Logo DBNL
De Gulden Passer. Jaargang 73 (1995)

De Gulden Passer. Jaargang 73

(1995)– [tijdschrift] Gulden Passer, De–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

[De Gulden Passer 1995]

Geheime activiteiten van Plantin, 1555-1583
Paul Valkema Blouw

Als het determineren van anonieme drukken een bezigheid is die tot de meest intrigerende behoort die een bibliograaf kent1 - iets wat velen met ervaring op dat terrein zullen onderschrijven - dan is het Nederlandse boek wel een bijzonder boeiend object van onderzoek. In geen ander land is al vroeg zoveel drukwerk op de markt gebracht door uitgevers die zich, om aan mogelijke vervolging te ontkomen, schuil hielden - met behulp van anonimiteit, valse namen, fictieve adressen, antedateringen of nog andere middelen. In de Lage Landen verschenen in de zestiende eeuw vele honderden, in de zeventiende vele duizenden boeken en kleinere publicaties zonder een impressum of andere aanduiding van hun herkomst.

Dergelijke analyses waren vroeger vooral het werk van incunabulisten, maar nu weten we dat ook van veel 16e-eeuws ongesigneerd drukwerk de oorsprong langs bibliografische weg kan worden vastgesteld. Naarmate onze kennis van het typografische materiaal van de verschillende drukkerijen uit die tijd is toegenomen, werd een steeds groter aantal van betrouwbare toeschrijvingen mogelijk.2 Zo hebben we sinds een tiental jaren ook meer inzicht gekregen in sommige verborgen ondernemingen van Plantin - activiteiten die zich afspeelden in Kampen, Vianen, Wesel en

in Antwerpen zelf.3 Het verschijnen van Leon Voet's Plantin Press en het daarmee beschikbaar komen van de indrukwekkende hoeveelheid informatie die dit werk geeft,4 opende in diverse richtingen de mogelijkheid tot nieuwe ontdekkingen.

Het is een bekend verschijnsel: de publicatie van een bibliografie wekt onmiddellijk hernieuwde belangstelling voor het behandelde onderwerp. Het werk geeft een up-to-date overzicht van het terrein, verschaft een nieuw referentiekader en stimuleert zo tot verder onderzoek. In ons geval geeft een overzicht van een zo groot en important fonds openingen in verschillende richting en aanwijzingen naar mogelijke verbanden en aansluitende onderwerpen. Al wegen deze factoren minder zwaar dan de stroom van informatie in het boek zelf - ook zij zijn van belang en kunnen tot niet zelden verrassende resultaten leiden.

Professor Voet is bij de samenstelling van zijn standaardwerk en de opsporing van Plantin's publicaties voornamelijk uitgegaan van het bronnenmateriaal dat zich in het Museum Plantin-Moretus bevindt. Die archieven vormen een uniek geheel van een in de 16e eeuw opgezette en sindsdien zorgvuldig bij- en bijeengehouden administratie, die zowel de boekhouding als het bedrijfsarchief van de Officina omvat. In die vele registers en portefeuilles bevindt zich, naar we mogen aannemen, nog steeds vrijwel alles wat de grondlegger van het bedrijf en later zijn opvolgers nodig vonden vast te leggen en te bewaren. Plantin was echter niet alleen een gedreven uitgever, maar ook een bijzonder prudent en vooruitziend man, die er steeds op uit was de risico's aan zijn vele

initiatieven verbonden zoveel mogelijk te beperken. Overal waar hij in conflict dreigde te komen met het wereldlijke gezag en officiële voorschriften is zijn omzichtige beleid op te merken; hij was een meester in het evalueren van mogelijke gevaren en het vinden van wegen waarlangs hij kon uitwijken als een terugtocht onvermijdelijk leek.5

Dat verboden zaken in een zo gevaarlijke tijd steeds de uiterste voorzichtigheid vereisten is vanzelfsprekend. Strikte geheimhouding was dus noodzakelijk - en dat hield in dat alles wat met clandestiene uitgaven te maken had buiten de boeken moest blijven (wat kon als bewijsmateriaal belastender zijn dan de eigen administratie?). Hetgeen Plantin aan gegevens daarover bij de hand wilde houden zal hij daarom in tijdelijke vorm hebben genoteerd. Dat wij over die ondergrondse ondernemingen (behalve enkele vage toespelingen in een brief) niets aantreffen, ontkent hun bestaan dus niet: het ontbreken van berichten erover komt logisch voort uit hun clandestiene karakter.

Zo is het begrijpelijk dat we, bij alle compleetheid van de administratie, de financiële resultaten van Plantin's werk op dit terrein niet terugvinden in zijn boekhouding en dat ook in de lijsten van de eigen uitgaven die het bedrijf bijhield, dergelijke titels ontbreken. Maar juist dit deel van de archieven vormde hoofdzakelijk de basis van Voets onderzoek naar de samenstelling van het fonds.6 Zo blijft daarvan een niet onbelangrijke sector buiten ons gezichtsveld - een hiaat dat slechts hier en daar door de auteur kon worden opgevuld met de uitkomsten van elders verricht onderzoek. Sindsdien is het echter mogelijk gebleken langs bibliografische weg een ingang te vinden naar het onzichtbare deel van Plantin's productie - namelijk door toepassing van een analyse van zijn

drukkersmateriaal. Het is een methode die in de afgelopen decennia op divers terrein zoveel resultaten heeft opgeleverd, dat de twijfel aan haar waarde en effectiviteit thans verdwenen lijkt. Een beknopte beschrijving van deze werkwijze vindt de lezer in een vorig artikel in dit tijdschrift.7

Plantins oeuvre is bij uitstek geschikt voor een dergelijke aanpak, omdat hij reeds spoedig Frans lettermateriaal ging gebruiken. Zijn Zuidnederlandse collega's (uitgezonderd Willem Silvius die in 1562 in het bezit kwam van een groot deel van de oorspronkelijke inventaris van de Officina)8 hielden zich nog lang bij de binnenlandse lettertypen van Guyot en Tavernier. Plantin's uitgaven onderscheiden zich daardoor in hun typografische presentatie duidelijk van wat elders in die tijd in de Nederlanden werd gedrukt en zij zijn door hun afwijkende uiterlijke beeld dikwijls gemakkelijk aan te wijzen. Dat gaat in de praktijk vooral op voor Nederlandse teksten, omdat die in Frankrijk niet of nauwelijks werden gedrukt. Die herkenbaarheid geldt natuurlijk in het bijzonder voor boeken waarin initialen staan van een van de talrijke series die Plantin bezat,9 - ook al gebruikte hij die meestal niet in politiek riskante publicaties.

In de afgelopen jaren zijn langs deze weg diverse nieuwe en soms zeer verrassende feiten over Plantin's werkzaamheid bekend geworden en konden een aantal anonieme uitgaven op zijn naam worden gezet. Zijn relaties met collega's als Willem Silvius, heterodoxe auteurs als Hendrik Niclaes en Hendrik Jansen van Barrefelt (‘Hiël’), en medewerkers als Augustijn van Hasselt en Lenaert der Kinderen kregen daarbij duidelijker omtrekken. Een aantal van deze bibliografische resultaten is echter medegedeeld in publicaties waar zij te midden van andere gegevens wellicht minder opvallen dan zij verdienen. Gezien de plaats die de aartsdrukker inneemt in de geschiedenis van het boek en bij de bestaande belangstelling voor zijn leven en werken meen ik dat het zin heeft

hier een overzicht te geven van wat recent aan anonieme drukken aan zijn oeuvre kon worden toegevoegd.10

De lijst die hier volgt bestaat dus voor een deel uit een beknopte vermelding van resultaten waarover reeds in uitvoeriger vorm elders is bericht. Daarnaast vindt men een aantal mededelingen over uitgaven van Plantin die nog niet eerder als werk van hem zijn herkend. De opsomming is in hoofdzaak chronologisch; voor elders gepubliceerde nadere bijzonderheden verwijs ik naar de vermelde literatuur.

Plantin's eerste periode

1555. Voorzover thans bekend was het eerste werk dat Plantin in het verborgene drukte (en dus buiten zijn administratie hield): Guy de Brès' Le baston de la foy Chrestienne, een boek dat in 1555 verscheen met het fictieve adres ‘Lyon’. De toeschrijving aan Plantin is van Mlle Eugénie Droz, die opmerkte dat het lettermateriaal identiek is met dat in G.M. Bruto's La institutione, algemeen beschouwd als het eerste product van Plantin's pers. De in beide boeken gebruikte typen zijn van Ameet Tavernier: diens Text (VPT R 16), mediaan romein (R 26) en mediaan cursief (IT 8). Er was in 1555 slechts één andere drukker die ook met juist deze drie lettertypen werkte: Johan de Laet, eveneens in Antwerpen; Tavernier zelf begon, voorzover bekend, pas in 1557 met drukken. De Laet komt echter voor deze uitgave nauwelijks in aanmerking, omdat hij slechts hoogst zelden Franse teksten heeft uitgegeven: in die taal verschenen bij hem alleen enkele muziekboeken, in samenwerking met de musicus Hubert Waelrant. Daarentegen past het werk uitstekend in de produc-

tie van Plantin's begintijd, toen hij als geboren Fransman voor verschillende van zijn vroegere landgenoten opdrachten uitvoerde.11

Dat de Brès' boek niet van een Franse pers afkomstig kan zijn, heeft als simpele reden de omstandigheid dat Tavernier's typen in dat land nooit een markt hebben gevonden. Franse drukkers konden zich in Parijs probleemloos de nog betere producten van Garamont, Granjon en Haultin aanschaffen en hadden geen behoefte aan lettermateriaal van elders. Wel kwam het voor dat een uitgever (of zoals mogelijk hier, de auteur zelf) een Zuidnederlandse drukker inschakelde, zodat we in een Franstalig boek typen van Tavernier of Guyot aantreffen. Dat is wat Plantin betreft bv. gebeurd in zijn clandestiene nadrukken van Les amours van Ronsard (PP 2151-2).

Hoewel we daarvoor geen bewijs hebben, zal hij ook langs zo'n weg benaderd zijn voor het drukken van Le Baston; de auteur was een Zuidnederlander. Wat in dit geval, buiten de lettertypen, onmiskenbaar naar hem wijst is een grote, provisorische, mogelijk houten beginletter D die verso titel is afgedrukt.12 Die ongewone initiaal vinden we later precies zo terug bij Willem Silvius,13 die in 1562 op de liquidatie- veiling van de Officina haar sierletters had verworven. Het voorkomen van dit ongewone blokje bij de man die alle initialen uit de beginperiode van Plantin in handen kreeg en deze daarna regelmatig in zijn drukwerk gebruikte, lijkt een onweerlegbaar bewijs voor Plantin's betrokkenheid bij de publicatie van De Brès' boek.

1556. Plantin drukt anoniem voor Joannes Bellerus te Antwerpen diens uitgave: Ant. Hulstius, Stadium cursoris christiani (BT 6012). De toeschrijving berust onder meer op het voorkomen van zes van Plantin's sierletters in het boek.14

 

ca. 1556. Eerder heb ik in dit tijdschrift uiteengezet dat Plantin in of omstreeks dit jaar het hoofdwerk heeft gedrukt van Hendrik Niclaes, de leider van het sectarische Huis der Liefde. Dit werk, getiteld Den Spegel der Gherechticheit, was een grote opdracht die geheel door de profeet zelf werd gefinancierd, evenals enkele kleinere geschriften die Plantin omstreeks dezelfde tijd voor hem drukte: Psalmen unde Ledern [...] en Van dem rechtferdigen Gerichte Godes.15 Dat het uiterlijk van het boek zozeer afwijkt van Plantin's verdere productie moet toegeschreven worden aan de wensen van zijn opdrachtgever.

 

1559. In het begin van dit jaar kreeg Willem Silvius uit Brussel de opdracht om de Statuten van de vorstelijke Orde van het Gulden Vlies te drukken. De order was even eervol als merkwaardig, want Silvius had als uitgever nog geen enkele staat van dienst en was zelfs nog niet opgenomen in het St. Lucasgilde - iets wat sinds enkele jaren ook voor drukkers verplicht was. Oorzaak van dit achterwege blijven was ongetwijfeld dat hij tot in 1562 geen eigen drukkerij bezat en dus niet als meester kon worden toegelaten. Hij moest in die tijd van de diensten van anderen gebruik maken om zijn uitgaven tot stand te brengen.

In de zomer van 1559 zagen zowel Les ordonnances de l'Ordre de la Thoyson d'or (BT 2257), het Franse origineel, als de Latijnse vertaling Constitutiones Ordinis Velleris aurei (BB C 876) het licht. Beide boeken zijn met grote zorg op perkament gedrukt.16 Op grond van dit goede resultaat kreeg Silvius het recht zich ‘drukker des Konings’ te noemen,17 een onderscheiding waarop hij trots

was en die hij zelfs na zijn benoeming tot drukker van de Staten van het bevrijde Holland soms nog op zijn drukwerk zou vermelden.

Naar aanleiding van deze ongewone gang van zaken is een discussie ontstaan over de vraag: was het Plantin die deze Gulden Vlies productie verzorgde, zoals hij later verklaarde, of heeft Silvius, al dan niet op de persen van zijn collega, de uitgave met eigen materiaal gedrukt? Voet koos voor de tweede mogelijkheid en nam de boeken niet als werk van Plantin in zijn Plantin Press op. Het typografische beeld van het drukwerk en onze huidige kennis omtrent de geschiedenis van zijn eerste lettervoorraad leiden echter tot een andere conclusie: de twee werken werden wel degelijk door de Officina gedrukt, met het materiaal dat daar in de eerste jaren in gebruik was.

Naderhand kwam veel van het aanvankelijke letterbezit van de drukkerij - vermoedelijk het grootste deel - bij de liquidatieveiling in bezit van Silvius.18 Hij kreeg voor die aankoop een grote lening van de stad, waaruit we mogen opmaken dat de magistraat er veel aan gelegen was om het bedrijf voor Antwerpen te behouden. De meeste van Plantin's lettertypen en al zijn initialen uit zijn eerste periode zien we daarna bij Silvius in gebruik - een overgang die pas sinds kort onderkend is. Bijna al zijn drukkersmateriaal was dus oorspronkelijk bezit van de Officina en bepaalt het beeld van haar uitgaven tot April 1562.

Wat door Silvius werd uitgegeven voordat hij een eigen drukkerij had, is meest door Plantin gedrukt. Niet zelden als deeluitgave, waarbij de partners het financiele risico gezamenlijk droegen.19 Dat geldt voor PP 1134, 1178, 1581, 2117 en 2402, waarvan de exemplaren met Silvius' adres de naam Plantin in het colofon vermelden - maar ook voor Silvius' deel van de oplage van Jo. Laezius, De poeticorum studiorum utilitate (PP 1504 [B]) waarin die opgave ontbreekt. Ook drukte Plantin anoniem voor zijn collega de door de overheid bij deze bestelde Franstalige Ordonnances van 1560 (BT 2436) en de herdruk van twee jaar later (BT 2437).20

1562. In de verkooplijst van de liquidatie van de Officina komen drie posten voor die betrekking hebben op een ‘Historie van de noorwercxse [sic] landen’.21 Daarvan kwamen 35 riem in veiling - wat in dit geval overeenkomt met ongeveer 460 exemplaren - en ook een koop ‘figueren van noorwegen’, blijkbaar de blokken van de houtsneden in het boek; bovendien een hoeveelheid lettermateriaal waarmee, zoals expliciet wordt opgegeven, het boek gedrukt was. De opgaven kunnen op geen ander werk betrekking hebben dan op Olaus Magnus' De wonderlijcke historie van de Noordersche landen, Antwerpen, Willem Silvius, 1562 (BT 6274, afb. 1). Hoewel in het boek zelf Plantin's naam niet wordt genoemd en het lettertype verder nergens bij hem voorkomt (hij had het waarschijnlijk pas in huis), valt er niet aan te twijfelen dat we hier wederom te maken hebben met een boek dat in de Officina voor Silvius (die het ook had vertaald) is gedrukt. Hij had blijkbaar de oplage, of dit deel ervan, nog niet afgenomen toen de drukkerij verzegeld werd, zodat hij zich genoodzaakt zag zijn eigen uitgave uit het faillissement te kopen. Dat kostte hem 70 gulden, waarna het boek kon verschijnen met een opdracht ‘uut onser druckerye’ gedateerd 10 juli 1562.22 Want inmiddels was Silvius inderdaad sinds kort eigenaar van een drukkerij!

Plantin had nog een ander boek voor Silvius onderhanden toen het noodlot toesloeg, en wel diens tot dusver meest ambitieuze onderneming: de teksten van de Spelen van sinne (BB S 224), opgevoerd tijdens het vermaarde Antwerpse landjuweel van 1561. Silvius wilde er een spectaculaire uitgave van maken, liet een fraaie reeks van illustraties snijden en vertrouwde het eerste deel, de zinnespelen, toe aan de zorgen van Plantin (afb. 2). Deze begon aan de productie van het boek, maar ook hier kwam het ingrijpen van de overheid tussenbeide. Silvius zag nog kans de afgedrukte vellen aan inbeslagneming te onttrekken (met medewerking van de betrokken autoriteiten?), maar moest een vervangende drukker vinden om het begonnen werk af te maken. Gillis Coppens van Diest voltooide het eerste deel, Tavernier drukte het tweede. Vooral



illustratie
Ill. 1: Olaus Magnus, De wonderlijcke historie van de Noordersche landen. Antwerpen, [Chr. Plantin voor] Willem Silvius, 1562, sign. A [1]. - Den Haag, Museum Meermanno-Westreenianum.




illustratie
Ill. 2: Spelen van sinne (I). Antwerpen, [Chr. Plantin voor] Willem Silvius, 1562, sign. [A4]v. - Amsterdam UB.


Coppens' aandeel steekt erg af tegen dat van Plantin, maar vreemd genoeg is het tot voor kort niemand opgevallen dat aan deze uitgave drie verschillende drukkerijen hebben meegewerkt.23

De overname van een groot deel van Plantins drukkersmateriaal maakte Silvius onafhankelijk van de diensten van anderen. Wat de oorspronkelijke eigenaar betreft: na de herinrichting van de Officina ging, zoals bekend, Plantin een vennootschap aan met de Van Bomberghens en kreeg zo de beschikking over zeer ruime middelen. Op een enkele uitzondering na was het daarna met deeluitgaven afgelopen: beide drukkers werkten voortaan onafhankelijk van elkaar. Wel blijkt uit Plantin's boekhouding dat zij op grote schaal handel bleven drijven in elkaars publicaties.

 

1561-3. Over Plantins verdere samenwerking met Hendrik Niclaes, in diens drukkerij te Kampen, schreef ik reeds in dit tijdschrift.24 In 1562 verscheen daar op naam van Lenaert der Kinderen (een van Plantin's zetters) een Nieuw Testament, in het jaar daarop gevolgd door een complete Bijbel - beide bewerkt naar Protestantse vertalingen. Het was van Plantin een geslaagde actie om een aandeel te behouden in de toen meest winstgevende sector van de boekenmarkt: het drukken van Bijbels. Men mag aannemen dat de productie voor gemeenschappelijke rekening plaatsvond. Bovendien liet de secteleider daar al zijn nog niet gepubliceerde werk drukken (PP 1733-46 en 1746bis), uitgaven die men dus niet tot Plantin's productie kan rekenen. Wel werd in 1561 op die pers een herdruk bezorgd van Die Secreten van [...] Alexis Piemontois (PP 39),25 die met Plantins Antwerpse adres op het titelblad verscheen en dus van daaruit in de handel werd gebracht.

Clandestiene uitgaven na de heropening

1563-5. Toen de twee in Kampen gedrukte Bijbeluitgaven voltooid waren, werd de pers opgeheven. Lenaert der Kinderen bracht Plantin's lettermateriaal terug naar Antwerpen en kreeg daar van zijn meester de beschikking over een deel van de typenvoorraad en over de houtsnee-initialen. Daarmee reisde hij naar Emden en ging nog enkele jaren door met het drukken van Bijbeluitgaven, o.a. twee Nieuwe Testamenten die in 1565 op zijn naam verschenen. Uit het feit dat hij ook gebruik maakte van materiaal van Willem Gailliart moeten we aannemen dat deze activiteiten zich in diens drukkerij afspeelden; hij was daar blijkbaar betrekkelijk zelfstandig werkzaam. Burger van Emden is hij niet geworden en een eigen drukkerij heeft hij niet gehad.

Deels met eigen materiaal, deels met dat van zijn gastheer, drukte hij daar ook twee folianten die een tot dusver onbekend merk dragen: Christus als levensbron met het omschrift ‘Comt ende drinct wt die fonteyne des levenden waeters’. Een van die twee uitgaven is een clandestiene nadruk van de zo succesvolle ‘Emdense Bijbel’ van Gailliart's collega Gillis van der Erven, de andere een vertaling van de Sermonen op alle Zon- en feestdagen van de Duitse mysticus Joannes Tauler. We kunnen vermoeden (maar niet bewijzen) dat deze productie, althans gedeeltelijk, voor rekening van Plantin plaats vond; opvallend is in ieder geval dat in zijn boekhouding Der Kinderen in Emden voor enkele grote posten aan papier gedebiteerd staat zonder dat die leveranties ooit betaald werden.

 

In 1566 raakte Plantin direct betrokken bij een publicatie van politieke betekenis: het ‘Drie-miljoen rekest’ - een aanbod aan Filips II om met dit bedrag als losgeld godsdienstvrijheid voor de Nederlanden te verkrijgen. Het was een initiatief waar zowel de calvinisten als de lutheranen achter stonden en het werd persoonlijk gesteund door belangrijke leiders van deze groeperingen, samen met een aantal grote zakenlieden die zich bereid verklaarden bij te dragen aan het bijeenbrengen van dit formidabele bedrag. Van de originele Franse tekst van het rekest, gedrukt op een groot

vel ‘lombard’-papier, is een exemplaar bewaard met de handtekeningen van verschillende vooraanstaande deelnemers en opgave van de bedragen waarvoor zij bereid waren in te tekenen. Daaronder vinden we diverse namen die we ook kennen uit de omgeving van Plantin.26

Het verwondert dan ook niet dat hem gevraagd werd voor de druk te zorgen; het blad is gezet uit lettertypen van Garamont en Granjon die alle te vinden zijn in Plantin's Index characterum van 1567. In de facsimile-uitgave van dit specimen27 zijn het de nrs. 1, 16, 17 en 22. Die combinatie van typen komt in deze tijd elders in de Nederlanden niet voor en dat de druk daar plaats vond (en niet in Frankrijk, ook mogelijk met dit letterbeeld) blijkt uit het bestaan van een Nederlandse versie van de tekst. Die verscheen, in de vorm van een groot-kwarto katern, in precies dezelfde vier lettertypen. Het stuk was bestemd om ten gunste van de actie naar alle steden en andere bestuurscentra van de Nederlanden gezonden te worden.28 Zoals men weet, werd het voorstel echter door Filips verontwaardigd afgewezen, waarna men de inmiddels bijeengebrachte gelden gebruikte voor de gewapende strijd tegen hem - volgens sommige historici de verborgen opzet van het plan.

 

Eind 1566, enkele dagen voordat de Zuidnederlandse stad Valenciennes door de Brusselse regering openlijk van rebellie werd beschuldigd, verscheen Declaration sommaire du faict de ceux de la

ville de Vallencienne (BT 825, Kn. 145). De opsteller van dit verdedigingsgeschrift van de stad was de daar sinds kort gevestigde predikant Guy de Brès, wiens Le baston de la foy Chrestienne, zoals we zagen, eertijds door Plantin was gedrukt. Ook de Declaration (afb. 3) is gezet uit lettertypen die we alle in de Officina terugvinden. Daaronder zijn, behalve twee typen van Garamont, zowel de ‘Philosophie’ als de ‘Coronelle romaine’ van Haultin - een combinatie die, voorzover bekend, in de Nederlanden alleen daar voorhanden was. Hoewel in theorie de mogelijkheid bestaat dat een Franse drukker de opdracht uitvoerde, lijkt het waarschijnlijker dat de Zuidnederlander De Brès zijn apologie, ook met het oog op de verspreiding, in alle haast naar Antwerpen heeft gezonden; het stuk verscheen toch al te laat om het beleg nog te kunnen verhinderen. Wat later, kort na 15 januari, kwam van de auteur een tweede justificatie voor de inmiddels belegerde stad uit, ditmaal in lettertypen die Augustijn van Hasselt in Vianen gebruikte.29 Deze was als factor van Plantin met een door zijn meester ter beschikking gestelde drukkerij naar het Noorden getrokken om daar Bijbeluitgaven, te beginnen met een Nieuw Testament en een Psalmbundel, te gaan drukken.

Deze onderneming heeft bij Plantin's biografen tot verschillende misvattingen geleid. Verondersteld werd dat hij in Vianen onder bescherming van Hendrik van Brederode een filiaal wilde vestigen om politieke publicaties voor het Verzet te drukken of (een ander vermoeden) verboden boeken voor de Engelse markt; verder dat de protestantse Van Bomberghens bij de opzet betrokken waren en dat, tenslotte, de onderneming een weinig doordachte poging was om in te haken op de nieuwe ontwikkelingen in het bewogen jaar 1566.

De werkelijkheid was anders: Plantin stuurde in November een volledig uitgeruste drukkerij met drie zetters en (minstens) twee drukkers naar het Noordnederlandse Kampen. Hij legde de



illustratie
Ill. 3: [Guy de Brès], Déclaration sommaire. [Antwerpen, Chr. Plantin], 1566. - Den Haag, Kon. Bibl.


onderneming in handen van Augustijn van Hasselt, die eerder als bedrijfsleider van Hendrik Niclaes' drukkerij het burgerrecht van de stad had verkregen. Het plan was de succesvolle Bijbeldruk van 1562-3 voort te zetten, in het gunstige klimaat van een handelsstad waar, zoals gebleken was, het bestuur zich zeer terughoudend in geloofszaken opstelde. Maar juist in deze weken werd, nadat ontdekt was dat in Kampen fel anti-Spaanse pamfletten waren gedrukt, de magistraat bedreigd met ingrijpen van hogerhand en zag deze autoriteit zich genoodzaakt strenge maatregelen te nemen tegen subversieve uitgeverspraktijken. Het is niet duidelijk of Augustijn met zijn mensen reeds in de stad was gearriveerd of dat zij nog onderweg waren, maar een vestiging in Kampen was niet meer mogelijk.

Ook in Vianen, waar men na deze onvoorziene tegenslag onderdak vond onder bescherming van Hendrik van Brederode, bleek een verblijf van enige duur een illusie. Toen de drukkerij daar was ingericht en de productie op gang kwam, dreigde de stad al na enkele maanden door regeringstroepen te worden ingenomen. Met een haastige vlucht slaagde men erin de reeds gedrukte vellen in veiligheid te brengen, waarna de bewuste uitgaven werden voltooid in een nieuwe drukkerij, door Plantin ter beschikking gesteld in het veilige Wesel. Augustijn kon daar beginnen aan de vorming van een fonds dat binnen twee jaar groeide tot een totaal van (voorzover thans bekend) zeventien publicaties.30 In 1569 besloot Plantin tot opheffing van zijn nevenvestiging; hij nam zijn Franse lettertypen terug en verkocht het resterende deel van de inventaris aan het Huis der Liefde. De sekte had zich inmiddels in, of bij, Keulen gevestigd en was van plan het oeuvre van haar leider Hendrik Niclaes in herziene vorm opnieuw uit te geven.

 

1567-68. Een vraag van betekenis is nu: in hoeverre kan de Weselse productie mede op naam van Plantin worden gesteld? De gebruikte materialen waren immers van hem afkomstig, zoals onmiskenbaar blijkt uit de samenstelling van de lettervoorraad en bv. de herkomst van de voor zover we weten enige initiaal waar-

over de drukkerij beschikte.31 In een brief aan Hendrik Niclaes schreef Plantin bovendien dat hij zijn factor van allerlei benodigdheden voor diens drukkerij had voorzien en dat er een regeling was getroffen voor de verrekening van zowel de kosten daarvan als van de financiele uitkomsten van het bedrijf.32

Plantin was dus zakelijk ten nauwste betrokken bij de Weselse vestiging - maar hield hij ook de dagelijkse leiding in eigen hand? Als we de fondslijst nagaan, lijkt dat onwaarschijnlijk. Sommige uitgaven zullen zijn duidelijke instemming hebben gehad, zoals bv. de twee Erasmusvertalingen Een Christelijcke [...] clage des Vreedts en Van de eendrachticheyt der Kercken, beide verschenen in 1567. Die uitgaven liggen geheel in zijn lijn en het lijkt zeer goed mogelijk dat deze teksten vanuit Antwerpen waren meegegeven.

Andere publicaties echter kunnen onmogelijk op Plantin's keuze berusten, zoals Petrus Bloccius' Meer dan twee hondert ketteryen, blasphemien en(de) nieuwe leeringen, welck uut de Misse zyn ghecomen, 1567, een nadrukkelijk anti-katholiek tractaat; en zeker ook de uitgave, in twee talen, van de Verantwoordinge des Prince van Oraengien van 1568. Deze felle justificatie verscheen juist in de tijd dat Plantin in grote spanning zat te wachten op een bereidverklaring van Filips II om belangrijk bij te dragen aan de financiering van zijn Polyglotten-Bijbel, de latere ‘Biblia regia’. Men kan niet aannemen dat hij het risico nam deze subsidie mis te lopen door vrijwillig een politieke apologie te drukken voor de grootste tegenstander van de Koning. Blijkbaar had Augustijn inmiddels een zodanige ruimte gekregen in het aannemen van opdrachten en de samenstelling van zijn fonds, dat we moeten spre-

ken van een zelfstandige positie. Plantin was dus eigenaar van het bedrijf maar moest blijkbaar aanvaarden dat zijn factor de vrijheid nam zijn eigen beleidslijn te volgen. Terwijl de Viaanse activiteiten dus nog tot Plantin's beleid zijn te rekenen, is dat met de productie te Wesel niet meer het geval.

De latere jaren

1577. Tien jaar lang, voorzover we thans weten, onthield Plantin zich van uitgaven die politiek riskant waren. In 1577 echter kreeg Willem Silvius, ‘Drukker des Konings’ d.w.z. overheidsdrukker, van de Staten Generaal opdracht een scherp anti-Spaans geschrift te drukken, gebaseerd op de inhoud van een bundel brieven aan Don Juan die men had weten te onderscheppen. De begeleidende tekst werd geschreven door Marnix van St. Aldegonde en ook Vulcanius was bij de uitgave betrokken. Silvius, even tevoren benoemd tot drukker van de Staten van het bevrijde Holland, kwam door de haast waarmee de order moest worden uitgevoerd in moeilijkheden. De drukkerij was blijkbaar reeds onderweg naar zijn nieuwe stad van vestiging, Leiden, en om het drukwerk tijdig te kunnen leveren zag hij zich genoodzaakt twee collega's in te schakelen. Dat waren Gillis van den Rade, voor Marnix' verhandeling, en Plantin die de teksten drukte van de brieven die de basis vormden van de publicatie.33 Het geheel verscheen daarna met Silvius' impressum onder de titel Sommier Discours (BT 4373, Kn. 305). Kort daarop bleek het aantal exemplaren te gering en moest een nieuwe oplage worden gedrukt (BT 4374, Kn. 306). Van den Rade had het lood reeds gedistribueerd en moest zijn aandeel opnieuw zetten; Plantin kon gebruik maken van zijn nog staande zetsel.34

Daarna duurde het tot 1579 dat opnieuw ongesigneerd drukwerk van Plantin's persen kwam. Hij was toen, als opvolger van Silvius, sinds kort benoemd tot officiëel drukker van de Staten-Generaal in Brussel, wat hem een stroom van opdrachten opleverde. Deze waren ten dele van bestuurlijke, maar vooral ook van propagandistische aard - nooit eerder werd de politieke strijd op zo grote schaal via de drukpers gevoerd.

In tegenstelling tot de meeste publikaties die Willem Silvius in de twee volgende jaren (in samenwerking met zijn Antwerpse collega Christiaen Houweel)35 voor de Oranjepartij verzorgde, is alles wat Plantin voor de Staten-Generaal drukte van zijn impressum voorzien. Het waren officiële uitgaven die hem werden opgedragen door de feitelijke machthebbers in de Nederlanden en zij verschenen dus onder hun verantwoordelijkheid. Een enkele maal, wanneer de inhoud al te fel anti-Spaans was, gebruikte Plantin de naam van zijn schoonzoon Frans van Ravelinghen of van zijn zwager Guillaume Rivière als dekmantel, een nogal doorzichtige camouflage daar de familierelatie natuurlijk algemeen bekend was.36

Toch kunnen we behalve al deze gesigneerde uitgaven ook enkele publicaties zonder impressum toeschrijven aan Plantin's pers. In de eerste plaats een rekest Aende Heeren ende goede mannen vanden Breeden Raedt der stadt van Antwerpen, ‘door de Coronellen ende de Capiteynen deser stadt’, van 20 Oct. 1579 (BT 7371; Kn. 509). Het schrijven doet een beroep op de magistraat om meer middelen ter beschikking te stellen voor de verdediging van de stad. Daar Plantin inmiddels Silvius ook als stadsdrukker van Antwerpen was opgevolgd, lag het voor de hand dat men bij hem kwam om het stuk te drukken. Dat blijkt typografisch uit het gebruik van Van den Keere's Mediaan (VPT T 28) als tekstletter samen

met de initiaal D van een calligrafisch alfabet dat Plantin exclusief bezat.37 Het katern heeft geen titelblad, alleen een koptitel.

Dat is ook het geval bij Een trouwe waerschouwinghe aen de goede mannen van Antwerpen (BT 6924; Kn. 575), waarin dezelfde sierletter is gebruikt. Knuttel plaatste deze ongedateerde oproep in het jaar 1581 omdat het stuk ‘de strekking heeft aan te toonen, dat het geoorloofd is om geheel met den Koning te breken’. Het is echter allerminst uitgesloten dat reeds in 1579 hier en daar dergelijke gedachten leefden en de gelijke uitvoering met het vorige stuk wijst eerder op 1579 als jaar van verschijnen.38

Eveneens onzeker (1579 of 1580?) is de datum van een andere oproep aan de bevolking, waarvan de tekst begint met: Goede mannen, het is nu hooghe tijt dat ghylieden eenmael besluyt oft ghy het Spaensche iock wilt teenemael aflegghen ofte niet (BT 5854; Petit 298). Ook dit is een katern van slechts 4 bladen waarvan de tekst, zonder opschrift, ditmaal opent met een van Plantin's elegante ‘lettres cadeaux’.39

De zojuist genoemde calligrafische D is tenslotte ook te vinden in een vierde publicatie zonder titelblad: Ordonnancie by de Coninghinne van Enghel-landt [...] teghen de Malcontenten ende andere verraeders des voors. Coninckrijcks (BT 1009 = 5703?; Mach. E 29). Deze proclamatie, uitgevaardigd op 15 Juli 1580, werd vermoedelijk kort daarop vertaald en als bifolium uitgegeven. Ook hier wijzen de gebruikte lettertypen op de herkomst uit de Officina.40

 

1579. Een publicatie van andere aard uit dit jaar die we aan Plantin mogen toeschrijven is Dat Nieuwe Testament [...] Ghe-

druckt nae de copie van Niclaes Biestkens van Diest, [...] 1579.41 Deze 16mo zakeditie geeft een versie die in 1562 door genoemde drukker was uitgegeven en die een jaar later, waarschijnlijk na zijn dood, met zijn kopie-adres werd herdrukt door een doperse uitgeverij in Franeker. Men zette het boek daar uit de kleinste toen bestaande textura, de Nonpareil van Ameet Tavernier (VPT T 51). De Franeker drukker had dit lettertje speciaal voor zijn Bijbeluitgaven laten ontwerpen en kreeg als opdrachtgever waarschijnlijk de stempels meegeleverd. De Officina kocht in 1565 gegoten letter van dit type - vermoedelijk het gietsel dat Tavernier voor eigen gebruik had mogen behouden.42 Plantin stuurde het lood door naar Wesel waar Augustijn van Hasselt er verschillende boeken mee drukte. Bij de verkoop van de drukkerij aan het Huis der Liefde in 1569 kwam het type naar Antwerpen terug.43

De toeschrijving van dit 1579 Nieuwe Testament aan Plantin berust nu niet alleen op het feit dat het gezet is uit dit zeldzame lettertje, maar dat op het titelblad ook enkele regels voorkomen in Van den Keere's ‘Minion’ textura (VPT T 50). Plantin kocht dit bijna even kleine type in 1569 nog voordat het voltooid was44 en het komt naderhand regelmatig in zijn drukwerk voor. Hij was in deze jaren de enige die beide miniatuurtypen bezat en die we dus hier als drukker mogen aanwijzen.45 De uitgave tekent zijn ambitie om een vooraanstaande plaats als internationaal Bijbeldrukker te behouden, ook waar het zogenaamd ‘Protestantse’ vertalingen betrof. Na zijn activiteiten op dit terrein destijds in Kampen,46

Vianen, Wesel (en Emden?),47 probeerde hij het nu nog eens in Antwerpen - juist in het jaar dat de Noordnederlandse uitgevers in Dordrecht, Delft en Leiden in onderlinge wedijver bezig waren de markt over te nemen. Het zou Plantin's laatste publicatie van deze aard zijn.

 

In 1580 gaf Plantin de verslagen uit van de vredesonderhandelingen die het jaar tevoren in Keulen waren gehouden (en mislukt): Acta pacificationis (PP 1917, afb. 4). Onbekend was tot dusver dat hij in hetzelfde jaar ook de drukker en vermoedelijk tevens uitgever was van een andere versie van dit werk, op groter formaat gedrukt en voorzien van uitvoerige commentaren van de Nederlandse afgevaardigde Aggaeus Albada, die daar als woordvoerder van de delegatie van de Staten-Generaal een invloedrijke rol had gespeeld. De geannoteerde uitgave verscheen met het adres ‘Lugduni (zonder: Batavorum), apud Andream Schutenum’, dus bij Andries Verschout. Deze Zuidnederlander had zich in 1574 na het beleg van Leiden in die stad gevestigd, was daar getrouwd en drukte er, zoals recent kon worden aangetoond, de Nova poemata van Janus Duza (Jan van der Does) - een bundel die in 1575 verscheen met het impressum In nova Academia nostra Lugdunensi excusum.48 Waarschijnlijk had hij daar, als in Antwerpen49, aanvan-



illustratie

kelijk geen eigen drukkerij maar maakte hij gebruik van de faciliteiten van een collega.50

Het staat nu vast dat ook deze gecommentarieerde uitgave van de Acta51 een druk is van de Officina. De lettertypen, Garamont's Parangonne en Augustine romaine, samen met Granjon's Texte cursive en Bastarde, geven dat al aan, maar het gebruik van Van den Keere's Dessendiaan (VPT R 31) sluit elke twijfel uit: Plantin was in deze tijd de enige die het type in zijn bezit had. Bovendien is de initiaal aan het begin van de tekst onmiskenbaar een blokje uit zijn bezit.52 Het is begrijpelijk dat hij deze commentaren niet onder eigen naam wilde uitgeven en we kennen zijn gewoonte om in dergelijke gevallen die van een familielid of een medewerker te gebruiken. Ditmaal was dat er een van een vroegere employé: volgens Plantin's administratie had Verschout in 1564 ruim een half jaar bij hem gewerkt, blijkbaar speciaal voor het zetten van Latijn.53 Mogelijk werd hij nu ook ingeschakeld bij de afzet van ‘zijn’ editie van de Acta in de Noordelijke Nederlanden.

 

1581. Een bijzonder geval zien we bij PP 2268, daar vermeld als ‘G. Sylvius, Apologia Auenari’ [1582 of 1583], ‘No copy known’. Deze titel is ontleend aan Ms. 296 fol. 1r.: ‘Apologia Auenari p G. Sylvius, 8o. lat. f[euilles] 10. st[uvers] 3½.’ Voet vulde ‘p’ aan tot ‘p[er]’ en gaf daarmee Sylvius het auteurschap. Dat is echter onjuist; de letter staat voor ‘p[ro]’ of ‘p[our]’ en wijst daarmee de Latijnse uitgave aan van de Apologie van Willem van Oran-

je: Apologia illustrissimi principis Willelmi [...] principis Auraicae [...] S.l., apud Carolum Sylvium, 1581 (Knuttel 563; afb. 5). Deze uitgave is inderdaad in 8vo-formaat en beslaat 10 vel. Het ‘Scrutamini’ merk op het titelblad is gedrukt van hetzelfde, authentieke blokje als in de Nederlandse uitgaven van de Apologie.54 We mogen dus aannemen dat hier sprake was van een order die de jonge Silvius bij zijn Antwerpse collega heeft geplaatst omdat zijn eigen zetcapaciteit op dat moment tekort schoot. Dat de druk inderdaad van Plantin is, blijkt uit de lettertypen - o.a. Van den Keere's ‘Moyen Canon’ Romein (VPT R 13), een letter die Plantin exclusief bezat - en ook de houtsnee initialen tonen het aan.55

 

1581 (<). Van de Franse Apologie bestaat een uitgave (Kn. 556, afb. 6) die Plantin ditmaal waarschijnlijk buiten medeweten van Silvius Jr. op de markt heeft gebracht - het kan een van de clandestiene nadrukken zijn waartegen deze zich, overigens zonder succes, heeft verweerd. Evenals de ‘echte’ uitgaven van zijn pers is het een 4to-editie. Op het titelblad staat, boven het jaartal 1581: ‘De l'Imprimerie de Charles Sylvius’, maar deze mededeling is onjuist. Van de hier gebruikte lettertypen bezat hij namelijk alleen Garamont's Cicero, maar niet diens Gros Romain Romain, zoals het type in Plantin's administratie wordt genoemd, en evenmin Granjon's ‘Capitales sur 2 lignes de Cicero’ en zijn eerste St. Augustin. Deze typen vindt men echter wel in de Index van Plantin, onder de nrs. 26, resp. 22, 2 en 25. We kennen geen andere Nederlandse pers die over deze combinatie van Franse lettertypen beschikte. De uitgave heeft ook de kwaliteit die men van de Officina mag verwachten: de druk is technisch uitstekend verzorgd en het boek is versierd met een voortreffelijke kopie van het wapen van de Prins. De zeer heterogene initialen in het boek heb ik verder nergens aangetroffen; mogelijk zijn zij na deze toepassing als belastend materiaal vernietigd.

Er bestaat nog een andere herdruk van de Franse Apologie, ditmaal een octavo met als adres ‘A Delft’ en eveneens 1581 als datum.



illustratie
Ill. 5: Willem van Oranje, Apologia [Antwerpen, Chr. Plantin voor] Carolus Silvius te Leiden, 1581. - Amsterdam UB.




illustratie

Ook deze uitgave is gedrukt in Franse lettertypen die alle in de Officina voorhanden waren: nrs. 26, 27, 31, 32, 35 en 36 van de Index. Het boek bevat geen ornamenten en is eenvoudig uitgevoerd - een goedkope herdruk zou men thans zeggen. Maar de zorg aan de uitvoering besteed beantwoordt ook hier aan de eisen die daaraan in de Officina werden gesteld, zodat men deze uitgave tot nader order op haar naam mag plaatsen - totdat mocht blijken dat de een of andere pers in Frankrijk ook juist deze combinatie van lettertypen bezat.56

Het lijkt niet uitgesloten dat een (of beide) van deze uitgaven, met behoud van 1581 als jaartal, het licht zag nadat Plantin in 1583 van de jonge Silvius de post van drukker voor de Leidse academie en de Staten van Holland had overgenomen. Hij kon niet verwachten dat het Spaanse hof het publiceren van een zo persoonlijke aanval op de Koning ooit door de vingers zou zien en het zou zinloos zijn zich voor deze herdrukken te beroepen op zijn lastgevers. Er was dus alle reden om de herkomst te verbergen en het werk onherkenbaar te maken. En antedateren was in dergelijke gevallen een beproefd en risicoloos middel!

Wat anders ligt het met een Latijnse uitgave van het omineuze Plakkaat van Verlatinge: Edictum Ordinum confoederatarum Belgii provinciarum [...] Anno Domini 1581 (BT 7409). Dit is zeker een druk van Plantin: zowel de lettertypen als de ornamenten tonen dat aan. Men zou zich nu kunnen afvragen of hij deze vertaling in Antwerpen heeft uitgegeven of later in Leiden; het jaartal op het titelblad behoeft ook in dit geval niet dat van de uitgave te zijn. Maar het titelvignet en de houtsnee initiaal in het boekje sluiten hier elke twijfel uit; zij behoren tot het materiaal van de Officina en zijn nooit in Leiden gebruikt.57 Plantin schafte zich voor zijn

vestiging daar nieuwe stellen initialen aan en dat maakt het doorgaans mogelijk na ce gaan in welke van zijn twee bedrijven bepaalde uitgaven zonder impressum zijn verschenen - iets wat aan de hand van uitsluitend de lettertypen niet altijd is vast te stellen.58

 

1583. Zo kan een tot voor kort onbekende Franse uitgave van Hiël (Hendrik Jansen Barrefelt) aan de Officina worden toegeschreven. Het betreft hier een Déclaration de la revelation de S. Jean van deze vroegere aanhanger van het Huis der Liefde. Bekend is dat deze Bijbelstudie de bewondering opwekte van de vooraanstaande katholieke theoloog Arias Montano, die er in zijn eigen commentaar op de Apocalypse zeer lovend over sprak.59 Hij bestelde in 1583 een exemplaar van het boek; het was toen waarschijnlijk pas verschenen.60

In dat jaar verscheen bij Plantin ook, zonder datum, In adventum ducis Alenconii Carmen Hexametrum, autore J[anus] D[ousa] Junior - een gelegenheids-gedicht van de pas twaalf jaar (aetatis suae XIII) oude, zeer begaafde zoon van zijn gelijknamige vader.61 Deze was curator van de Leidse Academie en had zijn eigen werk al eerder in de Officina gedrukt gezien.

In het bovenstaande hebben we het oeuvre van Plantin kunnen uitbreiden met ruim dertig uitgaven. Toch is het een illusie te menen dat daarmee alle ongesigneerde uitgaven van deze drukker uit de behandelde periode zijn achterhaald. Het onderzoek van een zo grote productie vergt tijd en niet alle drukken van de Officina zijn met zekerheid als zodanig te herkennen. Bij Nederlandse teksten zijn de problemen niet zo groot: de enige die, naast onze drukker, zoveel Franse typen gebruikte was Sylvius en wij kennen zijn materiaal goed genoeg om het werk van beide drukkerijen te kunnen onderscheiden.

Het probleem ligt vooral bij Franstalige publicaties. In Frankrijk gebruikte men op grote schaal dezelfde lettertypen als Plantin en in kwaliteit deed het werk van zijn collega's daar dikwijls niet of nauwelijks onder voor het zijne. Bovendien had Plantin regelmatig Franse zetters in dienst die in hun stijl van zetten nationale gewoonten trouw bleven. Een typerend twijfelgeval is Lettre d'un gentilhomme de Haynault, a Monsieur de la Mothe, Gouverneur de Gravelines. 1578 (BT 1887, Kn 390). Dit pamflet is sterk pro-Anjou, de broer van de Franse koning die in het Zuiden voor velen de aangewezen man was om gekozen te worden tot beschermheer voor de Nederlanden. De gebruikte lettertypen zijn Garamont's ‘Gros Romain Romain’ en zijn Augustine, met op de titel een regel in Granjon's 7 mm. kapitalen. Dit zijn lettertypen die regelmatig in de Antwerpse drukkerij werden gebruikt (Index 22, 24 resp. 2); er zijn dus zowel inhoudelijke als typografische redenen om de Lettre aan de Officina toe te schrijven.

Maar er is een complicatie: het geschrift opent met een vrij grote, uitstekend gesneden sierletter M - een initiaal die niet behoort tot enig alfabet van Plantin. Ik heb deze letter tot dusver ook niet in ander drukwerk aangetroffen. Mag men nu aannemen dat onze drukker dit blokje speciaal voor deze publicatie heeft aangeschaft om het na gebruik te laten verdwijnen? Dat lijkt niet onmogelijk, maar het blijft een onbewijsbare veronderstelling en daarmee staat de toeschrijving op losse schroeven.

 

Het is niet de bedoeling van dit artikel tevens de Leidse anonieme drukken van de Officina te behandelen. Ook daar heeft de

drukker het in bepaalde gevallen verstandiger geoordeeld zijn naam te verbergen, al lagen de problemen er anders dan in Antwerpen. Maar een verstandig man neemt geen onnodige risico's en Plantin heeft altijd voortreffelijk de kunst verstaan te beoordelen hoever hij als uitgever kon gaan zonder in moeilijkheden te komen.

 

Universiteits-Bibliotheek

Singel 425

NL-1012 WP Amsterdam


Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs