Haagse liederhandschrift

94. Van der moeder gods

Van der moeder gods
Hets een dach van vrolicheden,
Kersdach in des coninx hove,
Want daer heeft ghewonnen heden
Ene maget van groten love
Een kint temael so wonderlijch
Onde daertoe ghenoechtelijch
Na sire menscelichede,
Wies wesen is ondenchlic
Unde daertoe ombegripelic,
Na sire godlijchede.

Die moeder is dochter wonderlijch
Haers soens, ende hi haer vader;
Hoorde yeman das saghen des gelijc?
Hi es god ende mensce tegader,
|55ra| Hi is knecht ende daertoe heer.
Hi es over al, dats meer,
Ombegripelijc te winnen,
[Hy is teghenwoordich ende veer
t'Is groot wonder ende meer]
Noch kan gheen man besinnen.

In den donckeren wan die maghet
Der sonnen verlichter;
Die prence wert in den stal geleget,
Alder werelt stichter;
Men bant ziin hendeken mit sletten,
Die die sterre anesetten,
Doe hi den hemel wrachte.
Hi weende oec als een kindekin mede,
Die donren in den wolken dede,
Doe hi opvoer mit crachten.

Dus quam die gods sone goet
Van der maget pure,
Ghelijc der lileyen bloeme soet;
Het wonderde der naturen,
Doe't ghewonne had die maghet,
Ende in der crebben was gelaget,
Mit doekelkine bewonden,
Die was al der were(e)lt heer,
Ende van ghedaente scone vil meere
Dan nye creature ghevonden.

Ghelijc dat niet en quets dat glas,
Daer die sonne scinet dore,
Gheloven wi, dat die maget was
Na reyn als tevoren.
Die moeder is gebenedijt,
Dor wes besloten lichaem lijd
Gods soen, mensce geboren;
Die borsten oec wel salich weren,
Die god in sinen jongen jaren
Te sughene had vercoren.
Ghenade heere god, amen.