|
| |
| |
| |
Zamen-Spraak tusschen de vlugtende Damon en de verlatene Laura.
HOe dan! soudt gy my verlaten,
Die gy eertijdts hebt bemint;
Hoe! soudt gy my konnen haten,
Die tot u zoo ben gesint?
Neen, ik kan het niet gelooven,
Ik en kan het niet verstaen,
Dat gy soudt mijn eere rooven:
En dan elders Minnen gaen.
Hebt gy my niet meenig werven,
Even met een rijp beleydt,
Op u leven, op u sterven,
Hebt gy my niet trouw gezworen;
Hooger als ik seggen kan;
Heb ik u niet uytverkoren,
Hebt gy my niet schrift gegeven,
Dat ik als u weerde Vrou,
Dat ik al mijn gantsche leven,
Godt en wil het niet gehengen,
Dat gy my soud’ meyn-eedig zyn,
Dat gy my soud’ willen brengen,
Van de blijdtschap in de pijn.
Maer voor al moet u bewegen,
Dat heb ik van u gekregen,
Doen gy tot my waert gesint.
Doen gy my eens pleegt te stellen,
| |
| |
By de schoonste van het Landt:
Doen gy my eens pleegt te quellen,
Om dit eygen Minne-pandt.
Siet dog eens zijn geestig weesen,
Siet eens hoe het op u kijkt,
Siet gy zijter in te lesen,
Siet eens hoe het u gelijkt,
Wel dan, mag ik yet verwerven,
Eert, die gy eens hebt bemindt:
Anders moet ik Hoere sterven,
En u Vrugt een Hoere-kindt.
WAt zal dese Sloor beginnen;
Wat begeert de slegte Duyf?
Kindt gaet elders, wilje Minnen,
Ik u trouwen! wat een struyf.
Heb ik met u liggen mallen,
Waert gy voor een nagt mijn wijf,
Dat en agt ik niet met allen,
Dat en is maer tijdt-verdrijf.
Woorden die de Vryers spreeken:
Sijn beleeft en Honing-soet,
Dog ten zijn maer Minne-treeken;
Daer men noyt op agten moet.
Wat de Iongmans uyt beloven,
Op den Autaer van de min,
Dat is metter daedt verstoven,
Eden die de Minnaers zweeren,
Sijn veel ligter als de veeren,
Daer en dient niet op-gelet,
| |
| |
Kindt, die vliegen met de winden,
Ligter als een ligte Pluym,
Daerom zynse niet te vinden,
Want sy smelten, als het schuym.
Heeft de Penne wat geschreven,
’t Hert heeft ’et niet gevoelt.
’t Wordt van ’t Laken uyt-gewreven,
Als men in het bidde woelt.
Mag ik bidden houdt het briefje,
Want het u nog dienen kan:
Gaet, ey gaet tog, soete liefje,
Maekter Suyker-huysjes van.
’t Suyker sal te passe komen,
Als gy ’t Kindt syn papje kookt:
En het briefjen dient genomen,
Als gy dan een, Vyertjen stookt.
Die een kindt by Vrijsters teelen,
Hebben voor haar moeyte niet,
’t Is een Pop om mee te speelen,
Voor een die haer Maegdom leet.
’t Is de soete Maegt gehegt geschonken,
Voor haer Maegdelijke bloem:
Sy mag vry daer mede pronken,
Sy mag dragen haren roem.
Sy mag seggen, t’ haar der eeren,
Datse niet en hoeft te leeren,
Weg dan, Heyl, met al u klagen,
Weg met uwen mallen praet;
Noyt en zal my ’t Kindt behagen,
Daer geen Bruyloft voor en gaet.
|
|
Auteursrechtvrij