yeder gereed,
Beklommen daar de wallen,
Kanon, Mortier dat schoot zeer wreed,
Schooten de Vuurige ballen.
Den Gouverneur nog niet agten,
Eugenius groot geweld,
Maar zonder lang te wagten,
Heeft zijn kanon gesteld,
Riep tot zijn volk met beeven:
Doet yder wat hy kan,
’k Zal het niet overgeeven,
Al bleef ’er mijn laatsten man,
Terstond zo liet hy de bloed-vlag,
En Paardt-staart uytsteeken,
Als Prins Eugenius dit aansag,
Dagt vriend dat sal ik wreeken.
Eugenius, Held verheeven,
En vreesde den vyand niet,
Hy heeft de Stad doen beeven,
| |
[pagina 27]
| |
Tot overgeeven ziet!
Men deed ’t Wit vaandel uytsteeken,
En maakten zo groot getier,
Als den vyand was geweeken,
Ieder vraagde Quartier,
Want hy geen hoop nu meer en zag,
Als ’t Leeger was geslaagen,
Men niet als dooden Turken zag,
Wel veertig duysend lagen.
Men maakten Capitulatie,
De Gouverneur moest bestaan,
Dat hy in korte spatie,
Alles moest wysen aen,
Waar dat de mijnen laagen,
En magazijnen mee;
Want binnen weynig dagen,
Moest hy uyt die sterke Stee.
En hoop van al dat Turkse Ras,
Met de wapens in haar Handen,
En wagens op het zelve pas,
Trokken zy na haar Landen.
Laat ons tot een memorie,
Roepen Heer Iezus aan,
Den Geever der victorie:
Die ons heeft bygestaen;
Door zijnen Magt verheeven,
En kragten hier op let,
Is den Turrik verdreeven,
Tot spijt van Mahomet:
Weest nu verheugt door ’t Christen-Land,
En steld Triomph van Staaken,
Verslaagen leyd nu den vyand
Laat ’t Grof kanon nu kraaken.
|
|