Den Gulden Winckel. Jaargang 8

Vlaamsche literatuur

Een Mei van Vroomheid, door Maurits Sabbe. Met teekeningen en bandversiering van Albert Geudens. (Bussum, C.A.J. van Dishoeck, 1909).

Zulk een boekje kan natuurlijk alleen een Vlaming schrijven! Laat een Noord-Nederlander het eens probeeren: tien tegen een dat het in de ernstige deelen log en stroef, in de luchtige deelen quasi-grappig zou worden. De beste onzer Noord-Nederlandsche schrijvers kunnen véél, ze kunnen ook wel aangrijpender, psychologisch gedegener werk leveren dan Maurits Sabbe - laat ze echter niet beproeven te vertellen zooals hij, want dan



bestaat er alle kans op mislukking. De Noord-Nederlander is er niet naïef genoeg voor. Hij zou een dergelijk romantisch en wat sentimenteel gegeven niet durven behandelen zonder een rompslomp van psychologische analyse ter rechtvaardiging. Het verhaaltje op zich zelf zou hem te weinig om 't lijf hebben, dan dat hij niet zou vreezen er zich aan te compromitteeren. Sabbe vreest niet, hij begint te schrijven, zoo simpel-weg, van een jongen die van een meisje houdt en van hoe het meisje droomt non te willen worden. (in haar dwepende verbeelding ziet zij, verheerlijkt, de

[p. 93]

moedermaagd met het kind in goudstraling) - en hoe de jonge man in edele opoffering zijn liefde verzaakt - enfin u voelt het sentimenteel-romantische van dit gegeven wel. Doch ziehier nu het vreemde: terwijl Sabbe dit beschrijft... gaat het bloesemen; het duf-romantisch luchtje verdwijnt.... het wordt alles frisch en geurig en fijn, en van een zoo innige realiteit dat men niet anders dan genieten kan.

Genieten, ook van den humor. Kostelijk is de teekening der beide oudjes (de oom van den jongen man, de moeder van het meisje) die zoo op dat huwelijk tusschen Free en ‘Bethjie’ vlassen, om de ‘huzetjes’ waarvan elk hunner er eenige heeft, tot één bezitting te kunnen samenvoegen. Deze knussig-benepene, zelfgenoeg-zaam-berekenen-de menschjes zijn heel fijntjes geëtst. Prentjes behóóren haast bij zulk een boekje. Ter kenschetsing van het gehalte drukken wij er hier een af.

G.v.E.

De bibliotheek in het Trippenhuis

IN de jongste afleveringen van Ed. Cuypers' mooi uitgevoerd tijdschrift ‘Het Huis oud en nieuw’ wijdt de heer H.A. van Gogh een uitvoerig artikel aan het Trippenhuis, met afbeeldingen der verschillende zalen, hare wand-versieringen, ornamentiek etc. Onderstaand cliché geeft een indruk van de beneden-bibliotheek-zaal, met doorzicht naar de Bilderdijkkamer, welk vertrek haar naam ontleent aan de Bilderdijkiana, in 1855 op wensch van wijlen Prof. Klinkert aan de Akademie geschonken.