Haagse liederhandschrift

46. Min vrou heyt wendelmoet

[fol. 28rb]

 

Min vrou heyt Wendelmoet

 

 

 

In sorgen hebbic gesin altoes,

 

Sint min hertte yerst vercoes

 

Te poten enen wijngaert,

 

Die mi dicke zuere waert.

5

Hi staet op enen berg so hoege,

 

Ende die gront is so droege,

 

Dat hi gewassen niet in kan.

 

Sint dat icken ierst gewan,

 

So ne is hi gemeret niet;

10

Des doget min hertze groit verdriet.

 

Sus so leve ich sonder heil,

 

Want die berg is so steil,

 

Dat mi te climmen is so zwar,

 

Ende hem vrucht te brengen dar.

15

Des leve ich in wanhope zere,

 

Hoe noetdorftich dat ich were,

 

Dat icker wijn af drinken sal,

 

En heb geluc oft goet geval.

 

 

 

Jo moes ich.

 

 

 

Hoep, troest, wil, minne und moet

20

Maken menigen lichten voet.

 

 

 

Liet ic die mane in't water scinen,

 

Ende elc man begaen meeten sinen,

 

Ende prijsde loever und gras,

 

So bleve ic Noydekin als ic was.