Haagse liederhandschrift

57. Van liden

Van liden

[A]

Men noemt eyn woert, dat heyt liden,
Et maect bedroef, et maect verbliden:
Wie in tornen moyt zet "liden",
Namaels maech(s) hij's hem verbliden;
Hij's wijs, die lijt mit sulker daet,
Daer hi in eere ende bate ontfaet.
't En is ter werelt so groten heere,
Hi ne moet liden dichwijl meere
Dan die maetste van den lande.
Liden mach niet heysen scanden,
Ophdat men heeft sulken raet,
Te liden, dat te liden staet.

[fol. 32rb]

 

Die pat is goet ghegaen beziden,

 

Die men mit eeren niet mach liden.

15

Mer woude men al te vele liden,

 

Die quade souder zeer op riden

 

Ende doen meneghen bosen daet,

 

Daer waer recht liden in ontgaet.

 

Te tide liden is so goet,

20

Dat mennich man nu gaet te voet:

 

Had hi te tiden willen liden,

 

Sijn eyghen peert, dat mocht hi riden.

 

Nu merct, wat liden dan in heeft:

 

En is gheen man, die huden leeft,

25

Wil hi niet te tide liden,

 

Hi ne moet vallen ende ghliden,

 

Eer hi dan weder oph kan staen,

 

Wert hem siin liden al gedaen.

 

Ja, alhir in deser tijt

30

Elc zie, dat hi te tide lijt.

 

Te tide liden maect dichwijl rust.

 

Ic wil't elken gÜeden lust,

 

Ende hi te tide gerne lede,

 

So hilde rust in liden stede.

[B]

Een reyne liden mit verdult
Is eene zake, die vervult
Den menschen in goeden leven;
Wie in liden is onverdult,
Ende daerin sinen god bescult,
Dien is gheen lof te geven;
Want hem ruert .j. mistroyst,
Daer hi sine ziele mede noyst,
Ja, boven alle sonden!
Ende si blijft eewelike onverloest,
Is't, als ons die scrifture gloest,
Si ne wert in hophen vonden.
Daeromme radich minen vreent,
Als hi liden mit hem vereent,
Dat hij't duldelike lide;
Daer en helpt niet toe gheweent,

[fol. 32va]

 

Waer liden te duren meent,

 

Elc man hout's hem anders blide.

[C]

Och, mir ist leider wee ghesciet!
Sal truren aen mich erven,
Onde wil mich hophe helphen niet,
In wantroeste ich verderven!
Mijn ongheluch erheffet zich,
Onde stellet zich tse boven,
Die aventure yst ieghen mich,
Onde hayt mich hen ghescoven.
Truren woent mich vaste bi,
Onde ye lanc zo zweere,
Der dach yst waerlich drie mit mi,
Der nach eyn jaer onde meere.
Gheluch, das have ich wenich yet,
Jich zeile ieghen winde
[...............]
[...............]
Vrude en hayn ich anders gheyn
Stille noch ophenbare,
Dan ich denchen ga alleyn,
Rech[t] als ich wilde, das ware.
Eyn selich wijf voer allen kan
Miin truren machyn ende.
Och, weer mich als ich ir gan!
O god zi daer tso zende!
Se kan mich machyn vrolich vro,
In truwen ich das kunde;
Helf, vrouliin tsart! das zi also,
Du hets des anders zunde.