Haerlems oudt liedt-boeck
(ca. 1640)–Anoniem Haerlems oudt liedt-boeck–
AuteursrechtvrijStemme: Den Hemel uyt-ghespannen, &c.Het Nachtegaelken cleyne
verheugt de somer schoon
Met zijnen soeten sanck
In’t wout by een Fonteyne,
Daer heeft my een Persoon
Geluystert nae ’t gheklanck:
Den tijt viel my niet lanck,
De wilde dierkens sprongen
Al in dat groene dal,
De vogelkens daer songhen
Lieffelijck over al.
In’t wout stont een valeye
Verciert met bloemkens reyn
Schoon ende triumphant,
Daer ging ick my vermeyen
Al in dat lustigh pleyn,
Daer ick de Liefste vandt:
Ick sagh langhs eenen kant
Nae my een Maget komen,
In witte Zijd’ ghekleedt,
’t Was een so schoonen blome
Als ick ter wereldt weet.
Doen zy my wert geware
Zeer vriendelijck zy loech
Met haren rooden mondt,
Daer quam in’t openbare
Wat liefde zy my droegh
Doen ickse trouwe vondt:
Mijn herte werdt ghesondt
Door die reyn maegt gepresen
Want als Helena schoon
Zoo docht zy my te wesen
Onder des Hemels Troon.
Wy ginghen diviseren,
Houdende handt aen handt,
Als Amoureusen doen:
Seer vriendelijc spanceren,
’t Scheen het beloofde lant,
Zo lustigh wast in ’t groen:
De Mey stondt in’t saysoen,
‘t Wasser vol duysent vreugden
Dat door der minnen gloet
Ons herten seer verheugden,
Denck wat de jeugt al doet.
Wy songen daer Musijcke
Al op der snaren-spel
Melodieus en soet:
Wy spraecken Rethorijcke
Lustigh sonder ghequel,
Met eenen blijden moet;
Het wasser al voorspoet
| |
[pagina 41]
| |
In de schoone waranden,
Wy maeckten eenen dans,
Mijn Lief vlocht met haer handen
Van Roosen eenen Krans.
Daer na gingen wy rusten
Onder het groene Rijs,
Al op dat selve pad:
In dit prieel van lusten,
Het scheen een Paradijs,
’t Welc vol pleysantheyt was
Verborghen in dat gras
Daer heeft een slang geseten
Die mijn Lief in den voet
Heeft doodelijck ghebeten,
’t Welck ick betreuren moet.
’t Fenijn heeft haer bevangen
Zy sterf den bitteren doodt,
In alsoo korrten stondt:
Die daer met spel en sangen
En bloemkens in den schoot
Fraey was ende ghesondt:
Och haeren Rooden Mondt
Die wert so bleec van verwen!
Al dees wellustigheyt
Heeft dees maegt moeten derven,
Haer tot sterven bereydt.
Nu mag ick wel beklagen
Mijner gheboorten-dagh
Met tranen menighfout,
Nu ick alleen moet draghen
Lijden sonder verdragh
Hebbende dit aenschout;
Hoe seer ben ick benout,
Noch moet ick in mijn leven
Met eerbare herten koen,
Haer doode Wangen geven
Uyt liefden eenen soen.
O scheyden, bitter scheyden
Hoe hert is u ghelagh!
Zoo ick ghevoel present:
Wy gingen ons vermeyden
Noch heden desen dagh,
Nu leyt mijn Lief geschent:
Och! wat is ’s menschen end?
Men siet hem snel verdwijnen
Ghelijck den roock vergaen
Met droefheyt en vol pijnen,
’t Is hier seer haest ghedaen.
Wat baet hier triumpheren
Wat baet solaes en vreught
Die wy een kleynen tijdt
Wellustigh hier hanteren,
En nemen ons geneneught
Vleeschelijk breet en wijdt?
De doodt die volght subijt,
Men kanse niet ontkomen,
Met haer stralen zy steeckt,
Wy worden wech genomen
Gelijck een glas dat breeckt.
Ghy Amoureuse dieren
Spieghelt u hier aen wel,
Hoe dat dees maghet schoon
| |
[pagina 42]
| |
In een wout ginck pleysieren
Met sangh en snaren-spel
Onder des Hemels Troon,
Met haer dienaer ydoon,
Hy hiel haer wel in waerden
Met des wereldts gheraes,
Ny leydese in der aerden
En is der Wormen aes.
Het solaes deser wereldt
En is doch anders niet
Dan als een bloem op’t velt:
Hoe rijc, hoe schoon beperelt
Wy moeten sterven siet,
Wie weet zijn tijdt ghestelt?
Den mensche wert ghevelt,
Het leven moet hy uytten,
Nae dat elck heeft ghedaen
(Zeg ick in mijn besluyten)
Zal men den loon ontfaen.
|
|