Het Haagsche Bosch, waarin te vinden zyn de allernieuwste liederen, die hedendaags gezongen worden

De Akelige Trouwdag, of het Bedurven Huwelyk.

Op een bekende Wys.

1.

Jan.

Buurman Kees ik moet uw klaagen,
Ach! wat ben ik naar getrouwd,
ô! Ik dagt nooit van myn dagen;
Dat het myn zoo zou zyn berouwd;

[p. 17]

 

Toen ik vreide was het alles,

 

Toen was het Lief! geef my een zoen,

 

Zy was zo netjes zoo aanvallig,

 

Ach! zy was zoo lief en groen;

 

Nu ben ik getrouwd wat ongelukken,

 

Kon ik maar weer ontrouwe gaan,

 

Een onguur Wyf moet ik nu voor bukken,

 

Wil ik niet daaglyks vechten, slaan,

 

Zy zuipt haar vol gelyk een zwyn,

 

Daags drie musjes Brandewyn.

 

 

 

2.

 

Kees.

 

Praat tog niet, myn lieve Buurman!

 

Een elk heeft zyn dotje aan,

 

Geloof myn vry ik heb myn deel van,

 

Myn Vrouw heeft ook zoo'n naar bestaan,

 

De Koekebakker wilt het weeten,

 

Is een goede vriend van haar;

 

De Melkkraamjes niet vergeeten,

 

Met Oliekoeken dat kan gaan;

 

ô! Zy kan zoo lekker eeten,

 

Spritsen, Kaakjes en Banket,

 

Kollebyntjes wilt het weeten,

 

Want zy is een lekkerbek,

 

Gelooft myn maat! ik weet geen raad,

 

By houwen ziet, dat kan ik niet.

 

 

 

3.

 

Jan.

 

En kom ik thuis ik vind haar dronken,

 

In plaats van Eeten op zyn tyd,

 

Van de Slaap zit zy te ronken,

 

Zoo raak ik myn weekloon kwyt,

 

Gaan ik dan aan 't schelde, kyven,

 

Buurman Kees! het helpt niet,

[p. 18]

 

Ik weet niet waar myn duiten blyven,

 

ô! Het is zoo'n zwaar verdriet;

 

Gaan ik in de Kleerkast kyken,

 

Al myn Kleeren zyn 'er uit,

 

Lommert-Briefjes zyn de blyken,

 

Anders vind ik voor geen duit,

 

Ik zit al ras, aan 't Teefje vast,

 

Een dronke Wyf, een naar bedryf.

 

 

 

4.

 

Kees.

 

Neen, maat Ian! myn Wyf die Snoepster,

 

Getuig uw, is een zwaare plaag;

 

Vind ik nooit dronken maar die pester,

 

Stinkt altyd uit een vuile Maag,

 

Kom ik in huis ik moet wel beeven,

 

Zoo morsig is die totebel,

 

De voeten aan de grond vast kleven,

 

Maar Snoepen dat verstaat ze wel,

 

Geplukt, gescheurt moet ik steeds lopen,

 

Alles word van myn verkogt,

 

Of verpand by heele hopen,

 

Zoo word myn goed 'er doorgebrogt,

 

Zoo word ik bloed, in arremoed,

 

Buiten myn schuld, als opgevuld.

 

 

 

5.

 

Piet.

 

Kees en Ian hoe kan jy praaten,

 

Hebben de Wyven altyd schuld,

 

Ik kan toch geen Vrouwen haaten,

 

En gy zyt zoo met nyd vervuld,

 

Daar zyn zoo veel laffe mannen,

 

Die alles doen na Vrouwtjes zin,

 

Die alles doen wat zy maar kannen,

 

Zoo maaken zy zelven eerst begin,

[p. 19]

 

De Vrouw die moet wat lekkers hebben,

 

Te dwingen tegen wil en dank,

 

Daarna dan klouwd men zyn ooren,

 

En de Man geeft hun zoete drank,

 

En dus ziet men in 't verschiet,

 

De Mannen fyn, 'er schuld aan zyn.

 

 

 

6.

 

Ionge Lieden, laat u geraden,

 

Wend alkander niet zoo mal,

 

Want ziet den een bederft den ander,

 

En zoo raakt men in 't geval,

 

Ambachtslieden zyn geen Heeren,

 

Zet het zoo het veelen kan,

 

Wilt toch wel uw Huis regeeren,

 

Gedraag uw knap want gy zyt Man,

 

Dan zal men aan geen Drank gewennen,

 

Of Snoepen, of wat het weezen mag,

 

't Is beter u zelve wel te kennen,

 

Als van een ander uitgelacht.

 

't Is tot uw best, onthouw die les,

 

Geen Vrouw tot snoepen, geen Man de fles.