De Gulden Passer. Jaargang 37

[p. 19]

In memoriam kan. J. Nieuwenhuyzen, O. Praem.

Op 29 juli 1958 overleed in de St. Jozefskliniek te Turnhout de Z.E.H. Kan. Nieuwenhuyzen, Norbertijn van Postel.

Geboren in de hoofdstad van de Kempen - te Turnhout op 9 november 1879 - is deze eenvoudige en rijkbegaafde priester altijd een kind van de Kempen gebleven: hij ging er wàt groot op Kempenaar te zijn.

Op 't college te Turnhout bij de Jezuïten deed hij zijn humaniora en trad daarna in hun orde. Hij deed zijn theologie te Innsbrück en werd daar ook priester gewijd op 26 juli 1914. Na heel wat rondzwervingen gedurende de oorlog werd hij tot rector benoemd van het college te Aalst. In 1923 ging hij over naar de Norbertijnen. De reden waarom hij juist Postel uitkoos moet zeker gezocht worden in zijn liefde voor de Kempen: Postel ligt daar nog ongerept in hei en bos. Ter zelfder tijd bleven zijn vroegere ordesgenoten hem altijd even na aan het hart; soms vertelde hij ons over zijn intieme vrienden: Pater Stracke, Van Mierlo, Reypens en zijn ‘onuitputtelijke’ Fleerackers.

Zijn voornaamste werkterrein ligt in de Kempen: ontelbaar zijn de kilometers die hij heeft afgefietst over de oer-slechte Postelse wegen, door weer en wind, gedreven door een heilige ijver om het Kempisch volk iets mee te delen van zijn kinderlijk geloof. Jaren lang was hij de ongeëvenaarde predikant en conferencier van de streek.

In de abdij was hij achtereenvolgens professor van dogmatiek en moraal-theologie, en zoals alles nam hij dit ook met de meeste nauwgezetheid ter harte; hij ging er fier op meerdere generaties priesters voor het volk te hebben gevormd.

Zijn grootste verdienste ligt ongetwijfeld in het werk dat hij als bibliothecaris presteerde. Dit was zijn lievelingswerk. Aan hem komt de verdienste toe de Postelse bibliotheek aan de bibliophielen

[p. 20]

te hebben bekend gemaakt. Aanvankelijk was hij enkel maar helper van de bibliothecaris doch toen reeds wees hij er op dat deze schat van schoonheid, door generaties van monikken samengebracht, niet alleen voor de abdij mocht dienen maar dat heel het volk daarvan moest genieten als van een nationaal kultuurerfdeel.

Met de bibliotheek valt praktisch samen het weinige dat hij van zijn noeste arbeid gepubliceerd heeft: Jan Brito en de uitvinding van de boekdrukkunst (in Handelingen van het 4de wetenschappelijk Vlaamsch Congres voor boek- en bibliotheekwezen, Gent, 1937) en De bibliotheek van de Abdij van Postel (in De Gulden Passer, 1931). Samen met zijn vriend Dirk Baksteen drukte hij meer dan 200 kopergravuren en daarbij was steeds zijn opzet: deze schat van schoonheid moet aan het volk worden meegedeeld.

De Abdij van Postel en het volk van de Kempen verliezen in de E.H. Nieuwenhuyzen een ijverige en hoogstaande priester en een kunstminnende vriend. Ze zullen hem steeds met dankbaarheid gedenken.

St. Hooyberghs, o. praem.

Bibliothecaris, Postel.