Colloquium Neerlandicum 9 (1985)

Verslag van het negende colloquium van docenten in de neerlandistiek aan buitenlandse universiteiten

[p. 357]

Slotwoord
door prof. dr. A.J.M. van Seggelen,
voorzitter van de IVN

Dit was het dan weer, bijna, het Negende Colloquium Neerlandicum. Met 82 neerlandisten uit 21 landen buiten Nederland en België zijn we vijf dagen in Nijmegen samen geweest. Zoals ik vanmorgen al heb aangeduid, was dit colloquium voor mij persoonlijk een soort pelgrimstocht naar het land van herkomst, al was het er dan een die ik niet maakte ‘mee kap en keuvel’, zoals de legendarische Michels zong. Ik geloof dat voor velen van ons de reis, vooral als die ver was, weer een soort tocht naar de bronnen is geweest.

Het bezoeken van colloquia en congressen mag dan soms voor de buitenwacht lijken op wat élitair tourisme, wij weten wel beter. Er wordt hard gewerkt, vaak tot in de kleine uurtjes. Het driejaarlijks Colloquium Neerlandicum is van den beginne af - in 1963 - gekenmerkt geweest door nuttige verrijkende, maar ook ongedwongen contacten.

Zoals ik al aanduidde: op de eerste plaats het vernieuwde, onmiddellijke contact met Nederland en België, onmisbaar voor wie buitengaats over die landen, over de Nederlandse taal en cultuur moet praten en schrijven.

Vervolgens biedt zo'n colloquium de mogelijkheid om contacten met de wetenschap in beide landen te onderhouden, te versterken of te vernieuwen. Deze regelmatige communicatie met wat hier op het vakgebied gaande is en met hen die hier de wetenschap bedrijven is een blijvende voorwaarde voor het behoud en de verbetering van ons onderwijs en onderzoek in den vreemde. Wij

[p. 358]

zijn er ons immers ook van bewust dat de erkenning van de neerlandistiek in de landen en universiteiten waar wij werken in de eerste instantie afhangt van de wijze en het niveau waarop wij doceren en wetenschappelijk werk verrichten.

Ten slotte zijn er de contacten onderling. Velen van ons kennen elkaar sinds jaren en het is goed zo regelmatig ervaringen te kunnen uitwisselen, elkaar problemen te kunnen voorleggen, elkaar tips te kunnen geven en werkmethodes te kunnen vergelijken. Veel van deze contacten zijn uitgegroeid tot trouwe vriendschappen.

Al deze contacten echter staan op hun beurt weer in dienst van het laatste: het contact van onze buitenlandse studenten met de Nederlandse taal en cultuur. Wat om hen gaat het uiteindelijk!

Het driejaarlijks Colloquium Neerlandicum is geen bijeenkomst van - ik citeer onze ex-voorzitter Jos Wilmots - ‘een groep marginale ijveraars’. De grote belangstelling van pers en media bewijst dat men die neerlandistiek extra muros eindelijk gaat zien als iets wat normaal bespreekbaar is, iets waar misschien zelfs wel brood in zit.

Een colloquium zoals wij dat nu besluiten is geen luxe-vakantie onder een stralende hemel, al heb ik afgelopen woensdag in het park van Kröller-Müller de ‘Berger des Nuages’ wel gedankt voor het feit dat hij de wolken deze keer op stal had gehouden.

De colloquia neerlandica zijn voor de meesten van ons even zo noodzakelijk als vanzelfsprekend. De nog relatief jonge internationale neerlandistiek zou gevaarlijk ondervoed raken als deze bijeenkomsten niet bestonden.

Op dit Negende Colloquium Neerlandicum hebben wij mèt onze Nederlandse en Belgische collega's op een nieuwe manier gedachten en ideeën kunnen uitwisselen. Ik heb de indruk dat het inrichten van werkgroepen rondom thema's uit het vakgebied de gewenste communicatie positief heeft beïnvloed. Maar laten we niet vooruitlopen op de resultaten van de eenvoudige enquête die wij onder de deelnemers hebben gehouden. De genoemde werkmethode was het gevolg van wensen tot modernisering die bij velen leefden. Wij hebben het experiment kunnen doen omdat zo veel collega's, ook intra muros, bereid waren een inspanning te leveren voor en tijd te offeren aan de neerlandistiek over de grenzen.

Omdat ikzelf aan de verwezenlijking van dit colloquium nauwelijks iets meer heb bijgedragen dan het leggen van enkele contacten en het meebespreken van wat mogelijkheden en problemen, durf ik het aan om in het openbaar een voorlopig en globaal oordeel uit te spreken. En dan zeg ik aan allen die zich daarvoor wèl hebben ingespannen: ik geloof dat het goed was!

Tot besluit van dit Negende Colloquium Neerlandicum wil ik dan ook namens alle deelnemers hén danken die dit treffen mogelijk hebben gemaakt.

[p. 359]

Na de dank van de IVN te hebben uitgesproken aan allen die op enigerlei wijze hadden bijgedragen tot het welslagen van het Colloquium, besloot de nieuwe voorzitter:

Vanavond pakken wij weer onze koffers en nemen we afscheid van Nijmegen en van elkaar. Moge het allen gegeven zijn elkaar over drie jaar ergens in België terug te zien, na drie jaren van succesvolle arbeid voor al die studenten die Nederlands willen leren en de Nederlanden willen leren kennen. Daarom sluit ik nu dit Negende Colloquium Neerlandicum met een hartelijk ‘Tot weerziens’.