De Gulden Passer. Jaargang 86

[p. 151]

Janneke Weijermars
Goede boeken in het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden 1815-1830
De verspreiding van het katholieke gedachtegoed door de firma Hanicq te Mechelen

In 1825 komt een groepje geleerde mannen

Kaart van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden 1815-1830, door Alexis-Marie Gochet

bijeen bij de aartsbisschop van Mechelen, de prins De Méan. Onder hen bevinden zich de bekende kanunnik Jan Baptist David en de priesters Petrus F.X. De Ram, Gabriël Hermans en Willem Huysmans.¹ De meesten zijn grotendeels hun baan kwijt, nu koning Willem i dit jaar de klein seminaries en de Latijnse scholen in de zuidelijke provincies van zijn koninkrijk heeft afgeschaft. Ook zal diezelfde koning in plaats daarvan in Leuven binnenkort het zogenaamde Collegium Philosophicum gaan oprichten, een door de overheid gestuurde school voor priesters waarop de heren niet de invloed hebben die ze zouden willen. Het wordt tijd voor een tegenactie.

De clerus beroept zich in de strijd om katholiek onderwijs op oude rechten, waaruit volgens hen blijkt dat het onderwijs confessioneel moet kunnen zijn en dat de katholieke scholen uitsluitend onder hun bestuur en controle moeten staan. De regering brengt daar tegenin dat er in het ancien régime evenmin dergelijke rechten bestonden. Dit soort katholieke scholen zijn dus eigenlijk zeer nieuw en stammen pas uit het prille begin van de negentiende eeuw. Bovendien, en dat is voor de regering een nog belangrijker argument, kunnen de bisschoppen geen garantie geven voor de kwaliteit van het onderwijs in de katholieke scholen die zij onder hun hoede hebben. Volgens de regering is het niveau daar schrikbarend laag en bezitten de meeste docenten geen enkel academisch diploma.²

1 Jan Baptist David werd in 1834 hoogleraar aan de Leuvense Katholieke Universiteit, waarvan Petrus F.X. De Ram de eerste rector werd. Gabriël Hermans werd pastoor in Leest en Willem Huysmans in de Sint-Pieter en Pauluskerk te Mechelen. De informatie over de auteurs en over de vereniging komt uit Wils 1957, 14-41 en uit Muyldermans 1929, 49-64 en 111-127.

2 De regering trachtte de katholieke kerk in het zuiden bij het nieuwe onderwijsprogramma te betrekken door de aartsbisschop van Mechelen, prins De Méan, het toezicht over het Collegium Philosophicum te geven. Hij weigerde echter en de clerus volgde hem (Janssens 2008, 105-108).

[p. 152]

In de Hollandse Tijd investeert de regering in openbare scholen in plaats van in het katholieke onderwijs.³ De angst van de clerus voor het openbaar onderwijs is reëel, want de nieuw opgerichte instituten snoepen leerlingen en studenten af van de katholieke tegenpolen. Ook verliest de kerk invloed op het onderwijs door de godsdienstige onverschilligheid en scepsis ten opzichte van de katholieke kerk, die er op de openbare scholen heerste.⁴

In de brede stroom van verzet tegen de antikatholieke maatregelen van de regering ontstaat bij het genoemde gezelschap een klein maar representatief initiatief: zij roepen een vereniging in het leven met de naam Vereeniging ter Verspreyding van Goede Boeken. Als voorbeeld geldt de Roomsch Catholieke Maatschappij der Nederlanden, opgericht door onder anderen Joachim le Sage ten Broek in 1821. Deze maatschappij bracht in drie jaar tijd ruim dertig werkjes uit.⁵ Het betrof religieuze boeken, gemaakt in klein formaat en gericht op een groot publiek. Dat wil deze vereniging ook. De bereidwilligheid tot verzet tegen de koning is groot, zoals we verderop nog zullen zien. Bovendien beschikt de vereniging nu ook over de mogelijkheden om de reeks uit te brengen, daar vele geestelijken door de inperkende maatregelen van de overheid op het gebied van levensbeschouwelijk onderwijs nauwelijks nog werk hebben. Tussen 1826 en 1829 zullen op initiatief van de nieuwe vereniging minstens 33 teksten het licht zien.

Deze casestudy over de Verspreyding van Goede Boeken is bedoeld om te laten zien dat de eenwording van Noord en Zuid doorwerkte in het katholieke boekbedrijf in de zuidelijke provincies van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. Welke middelen en kanalen gebruikt deze institutie om de teksten te publiceren, wie waren de spelers in het veld? Liepen ze tegen restricties van de overheid of van andere instanties aan? Kunnen we in het geval van de Verspreyding iets zeggen over het succes van deze onderneming?

3 De oprichting van de kweekschool in Lier, die in september 1818 operationeel werd, is daar een voorbeeld van (De Vroede 1970, 151-165).

4 Janssens 2008, 105.

5 De zuidelijke variant ervan werd een jaar later onder leiding van Louis Robiano de Borsbeek opgericht. De koning verbood beide maatschappijen in 1823. Le Sage ten Broek zette de uitgaven van zijn maatschappij voort in Godsdienstige en zedekundige Mengelingen (1824-1828). Meer over Le Sage ten Broek in G. Gorris J.G. Le Sage ten Broek en de eerste fase van de emancipatie der katholieken. Amsterdam 1947 en W. van de Pas, De strijd voor het katholieke boek. Amsterdam 1949, 60-61.

De reeks en haar uitgever

Bij het onderzoek naar teksten en boeken is de context van belang waarin ze worden gemaakt en gelezen. Als we spreken over de context van de teksten van de Verspreyding, dan zijn hier twee aspecten aan de orde. Op de eerste plaats hebben we bij de Verspreyding van Goede Boeken te maken met een bijzondere vorm van publiceren, daar het niet om één publicatie gaat maar om een hele reeks. Volgens de Regels voor de titelbeschrijving⁶ is een reeks of serie een groep publicaties die met elkaar verbonden zijn door het feit dat elke publicatie behalve haar eigen hoofdtitel ook een titel heeft die van toepassing is op de groep als geheel. Dat is hier het geval. Bij een serie kunnen ook minder goed verkoopbare teksten als het ware worden meegezogen met het succes van andere boeken waarmee ze onder één noemer in een reeks verschijnen - al is een plaats in een serie natuurlijk geen garantie op succes. Een

6 Regels voor de titelbeschrijving, ii, 20 (uitgave van het nblc) Den Haag 1978. Deze definitie en andere gegevens over series in dit artikel komen uit Kuitert 1993, 11-61.

[p. 153]

Omslag en titelpagina's ‘Verspreyding van goede boeken’. (Collectie Ruusbroeck genootschap Antwerpen)

[p. 154]

grote rol is daarbij weggelegd voor de uitgever, die teksten produceert en distribueert. Een uitgever kan teksten het licht doen zien, of ze juist weigeren voor publicatie. Omdat de uitgever een grote rol speelt in het samenstellen van de reeks, zullen we in dit artikel voornamelijk de nadruk leggen op zijn rol in het productie- en distributieproces. Het tweede aspect dat van belang is voor de context van de Verspreyding van Goede Boeken gaat over de politieke en maatschappelijke omstandigheden waarin de boeken verschijnen.

De eerder genoemde geestelijken vormen de redactie van de serie, en zij wijzen het bedrijf van Hanicq in Mechelen aan als drukker en uitgever van de ‘Goede Boeken’. Dat zal voor de familie Hanicq geen verrassing zijn, want haar banden met het aartsbisdom zijn zeer hecht.⁷ De drukkerij, uitgeverij en boekhandel van Hanicq weet zich sinds de komst van Peeter-Jozef Hanicq vanuit Luik naar Mechelen rond 1777 een grote plaats te verwerven in de regio naast de drukkerij van Van der Elst, die er al veel langer gevestigd is.⁸ Ze richt zich naast de uitgave van dagbladen op het publiceren van theologische werken. De enige zoon Frans-Peeter krijgt vanaf 1806 een belangrijke plaats in de drukkerij en uitgeverij. Hij is zeer ambitieus en verwerft gedurende de Hollandse Tijd steeds meer invloed. Na de dood van zijn vader in 1828 neemt hij het hele bedrijf over en vrijwel onmiddellijk krijgt deze nieuwe eigenaar de titel van ‘drukker van het aartsbisdom’. Die behoudt hij ook na de machtswisseling in 1838, wanneer kardinaal Engelbertus Sterckx de prins De Méan als aartsbisschop opvolgt.⁹

7 Zie Le Clercq 1934, 9-12. Over het bedrijf van Hanicq in Mechelen is al het een en ander verschenen, bijvoorbeeld dit artikel van Le Clercq en het artikel van Muyldermans (zie voetnoot 1). Verder: Simons, Geschiedenis van de uitgeverij in Vlaanderen, deel 1. Tielt-Weesp 1984, 23-25 en Ryckmans, Drukker en pers te Mechelen (1773-1914) Repertorium. Leuven-Parijs 1972.

8 Franciscus-Josephus van der Elst (1757-1811) nam in 1788 het drukkersbedrijf van zijn vader Joannes-Franciscus over, die dat jaar had besloten om de stad te verlaten. De grootvader van de nieuwe eigenaar, Laurentius van der Elst, stichtte het bedrijf reeds in 1718 (Delafaille, 100-106 en 170).

9 Nationaal biografisch woordenboek, deel 4, 393-398.

Katholicisme in de Hollandse Tijd

Om ons een beeld te vormen van de politieke en maatschappelijke context van de Verspreyding-serie in het Zuiden, zullen we kort de consequenties voor de katholieken toelichten van de vereniging van de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden. Zoals bekend kwam die eenwording tot stand op het Congres van Wenen (1814-1815). Daar onderhandelden verschillende grootmachten over de herinrichting van Europa, nadat Napoleon in Rusland en ten slotte in oktober 1813 bij Leipzig was verslagen. Het idee van de vereniging kwam voort uit de angst voor het expansieve Frankrijk, waartegen de Lage Landen - vanuit Engeland en de Duitse staten bezien - gezamenlijk als buffer konden dienen. De initiatiefnemers van de samenvoeging gingen uit van een volledige versmelting van Noord en Zuid, waarin volkomen voorbij werd gegaan aan de eigenheid - dus ook aan de overwegend katholieke gezindheid - van de bevolking in het Zuiden. Daarbij is het belangrijk te weten dat de Belgen 62 procent van de bevolking van het koninkrijk zouden gaan uitmaken, en katholieken maar liefst ruim 70 procent. In de noordelijke provincies woonden immers ook katholieken, al hadden die sinds de oorlog tegen de Spanjaarden in de zestiende en zeven-

[p. 155]

tiende eeuw een achtergestelde positie. Maar in zijn Mémoire sur la réunion de tous les Pays-Bas (1814) liet Gijsbert Karel van Hogendorp - naast Anton Reinhard Falck en Cornelis Felix van Maanen¹⁰ het brein van de koninkrijkconstructie - er geen twijfel over bestaan: ‘Il faut de toute nécessité, que les Pays-Bas demeurent Puissance maritime et Puissance protestante.’¹¹ Daar konden de katholieken het mee doen.

Het zou een protestants koninkrijk worden, en daarbinnen werd het katholicisme slechts gedoogd. De risico's van deze houding werden door de overheid schromelijk onderschat: men keek maar al te graag naar Engeland, dat de eenwording van de Lage Landen had aangemoedigd en zelf met succes het protestantisme op internationaal niveau had weten uit te dragen.¹² Een aantal jaren later zouden de katholieken en de liberalen in het Zuiden een bondgenootschap aangaan, het zogenoemde ‘monsterverbond’, dat de basis vormde voor de omwenteling in 1830 en het ontstaan van het koninkrijk België. Een ander punt van wrijving in het Zuiden was de taalpolitiek van Willem i.¹³ Door verschillende taalbesluiten in 1814 en 1819 voerde de koning in het gehele koninkrijk het Nederlands als landstaal in. Dit besluit streek tegen de haren in van niet alleen de bevolking in de Waalse provincies, maar ook de Vlaamse upper class, die in de Franse Tijd vanaf 1794 volledig was verfranst. Bovendien was het Frans de taal van het openbare, intellectuele en culturele leven in de zuidelijke provincies. Het is vanwege deze maatregelen op het gebied van taal en religie verklaarbaar dat priesters zich verenigden en verzetten. Gezien de tijd die ze door de beknotting van hun werkzaamheden over hadden, leek het geschreven woord een voor de hand liggende keuze.

10 De drie heren kregen na de eenwording allemaal een ministerspost: Van Hogendorp was van 1813 tot 1814 minister van Buitenlandse Zaken en van 1815 tot 1819 Minister van Staat. Falck was van 1818 tot 1824 minister van Publiek Onderwijs, Nationale Nijverheid en Koloniën, en Van Maanen was van 1815 tot 1842 minister van Justitie.

11 Het citaat komt uit Wils 2005, 119-120.

12 Dit is een parafrase op Wils 2005, 120.

13 Standaardwerken over de taalpolitiek van Willem i zijn: F. Blauwkuip De taalbesluiten van Koning Willem i. Amsterdam 1920, en A. De Jonghe De taalpolitiek van Koning Willem i in de Zuidelijke Nederlanden (1814-1830): de genesis der taalbesluiten en hun toepassing. Sint-Andries-bij-Brugge 1967.

Taal en geletterdheid

De reeks van de Vereeniging ter Verspreyding van Goede Boeken is een verzameling Nederlandstalige, katholiek georiënteerde teksten, die als tegengif moet dienen voor de indringing van het Hollandse protestantisme. De titels spreken letterlijk boekdelen over de aard van het proza: Stigtende levens van eenige jonge christene heldinnen (1827), Manier voór eenen jongeling om buyten het huys van zyne ouders christelyk te leéven (1826) en Ryp beraed aengaende het geloof en den godsdienst welke men moet omhelzen (1827) zijn enkele voorbeelden. De werken zijn niet oorspronkelijk: altijd vertalen de medewerkers teksten uit het Frans, het Duits en ook het Latijn. De Ram is zeer productief, maar Jan Baptist David maakt veruit de meeste vertalingen. Zijn bijdragen schrijft hij onder het pseudoniem a.m.d.g.¹⁴ Vaak ook staat er geen schrijver vermeld, of is het pseudoniem niet thuis te brengen. Daar is een aantal redenen voor te noemen: óf de auteurs schrijven voor ‘het oog van God, en niet voor het oog der wereld’, óf ze zijn bang om te worden opgepakt. Die angst is reëel,

14 De afkorting staat vanzelfsprekend voor ‘Ad Majorem Dei Gloriam’ ofwel ‘Tot meerdere glorie van God’. Muyldermans verbindt deze afkorting met David, en doet dat op basis van een bibliografie die het Davidsfonds van de werken van David heeft uitgegeven (Muyldermans 1929, 13-114).

[p. 156]

Jan Baptist David met mantel, door Louis Teurlinckx in 1844. (Collectie amvc-Letterenhuis Antwerpen)

want in januari 1826 weet een Mechelse collega Van Hemel slechts ter nauwer nood aan gevangenschap te ontsnappen.¹⁵ Hierbij moet echter ook worden vermeld dat in de vroege negentiende eeuw de positie van de auteur in de Zuidelijke Nederlanden nauwelijks een relevante kwestie is en dat mede daarom de auteurs en vertalers niet op de voorgrond treden.

De bedoeling is om eens per maand een boek van 300 bladzijden te ‘verspreiden’, of twee boeken die samen goed zijn voor 300 pagina's. De boeken zijn bestemd voor ‘die personen die de voorzienigheyd heeft doen gebooren worden in eenen nederigen staet’,¹⁶ zoals David dat in een voorwoord bij een van de delen schrijft. Het gaat dus niet om teksten met een ‘schone en hoogdravende stijl’, maar de tekst moet in gewone mensentaal geschreven zijn. Die taal is kennelijk het Nederlands, of liever gezegd: het Brabants. Soms noemt men de taal van de serie ook wel Vlaams, zoals in deze voorrede van het boek over de zon- en feestdagen:

Men heéft alles in het vlaemsch gesteld [...] om dat het een werksken is, dat men wenscht dat het van ieder een geleézen worde met die vrugt, dat de eer van de Zondagen en Feestdagen, zoo verflaeuwd en gekrenkt, mag hersteld worden [...].¹⁷

Door ‘Vlaams’ te schrijven, hoopt men dus een breder publiek te bereiken. David, die eigenlijk veel liever volgens de Hollandse spellingsregels van Siegenbeek wil schrijven, voegt zich toch in de lijn van de redactie.¹⁸ Hij noemt in het eerstgenoemde voorwoord de ‘bui-

15 Het citaat komt uit Muyldermans 1929, 120. J.B. Van Hemel vluchtte op 26 januari 1826. Na de omwenteling zou hij een doorslaggevende rol spelen bij de heroprichting van het Mechelse Klein Seminarie (Claessens 1866 en Geerts 2007, 8).

16 a.m.d.g. 1827, 8.

17 ‘Voorrede’ 1827, ix.

18 Deze spellingsregels van Matthijs Siegenbeek werden in 1804 in de Noordelijke Nederlanden als officiële schrijfwijze ingevoerd (o.a. Wils 1957, 27-29).

[p. 157]

tenlieden’ als doelgroep van de Verspreyding, maar zegt er meteen bij dat dit niet betekent dat ‘stedelieden’ de boeken niet hoeven te lezen.

De keuze voor het Nederlands is enigszins opmerkelijk. We zien in het geval van de Verspreyding namelijk dat een antiprotestantse en daarmee een anti-orangistische houding van de initiatiefnemers van de serie niet per definitie ook een anti-Nederlandse houding inhoudt. Daarnaast gaat de organisatie er kennelijk van uit dat de Verspreyding onder de doelgroep - de bevolking van het platteland - meer succesvol zal zijn als de boeken in het Nederlands verschijnen. Gaat men er dan ook van uit dat de doelgroep de boeken zelf zal kunnen lezen?

Over de lees- en schrijfvaardigheid van de Vlaamse bevolking aan het begin van de negentiende eeuw bestaat in de literatuur min of meer consensus. De cijfers komen in grote lijnen overeen: aan het begin van de negentiende eeuw was het aantal analfabeten hoger dan vijftig procent. Weliswaar deden er zich verschillen per regio voor, en in de steden lag het percentage analfabeten over het algemeen lager. Een van de oorzaken van ongeletterdheid is de armoede: hoe minder financiële middelen de bevolking had, hoe meer kinderen werden ingezet in het arbeidsproces om ook een inkomen te verwerven. Ze gingen dan niet naar school en leerden dus ook niet lezen en schrijven. Bovendien werd de interesse voor lezen en schrijven spoedig naar de achtergrond verdrongen zodra er sprake was van een tekort aan voedsel en de daarmee gepaard gaande fysieke en ook geestelijke achteruitgang. Kregen aan het einde van het ancien régime de kinderen over het algemeen nog de gelegen heid om tot hun vijftiende jaar naar school te gaan, dan nam de geletterdheid vanaf dat moment echter sterk af tot het dieptepunt van de economische crisisjaren rond 1845.¹⁹ De stevige onderwijspolitiek van Willem i heeft er echter toe bijgedragen dat er in de geletterdheid van de Vlaamse bevolking tussen 1815 en 1830 een lichte opleving kwam. Ten opzichte van de Franse Tijd nam het analfabetisme met bijna tien procent af omdat onderwijzers beter werden opgeleid en er meer kinderen naar school gingen.²⁰ Van een spectaculaire en blijvende stijging van geletterdheid is evenwel geen sprake.

Hieruit kunnen we met betrekking tot de Verspreyding concluderen dat de ‘Goede Boeken’ vermoedelijk bedoeld zijn om aan de plattelandsbevolking te worden voorgelezen, en dat ze misschien als schoolboeken moeten dienen of in schoolbibliotheken terecht moeten komen. Dat de producenten verwachten dat de ‘buitenlieden’ daadwerkelijk de boeken voor zichzelf zullen aanschaffen en lezen, lijkt minder waarschijnlijk.

19 Zie Vandenbroeke 1981, 270-282 en Deprez 1999, dl. i, 13-15.

20 Janssens 2008, 113-114.

Voltaire, Willem I en het Nut

De naam van de serie maakt nieuwsgierig naar een ander maatschappelijk aspect ervan: als dit goede boeken zijn, wat verstaan de initiatiefnemers dan onder slechte boeken? Daar zijn ze in de voor- en nawoorden bij de vertaalde teksten buitengewoon expliciet in. Om te beginnen behoren alle voortbrengselen van de Verlichting, en met name het werk van Voltaire en Rousseau, tot het kwaad dat de makers door middel van de Verspreyding willen uitroeien. In dat opzicht sluiten ze, zoals Rome dicteert, aan bij de Index librorum prohibi-

[p. 158]

Willem i (1772-1843), souverein vorst der Verenigde Nederlanden, later koning der Nederlanden. Kunstenaar anoniem, datering tussen 1813 en 1815. (Collectie Rijksmuseum Amsterdam)

torum. De vertaler van het deel over het leven en de dood van Voltaire heeft in zijn voorwoord de bedoeling om de lezer door deze tekst ‘af te keeren van den afgrond in welken hun een valsch en bedrieglyk schynsel [de verlichting dus] zoude konnen doen vallen’.²¹ Daarnaast is de nieuwe staatkundige orde aanleiding voor de oprichting van de Verspreyding geweest. De onvrede over het nieuwe bewind van Willem i in religieus opzicht krijgt namelijk ook zijn weerslag in de serie, bijvoorbeeld hier:

Een wreede omwenteling die wy in het staetkundig en borgerlyk order ondergaen hebben, heéft oók onze christelyke zeden en oude godvrugtigheyd omgewenteld. Het is deéze die het onkruyd in overvloed geworpen heéft in den akker van den Vader des huysgezins; het is deéze, die de Autaer- en Troonomwerpende grondbeginselen, leeringen en verderfelyke schriften van de hedendaegsche philosophen, zoogenaemde volksverlichters of liberaelen in ons ongelukkig vaderland heéft voordgezet; ja, zoo bedorvene Christenen, hier doór aengedreéven, sedert meer dan dertig jaeren, tegen den Heer en zynen heyligen Godsdienst heéft uytgewerkt eene ongehoorde boosheyd en godloosheyd; doór welk [...] het volk, in het algemeyn, gekomen is tot onverschilligheyd, vergeétendheyd en veragting ten opzigte van alle goddelyke en kerkelyke wetten [...] de welke op zoo veéle grouwzaeme manieren overtreéden worden: waer doór wy [...] ryp worden voór Gods rechtveêrdige wraek en gramschap.²²

De schrijver spreekt hier met veel omhaal over de voor katholieken ongunstige maatregelen van Willem i, die aan het begin van deze bijdrage al aan de orde kwamen. Maar het grootste kwaad waartegen de Verspreyding zich richt, is wel de Maatschappij tot Nut van 't Algemeen, die door de makers van de serie dan ook het meest en in de felste bewoordingen wordt aangevallen.

21 Weétensweêrdigste byzonderheden van het leven en de dood van Voltaire 1826, vi.

22 ‘Voorberigt’ 1827, dl. 2, ix.

[p. 159]

Vergadering van de Maatschappij tot Nut van 't Algemeen in de Oude Lutherse kerk te Amsterdam. Kunstenaar anoniem, datering omstreeks 1791.

Die maatschappij, kortweg ‘het Nut’ genoemd, werd in 1784 door Jan Nieuwenhuyzen in Nederland opgericht om kennis en beschaving te verspreiden onder de minder bedeelden van de Nederlandse bevolking. Dat deden de diverse afdelingen door middel van onderwijs, maatschappelijk werk en ook door de verspreiding van boeken via de zogenoemde Nutsbibliotheken. Vanwege het succes van het Nut in het Noorden, en vanwege de wens van de overheid om van het koninkrijk ook in cultureel opzicht één geheel te maken, is het begrijpelijk dat ook in de zuidelijke provincies afdelingen werden opgestart. Al was het Nut van oorsprong helemaal niet zo antikatholiek, toch riep het de nodige weerstand op vanwege het noordelijke karakter ervan en de protestantse bijval die de maatschappij in het Noorden genoot. Dat kwam wellicht ook doordat sommige noorderlingen die de zuidelijke afdelingen oprichtten, zich wel zeer negatief over de katholieken uitlieten. Petrus van Genabeth bijvoorbeeld, die in Brugge een afdeling van het Nut onder zijn hoede had: hij woonde daar vanwege zijn werk als docent Nederlands aan het atheneum en schreef in zijn herinneringen aan zijn Brugse tijd dat hij de oprichting van de verschillende afdelingen van het Nut had gezien als overwinningen op een ‘blinde en verblindende Belgische priesterpartij’.²³ Zelfs de toenmalige minister Falck van Binnenlandse Zaken moest erkennen dat de integratie tussen Noord en Zuid met zulke trekkers niet vanzelfsprekend was.²⁴ Ook na 1830 werd het Nut in het Zuiden gezien als ‘een vreemde plant, die naar eene nieuwe luchtstreek wordt overgebracht. Zij had nog den tijd niet gehad om er krachtige wortels te schieten, toen de storm van 1830 opstak en al de departementen van Zuid-Nederland als in éénen rukwind uiteensloeg’, aldus historicus Paul Fredericq in 1913.²⁵

23 Van Genabeth 1831, 15-16.

24 Zie brief van minister Falck aan minister Van Maanen van Justitie, 29 nov. 1822, in: Gedenkstukken, viii, red. Colenbrander, 2, 596.

25 Fredericq 1913, 270-271.

[p. 160]

Mede vanwege de indirecte invloed van het Nut op het openbaar onderwijs in het Zuiden, zagen de medewerkers van de Verspreyding deze maatschappij als één van de grootste vijanden. Het Nut wist namelijk in Gent, Antwerpen en Brussel ‘mannen van goede wil’ te mobiliseren die jaarlijks een bedrag afstonden waarvan voor het openbaar onderwijs schoolboeken werden gekocht. Ze waren bedoeld voor minder bedeelde leerlingen die geen geld hadden om ze zelf aan te schaffen. De donateurs verenigden zich op hun beurt in de zogenaamde ‘vrije maatschappijen ter aanmoediging van het aanvankelijk onderwijs’.²⁶

De katholieken bonden hevig de strijd aan met het Nut, en dat resulteerde in diverse confrontaties.²⁷ Zo ging een groep Vlaamse katholieken in het Zuiden scholen binnen om de door het Nut uitgegeven boeken van de leerlingen af te pakken en ze vervolgens te verbranden. Daarnaast saboteerden de katholieken ook pogingen van het Nut om de armen in tijden van honger van brood te voorzien. Om kort te gaan: dit soort acties zijn succesvol geweest, want al waren er tientallen vestigingen van het Nut in het Zuiden, vele waren een kort leven beschoren en de ‘echte’ Belgen werden niet bepaald in groten getale lid. De makers van de Verspreyding zijn er heilig van overtuigd dat ze aan het mislukken van het Nut in het Zuiden hebben bijgedragen.

26 Deze maatschappijen bestaan uit mannen met beroepen als gemeentelijke bestuurders, geneesheren, advocaten, rechters, notarissen, officieren en onderwijzers (Janssens 2008, 196-198).

27 De informatie uit deze alinea komt uit Grosheide 1949, 208-228.

De strategie van de uitgever

De uitgever van deze serie ‘Goede Boeken’, Hanicq, wordt niet alleen gedreven door idealisme en zijn liefde voor het goede boek en de kerk, maar ook - het zal niemand verbazen - door financieel gewin. Het uitgeven van een serie brengt namelijk een hele rits voordelen voor de uitgever met zich mee. Hanicq gebruikt één formaat, één lettertype en één papiersoort en dat verhoogt de eenvormigheid en herkenbaarheid van de serie. Die eenvormigheid maakt de productie waarschijnlijk ook goedkoper. Daarnaast kan de reeksnaam gaandeweg uitgroeien tot een merknaam. In de voor- en nawoorden en in de fondslijsten van Hanicq spreken de makers met een grote vanzelfsprekendheid over de Verspreyding. Door die serienaam Verspreyding zo vaak mogelijk te laten vallen, probeert de uitgever naamsbekendheid te krijgen en daardoor klanten te winnen of te behouden. Ook adverteert de uitgever efficiënter met een hele serie dan met elk boek apart. Dat houdt de kosten laag. Alle boeken uit de reeks krijgen een nummer, waardoor duidelijk te zien is dat ze een onderdeel uitmaken van een groter geheel.²⁸ Als kopijrechten op een werk vervallen, is het voor een uitgever aantrekkelijk - want goedkoop - om de desbetreffende werken in een serie aan te bieden. Zo kan hij vrij van rechten de boeken in een nieuw jasje steken en deze in een andere context opnieuw onder de aandacht brengen.

In 1817 stelt de overheid een nieuwe kopijwet in, deels om de verschillen tussen de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden gelijk te trekken.²⁹ In werkelijkheid zijn veel soorten

28 Een serie prikkelt eveneens de verzameldrang van de lezer. Een onvolledige reeks wordt als onbevredigend ervaren. Ook is het in de negentiende eeuw onder boekbezitters in de mode om rijtjes boeken met hetzelfde omslag naast elkaar in de boekenkast te hebben staan. Omdat de boekjes van de Verspreyding gericht zijn op de lagere klassen en vooral ook op onmiddellijke consumptie, zullen deze twee redenen om de boeken aan te schaffen minder meegespeeld hebben.

29 Gegevens over het kopijrecht komen uit Schriks 2006, 129-134.

[p. 161]

boeken in het Verenigd Koninkrijk nog steeds in het geheel niet beschermd tegen het willekeurig herdrukken en nadrukken. Vogelvrij zijn werken als wetboeken, schoolboeken, kerkboeken, almanakken, maar bijvoorbeeld ook vertaalde, anonieme, pseudonieme en collectieve geschriften. De uitvoering van de wet verloopt niet bepaald soepel, omdat onduidelijk is wat er moet gebeuren met de uitgevers die vóór de wet van 1817 de rechten van een bepaald werk hebben gekregen. Daardoor heerst er vooral in de Zuidelijke Nederlanden nog veel verwarring over de vraag of een boek nu rechtenvrij is of niet. Dat komt omdat de verschillen tussen de wetten van voor en na 1817 daar het grootst zijn, en omdat het fenomeen nadruk er sinds de Franse Tijd als volkomen normaal wordt beschouwd. Ook vertalingen vallen buiten de nieuwe wet, en daarom kan Hanicq met zijn serie makkelijk zeggen dat hij ‘voldaan heeft aan de wet van 1817’, wat hij in elk deel schriftelijk doet.³⁰ De serie bestaat alleen uit vertalingen, en het is in dat geval moeilijk uit te maken waaráán hij precies moet voldoen. Zeker in één geval gebruikt Hanicq een eerdere uitgave voor de serie: de Weétensweêrdigste byzonderheden van het leven en de dood van Voltaire komt in 1826 uit bij de Verspreyding, maar deze titel verscheen al in 1782 bij dezelfde firma zowel in het Frans als in het Nederlands.³¹ In dit geval is er dus zeker geen vertaling gemaakt door de initiatiefnemers en is het kopijrecht waarschijnlijk al eerder in handen van de familie Hanicq gekomen. Naast de wereldlijke overheid gehoorzaamt Hanicq trouwens ook aan de wetten van de geestelijke overheid, door voor elk deel toestemming voor publicatie te vragen aan de censor in de persoon van Forgeur, eveneens uit Mechelen. Ook de goedkeuringen staan in elk deel afgedrukt.

Net als de meeste uitgevers van series werkt Hanicq met het systeem van intekening. Dat is prettig voor een uitgever: hij weet hoeveel exemplaren hij ongeveer moet vervaardigen, en bovendien kan hij met de opbrengst van het eerste deel de druk van het volgende bekostigen. Omdat dit systeem gunstig is voor Hanicq, bevoordeelt hij ook de intekenaren. Zo betalen zij voor een half jaar f 1,90 voor zes boeken van samen 1800 bladzijden; kopers van ieder werk apart betalen voor dit alles f 2,80.³² Behalve met dit prijsvoordeel spoort Hanicq klanten ook op andere manieren tot de aankoop van de boeken aan. Bij het afhalen van de maandelijkse portie ‘Goede boeken’ ligt in 1827 bij de depots een geschikt communiecadeautje gereed.³³ Bij een ander deel van de serie krijgt de koper gratis een drietal liedjes. Het gaat hier om teksten die door hun ‘goedheid en stichtelijkheid’ moeten bijdragen aan het uitroeien van ‘slechte gezangen’, zoals de uitgever ze in het bijschrift noemt. Hij constateert namelijk dat er ontelbaar veel ontuchtige liedjes circuleren in almanakken, of op markten waar deze te koop worden aangeboden. Er staat ook bij dat ‘vrienden van zeden en godsdienst poogingen [hebben] aengewend om deéze vuylaerdige dingen uyt de handen der christenen te krijgen en hun goede en stigtende liedekens aen de kinderen en jongheden in de handen geéven’. De intekenaren van de Verspreyding kunnen voor 60 cent maar liefst honderd goede liedjes kopen.³⁴

Natuurlijk zijn deze aanbevelingen en cadeautjes ook bedoeld als reclame voor de serie

30 Dat deed Hanicq in bijna elk deel, bijvoorbeeld in De godvreezende boerin, of leven van Agatha Deschamps. Mechelen: Hanicq 1827, 2.

31 Dit bleek uit onderzoek in de Short Title Catalogus Vlaanderen (zie www.stcv.be) waarin de titels uit de serie werden opgezocht om te kijken of Hanicq deze in een eerder stadium al een keer had uitgegeven.

32 Zie het ‘Verslag van de werken welke de Verspreyding van goede Boeken aen haere Inteekenaeren heéft afgeleverd in de loop van het jaer 1828’ 1828, 218.

33 ‘Aen de Inteekenaeren op de Verspreyding van goede Boeken’ 1827, 13.

34 Ibid., 1827, iii.

[p. 162]

en voor het fonds van Hanicq. Naast die aanbevelingen doet de organisatie ook op een andere manier aan klantenbinding: de lezers hebben inspraak in de samenstelling van de serie. De redactie doet regelmatig een oproep aan de lezers voor nieuwe suggesties om de reeks uit te breiden. Dit heeft tot gevolg dat de redactie brieven krijgt waarin lezers hun voorkeur voor volgende delen aangeven. Deze worden serieus in overweging genomen, tenzij de teksten al in vertaling circuleren, want dan komt Hanicq waarschijnlijk met zijn kopijrecht in de knoei. Bovendien zouden de uitgaven in dat geval misschien minder rendabel zijn. In haar voor- en nawoorden houdt de redactie de lezer nauwkeurig op de hoogte van de vorderingen van het vertalen van nieuwe delen, en van de geboekte successen. Daarbij beveelt ze de serie aan ‘voóral in Holland, waer het de heylzaemste vrugten kan voordbrengen.’³⁵

Wie eenmaal intekenaar van de Verspreyding is, komt daar niet zo makkelijk meer onderuit. Aan het eind van het jaar 1828 vraagt de uitgever in een nawoord aan alle intekenaren om hun inschrijving tijdig te verlengen.³⁶ Wie dat niet doet en niet opzegt, verlengt zijn intekening vanzelf. Handig vindt Hanicq dat, want dan hoeven de buitenlieden niet helemaal naar de stad te komen terwijl ze hun abonnement toch willen continueren. Natuurlijk komt het hem ook goed uit dat de mensen moeite moeten doen om onder de intekening uit te komen. Zo zullen er ongetwijfeld minder mensen afhaken. Op de achterflap van de delen staan meestal de voorwaarden voor intekening weergegeven.

35 ‘Verslag van de werken welke de Verspreyding van goede boeken aen haere Inschryvers heéft afgeleverd in den loop van het jaer 1827’, 154.

36 Ibid., 157.

Het succes van de Verspreyding

De serie is een enorm succes, als we de voor- en nawoorden van de delen mogen geloven. Daarvoor lijkt de serie eind 1827 een beetje te moeten boeten, omdat ze de beloften niet meer kan waarmaken. Het deel voor oktober is niet op tijd klaar, want de tijd die de vertalers per boek nodig hebben valt hen erg tegen. Op grond daarvan besluit de redactie niet meer elke maand een deel uit te geven, maar eens per twee maanden. Men hoeft niet te vrezen dat er dan minder boeken verspreid zullen worden want, zo luidt de merkwaardige redenering, met dubbel zoveel intekenaren blijft het aantal verspreide boeken hetzelfde. Hoe men het aantal intekenaren wil verdubbelen, staat er niet bij.³⁷ Over het aantal intekenaren zijn geen gegevens bekend, maar we weten wel dat de oplage na deze maatregel steeg van de gebruikelijke 2500 exemplaren per deel naar 3000. Ook lagen er regelmatig herdrukken op de pers.³⁸ Over het succes van de serie zegt de organisatie zelf het volgende:

De hoogagtbaere geestelykheyd van dit land gaet voord met in deéze onderneéming het grootste belang te stellen, zoo zeer dat wy in den loop van dit jaar 1828 rondom de 12000 Boeken hebben verspreyd. [...] Wy worden van alle kanten aenzogt onzen arbeyd voord te zetten, en hooren met vreugd dat de Verspreyding niet weynig goed stigt, en dat doór onze, en andere onderneémingen die de religie tot voórwerp hebben, den schaedelyken invloed van het Genootschap tot nut van 't algemeen grootendeels word belet en voórkomen.³⁹

37 ‘Verspreyding van goede boeken. Berigt.’ 1827, 287-288.

38 Registre aux calculs des livres de fonds de 1813 à 1846. 10-16. Dit document bevindt zich in het Centrum voor Bedrijfsgeschiedenis van de Universiteit Antwerpen.

39 ‘Verslag van de werken welke de Verspreyding van goede Boeken aen haere Inteekenaeren heéft afgeleverd in den loop van het jaer 1828’ 1828, 219.

[p. 163]

Citaat uit het ‘Verslag van de werken welke Verspreyding van goede Boeken aen haere Inteekenaeren heéft afgeleverd in den loop van het jaer 1828’.
(Collectie Ruusbroecgenootschap Antwerpen)

Het aantal 12.000 is nog zeer bescheiden, als we het vergelijken met gegevens uit het fondsboek van de firma Hanicq. Daarin staat dat er in 1828 zes delen zijn verschenen, elk met een oplage van 3000 exemplaren. Bovendien kwamen er ook enkele herdrukken op de markt met een oplage van 1250. Vergeleken met andere uitgaven van Hanicq is dit echter niet buitensporig veel: oplagen van 4000 of zelfs 12.000 waren geen uitzondering.⁴⁰

In het eerste jaar van verschijning maakt de serie al reacties los in de boekenwereld, zo lezen we in een brief van drukker Poelman uit Gent.⁴¹ Hij gaat dat jaar óók zogenaamde goede boeken uitgeven, en bij de lancering van zijn serie verwijt hij in zijn prospectus de Verspreyding dat ze ‘hoogst schadelyk is aen de nog bestaende christelyke boekdrukkery’. De prijs zou te laag zijn en de boeken te algemeen. Wat hij met dat laatste bedoelt, en wat zijn alternatieve serie minder ‘algemeen’ maakt, staat er niet bij. Als het over de prijs van Hanicqs serie gaat, kunnen we twee dingen nagaan. Voor de Verspreyding gebruikt Hanicq naast de reguliere boekhandel ook speciale distributiekanalen die hij ‘depots’ noemt. Nu zegt Kruseman in zijn Bouwstoffen dat het halverwege de negentiende eeuw in het Noorden vaker voorkwam dat de verspreiding van stichtelijke boeken via alternatieve depots plaatsvond, waardoor de prijs laag bleef en de boekhandels het nakijken hadden.⁴² Het betreft hier de depots van onder andere het Nederlandsch Tractaatgenootschap en de afdelingen van het Nederlandsche Bijbelgenootschap. Het is vrijwel zeker dat de alternatieve depots die Kruseman noemt, dezelfde zijn als die van Hanicq. Dat zou een van de redenen kunnen zijn voor de kritiek van drukker Poelman op de lage prijs van de boeken.

40 Bijvoorbeeld de uitgave van de Grooten Mechelsen Catechismus die in 1816, 1819, 1820 en 1825 in een oplage van 12.000 werd uitgegeven. Zie: Registre aux calculs des livres de fonds de 1813 à 1846, 2-12.

41 De brief staat in ‘Waerschouwing’ 1826, i-iv. Waarschijnlijk gaat het hier om Joseph-Bernard Poelman, de zoon van drukker Bernard Poelman, die zich in 1787 al in Gent vestigde. De vader blijft actief tot 1823, waarna Joseph-Bernard de zaak overneemt. Het fonds van de familiedrukkerij had een uitgesproken katholieke signatuur (Vanderhaeghen 1862, dl. 4, 324-325 en dl. 5, 147-154).

42 Kruseman 1886, 206.

[p. 164]

Pagina uit het Registre aux calculs des livres de fonds de 1813 à 1846. (Collectie van het Centrum voor Bedrijfsgeschiedenis aan de Universiteit Antwerpen)

Zijn de boeken werkelijk zo goedkoop? Volgens een verkennend onderzoek van José de Kruif⁴³ kost het gemiddelde Nederlandse religieuze boek in 1828 ongeveer 1 gulden 60. Die prijs is vastgesteld op basis van uitgaven uit de Noordelijke Nederlanden. En inderdaad: vergeleken bij dat bedrag, is f 2,80 of zelfs f 1,90 in het geval van intekening voor zes boeken heel erg weinig.

43 De Kruif 2001, 137.

Eindstand

Aan het eind van 1829 werd de Verspreyding van Goede Boeken vrij abrupt gestaakt. Er waren toen in ieder geval 33 delen verschenen. Het is niet duidelijk waarom er een einde aan de serie kwam. Het blijft ook lastig om over een aantal andere zaken helderheid te krijgen. Omdat de intekenlijsten in het archief van de firma ontbreken⁴⁴, is het bijvoorbeeld moeilijk te beoordelen of de doelgroep daadwerkelijk is bereikt. De oplagecijfers laten in ieder geval zien dat de vereniging haar doelstelling inzake de hoeveelheid verkochte boeken heeft gehaald; de oplage nam in de loop der jaren zelfs toe. Ook hebben we nog geen beeld van de Verspreyding in Holland, waartoe in een van de berichten werd opgeroepen. Toch is een aantal zaken wél duidelijk geworden. Allereerst wordt hier bevestigd hoe ingewikkeld

44 Namelijk het archief dat zich bevindt in het Centrum voor Bedrijfsgeschiedenis van de Universiteit Antwerpen.

[p. 165]

de kaarten in de Zuidelijke Nederlanden tussen 1815 en 1830 lagen en hoe verschillende netwerken in elkaar grepen. De zogenaamd strikte scheiding tussen het Hollandse, protestantse Noorden en het katholieke, Franssprekende Zuiden gaat hier zeker niet op. De zaken zijn veel genuanceerder. De serie van de Verspreyding werd vanuit katholiek oogpunt uitgegeven en verscheen in het Nederlands, en voorman Jan Baptist David had zelfs het liefst de spelling van Siegenbeek ervoor willen gebruiken. Maar de voor- en nawoorden waren wél zeer antiprotestants van toon, en de schrijvers ervan verzetten zich tegen het heersende ‘Hollandse’ regime. Daarnaast zien we dat de kerkelijke overheid - in dit geval het aartsbisdom in Mechelen - een aardige vinger in de pap had in de boekproductie, naast de wereldlijke overheid van Willem i, die aan boekhandelaren, drukkers en uitgevers in het Zuiden regelmatig subsidies verleende om hen te ondersteunen bij het uitgeven van Nederlandstalig werk. Die steun werd bijvoorbeeld niet aan Hanicq gegeven.⁴⁵ En tot slot kunnen we voorzichtig concluderen dat, aangezien de serie voor ‘buitenlieden’ bedoeld was, er sprake moet zijn geweest van enige leesvaardigheid in het Nederlands bij de Vlaamse bevolking op het platteland. Anders was Hanicq er vast nooit aan begonnen.

45 Deze conclusie trek ik op basis van onderzoek in het archief van de staatssecretarie van Willem i in het Nationaal Archief in Den Haag. Daar komt het bedrijf van Hanicq tussen 1815 en 1830 niet in voor.

[p. 166]

Bibliografie

‘Aen de Inteekenaeren op de Verspreyding van goede Boeken’ in Den vriend der kinderen. Mechelen 1827.

a.m.d.g., ‘Voórberigt’ in De godvreezende boerin, of leven van Agatha Deschamps. Mechelen 1827.

Mgr. Claessens, Vie et Travaux de Mgr. Van Hemel, Mechelen 1866.

H.T. Colenbrander, Gedenkstukken der algemeene geschiedenis van Nederland van 1795 tot 1840. Deel viii. Den Haag 1905.

F.E. Delafaille, Bijdragen tot opheldering der geschiedenis van Mechelen. Mechelen.

A. Deprez e.a. (red.), Hoofdstukken uit de geschiedenis van de Vlaamse letterkunde in de negentiende eeuw, dl. 1, Gent 1999.

P. Fredericq, ‘De Maatschappij “Tot Nut van 't Algemeen” in Zuid-Nederland tot aan de Belgische Omwenteling van 1830’ in Bulletin de la classe des lettres et des sciences morales et politiques et de la classe des beaux-arts, nr. 8, Brussel 1913, 269-340.

M. Geerts, Inventaris van het Klein Seminarie te Mechelen 1830-1988, Mechelen 2007.

P. van Genabeth, Veertien jaren in België en vlugt uit Brugge, Amsterdam 1831.

D. Grosheide, ‘De Maatschappij “Tot Nut van 't Algemeen” in de Zuidelijke Nederlanden’ in Bijdragen voor de Geschiedenis der Nederlanden 3, 1949, 208-228.

G. Janssens en K. Steyaert, Het onderwijs van het Nederlands in de Waalse provincies en Luxemburg onder koning Willem i (1814-1830), Brussel 2008.

J. de Kruif, ‘Het nut van de kennis der prijzen van oude boeken. De boekenprijs in de negentiende eeuw’ in Jaarboek voor Nederlandse boekgeschiedenis 2001, 131-152.

A.C. Kruseman, Bouwstoffen voor een geschiedenis van den Nederlandschen Boekhandel, gedurende de halve eeuw 1830-1880, Amsterdam 1886.

L. Kuitert, Het ene boek in vele delen. De uitgave van literaire series in Nederland 1850-1900, Amsterdam 1993.

L. Le Clercq, ‘L'imprimerie Hanicquienne à Malines (1778-1855)’, overdruk uit: Collectanea Mechliniensia 1934.

J. Muyldermans, ‘Vereeniging ter Verspreiding van Goede Boeken’ in Ons geloof 1929, 49-64 en 111-127.

Nationaal Biografisch Woordenboek, dl. 4, Brussel 1970, 393-398.

W. van de Pas, De strijd voor het katholieke boek, Amsterdam 1949.

Regels voor de titelbeschrijving, ii, Den Haag 1987.

P. Ryckmans, Drukker en pers te Mechelen (1773-1914) Repertorium, Leuven-Parijs 1972.

Chr. Schriks, ‘Niet om de auteur, maar om het gedrukte boek. Uitgevers en hun kopijrecht’ in De Boekenwereld 23, 2006, 129-134.

L. Simons, Geschiedenis van de uitgeverij in Vlaanderen, dl. 1, Tielt/Weesp 1984.

Chr. Vandenbroeke, Sociale geschiedenis van het Vlaamse volk. Beveren/Nijmegen 1981.

Ferd. Vanderhaeghen, Bibliographie Gantoise. Recherches sur la vie et les travaux des imprimeurs de Gand (1483-1850), Gent 1862.

‘Verslag van de werken welke de Verspreyding van goede boeken aen haere Inschryvers heéft afgeleverd in den loop van het jaer 1827’ in De deugdzaeme dienstboden, Mechelen 1827.

‘Verslag van de werken welke de Verspreyding van goede Boeken aen haere Inteekenaeren heéft afgeleverd in den loop van het jaer 1828’ in De oeffening van het inwendig gebed, Mechelen 1828.

‘Verspreyding van goede boeken. Berigt.’ in Ryp beraed aengaende het geloof en den godsdienst welke men moet omhelzen. Mechelen 1827.

‘Voorberigt’ in Godvrugtige bemerkingen op het zorgvuldig en schuldig onderhouden en vieren der zondagen en gebodene Heyligdagen tegen der zelver overtreéders, 2 dln., Mechelen 1827.

‘Voorrede’ in Godvrugtige bemerkingen op het zorgvuldig en schuldig onderhouden en vieren der zondagen en gebodene Heyligdagen tegen der zelver overtreéders, Mechelen 1827.

M. De Vroede, Van schoolmeester tot onderwijzer. De opleiding van de leerkrachten in België en Luxemburg, van het eind van de 18de eeuw tot omstreeks 1842, Leuven 1970.

‘Waerschouwing’ in Weétensweêrdigste byzonderheden van het leven en de dood van Voltaire, Mechelen 1826, i-iv.

Weétensweêrdigste byzonderheden van het leven en de dood van Voltaire, Mechelen 1826.

L. Wils, Kanunnik Jan David en de Vlaamse Beweging van zijn tijd, Leuven 1957.

L. Wils, Van Clovis tot di Rupo. De lange weg van de naties in de Lage Landen, Antwerpen/ Apeldoorn 2005.

[p. 167]

Samenvatting

Tussen 1815 en 1830 vormden het huidige België, Nederland en Luxemburg één koninkrijk onder de regering van koning Willem i. De tegenstellingen tussen de zuidelijke en noordelijke landsdelen groeiden in deze periode op tal van terreinen, waaronder de religie. Het katholieke Zuiden verzette zich hevig tegen de repressieve maatregelen van de regering. Dit artikel gaat over de Vereeniging ter Verspreyding van goede boeken die samen met uitgever en drukker Hanicq uit Mechelen het katholieke gedachtegoed wilde uitdragen via het uitgeven van een serie. Het onderzoek naar de manier waarop de vereniging de serie ontwierp en verspreidde, laat zien dat de eenwording van de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden ook doorwerkte in de productie, distributie en consumptie van het katholieke segment binnen het boekbedrijf in het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.

Summary

Between 1815 and 1830 the Low Countries were united in the United Kingdom of the Netherlands, ruled by the government of King William i. The union was not a happy one. The southern and northern provinces differed in many ways, e.g. with respect to religion. The catholic South resisted more and more against the repressive measures of the government. This article is about the Association for the Dissemination of good Books (Vereeniging ter Verspreyding van goede boeken), which worked with the editor and printer Hanicq from Mechelen to spread Catholicism through a series of publications. The article demonstrates how the union of the Low Countries influenced the production, distribution and consumption of the catholic part of the book industry in the southern area.