Het harders-stafje

[p. 17]

Uytvoerig Verhaal, van het geenen tussen een Juffrouw en een Jonkman in het op Schaatsen ryden, is voorgevallen.

Stem: Onlangs ging ik uyt Jagen met myn roer.

JUpiter is verheven,
Op zijn throon met magt,
doet het aerdrijk beven,
Met zoo‘n felle kragt,
door wind en vorst en heerschappy,
Zo stremmen d’Amstel-stroomen
en het roem-waerd Y.

Men hoort de noorde winden,

Blaasen onder een
dus laat men vinden,
Een yder in ‘t gemeen,
So treed men d’Amstel-poorte uyt,
Een yder met zijn Beminde
of aenstaende bruyt.

[p. 18]

 

Een Ionge Iuffrouw mede,

 

Bint haer Schaetzen an,

 

Is heen gereden,

 

zo ver als zy kan,

 

Reyt zwierig, net en deftig voort,

 

Tot wonder van de menschen,

 

Langs den Amstel voort.

 

De Iuffrouw ryt allenig,

 

Wyl vrouw venus zyt,

 

Soon ziet hoe menig,

 

haer al heeft gevryt,

 

Sy heeft haer liefde en trouw beklagt,

 

Ik zal haer in min doen blaken

 

de aenstaende nagt.

 

Sy heeft pyl en boog gekregen,

 

Waer op hy terstond

 

daalt nabeneden,

 

dat door yder gront,

 

de zoon gehoor-zaemt moeder in zin,

 

Dus wierp hy de Pylen,

 

Haar ter boezem in.

 

Uyt al haer schiftig blake,

 

In al haer leden door,

 

Komt haer genaken,

 

Op het gladden spoor,

 

Een Ambagts knegt zeer bot en plomp,

 

Regt of hy waer gehoude

 

uyt een aerde klomp.

 

Sy geeft hem dese reden,

 

Iongman toeft dog wat,

 

Op dat ik meden,

 

ryden na de stad,

 

Ik ben afgemartelt, Ik kan niet voort,

 

Kom laat mijn met u ryden,

 

Langzaem met uw voort.

 

Iuffrouw het kan niet wesen,

 

Ik hoor de Poortklok luyt:

 

Ik ben vol vreesen,

 

dat de poort toe sluyt;

 

Indien ik daer niet binnen quam,

 

Ik mogt voor mijn Moeder vresen,

 

Want zy sloeg myn lam.

 

Laet myn dog niet verlegen,

 

Iongman in dees last;

 

Sy reyt hem tegen,

 

En zy hout hem vast,

 

Sy avanceerde langsaem voort,

 

Als dat zy in de veste quame,

 

Grendelt men de Poort.

 

De valbrug opgeheven,

 

En de ketting sluyt,

 

De knegt vol wenen,

 

borst in tranen uyt:

 

Daer op de Iuffrouw hem sprak aen,

 

Kom laet ons uyt de kou,

 

En om een glaesje gaen.

 

Aen pauwen-tuyn gekomen,

 

eyst den Iuffrouw

[p. 19]

 

fier,

 

De knegt vol schroomen,

 

stond en beefde schier.

 

De Iuffrou die wou vrolijk zyn,

 

Begeert een vrije kamer

 

ende beste wijn,

 

Het delikaetste eten,

 

Quam daar op den dis,

 

Is neer gezeten,

 

Eyst een roemer fris,

 

Eene roemer fris, vol spaanse wijn,

 

Gebood om eens te drinken,

 

de gesontheyt mijn.

 

Al wat de Iuffrouw noden

 

hy weygert ’t alle by:

 

Doen sprak Ionge Iuffrou;

 

Het verwondere mijn,

 

Terwyl de kou geeft appetyd,

 

Ik bid u Proeft dat boutje,

 

naar u lust maar snyt.

 

De lompert wou niet eete,

 

Wat de Iuffrou noot,

 

Hy scheynt beseten,

 

Als een bul die stoot,

 

Dan kijkt hy na de spijs en wyn,

 

dan teld hy al de steentjes,

 

die in de schoorsteen zijn.

 

't Was half een geslagen,

 

Quam den Huys waardin,

 

Aen Iuffrou vragen,

 

Of ‘t was met haer zin,

 

dat men een bed op maaken zou?

 

Zy sprak gy zult ons diene,

 

Wy zijn man en vrouw.

 

De slaep zael in gekomen,

 

Sprak de Iuffrouw hem aen,

 

Ik heb u genoomen,

 

Voor mijn egte man

 

om dat gy zult verkiese myn,

 

Vermits ook dat myn,

 

ouders overleeden zijn.

 

Myn baas ende mijn Moeder,

 

Soude mijn zijn straf,

 

Myn werk onthoude,

 

En ik waar of Wou

 

jy nog werke voor jou kost,

 

Ionkman gy sult weesen,

 

Als een Graaf gedost.

 

De Iuffrouw haar ontkleden,

 

Was de bloed in noot,

 

In angst en vreesen,

 

Word dan bleek dan rood,

 

’t Was of zy sprak tot hout of steen,

 

de jonge Iuffer slaapt

 

den heele nagt alleen.

 

Aurora zent zyn luyster,

 

Waar op dat Febus straalt,

 

daar zy in duyster,

 

zo mee pronkt

[p. 20]

 

En praelt,

 

Het daegde reeds aen 't Firmament,

 

Alszy de Poort trad binne,

 

met dees malle vent.

 

Sy gaat hem weder noden,

 

Na haer woning toe,

 

Sy zend een boden:

 

Na zijne moeder toe,

 

Sy bragte hem aan een pragtig huys,

 

daer al de booden treurden,

 

Dat zy was niet thuys.

 

Als zy haer Iuffrouw zagen,

 

Was den blydschap groot

 

wy zyn verslagen,

 

Ia tot in der dood.

 

Een Schenk-bort met een glaasje Sek,

 

lied daer de Iuffrouw komen,

 

voor dees malle gek.

 

Sy laet haer kamers kyke,

 

netjes gestoffeert,

 

Wat al gelyke,

 

of het hem niet deert,

 

haer kasten zijn gevuld met goud,

 

Sy sprak het is u meeden,

 

So gy my maer troud.

 

De woorden hem verveelden,

 

Hy sprak al weer van gaen,

 

maer haer Iuweelen

 

toont zy hem weer aen,

 

sy sprak het Cabinet is myn,

 

Met flonkerde steenen,

 

Parels en Robyn.

 

Als hy sag de steenen

 

De houte Sinter de Nikolaes,

 

Begon te weenen

 

sprak ik moet na myn baes,

 

Ten einde liet zy hem nog gaen

 

versogt hem om een repste,

 

Weer te komen aen.

 

Nou is den bloet ontslaegen

 

Van zijn bustel-dom,

 

Hy sag in veel dagen

 

niet eens na haer om,

 

waer van dat zy een kuysing kreeg,

 

Waer door zy puur haer selven

 

was als in de weeg.