Haerlems oudt liedt-boeck


[’t Sonnetje steeckt zijn hoofjen op]
Stem: Windeken daer des bos, &c. ’t Sonnetje steeckt zijn hoofjen op, En beslaet der Berghen top Met zijn lichjes, Wat ghesichjes, Wat verschietjes vert en flaeuw, Dommelter tusschen ’t graeu en ’t blaeu. ’t Vochtige boompje blinckt verciert ’t Vrolijck Vinckje tiereliert Op zijn tackjes // wilt en mackjes, En weer strackjes op een aer, Hippelt met zijn wederpaer. D’Hemelen werden meer ghegroet Van dees Diertjes kleyn en soet, Als van menschen // die maer wenschen Nae het aerdtsche helsche goedt, Dat men hier toch al laten moet. Hemeltjes wijs en wel gheleert, Meer met reden ghestoffeert, Als de lieden // die ’t ghebieden Van een Wereldt noch verdriet: Zy hebben u vernoeghen niet. ’t Herdertje met zijn wolligh Vee, Schrolt op ’t volckje van de Stee, Dat zijn knaepjes // van zijn schaepjes, In zijn slaepjes sacht en stil, Willigh voldoen haers Heeren wil. Menscheltjes Godt geeft elck zijn deel:
[pagina 106]
Maer elck doet zijn best om veel Te vergaren; dan ’t bewaren Voor de Iaren is een kunst. Dancket de Goden van haer gunst. Gheen dingetjes soo slecht en teer, Of zy gheven ons een leer; Wilt maer mercken // op de wercken Van de Goden wonderbaer, Niet en vindy sonder haer. O redelijcke beesjes dwaes! ’t Omvernuftigh Vee, helaes! Is veel nijver // en veel stijver, In den yver tot Godts lof, Als de mensch van ’t beste stof.