De groene linde. Jaargang 1

[p. 321]

IJzerwegreizigers.

God save the King.

Zij stappen in den wagen met streng gelaat. Een grof geweven city cap overwelft de beenderigheid van hun hoekigen kin. Zij stapelen hun kortvergaarde reispakken op in de netten en leunen achterover, voornaam-gemakkelijk tegen den kussenrug der banken. Zij zitten, staan of liggen zonder de natuurlijke zwierigheid te schenden van hun gerieflijkgenaaide fashion-kleedij. Het zijn twee bachelors, met harigbegroeide handen, bruin-gebrand in de zon. Hun beenen liggen overkruist en, onder speelsch gepraat, ontplooit hun ernst tot lachend gewemel. Hun tanden komen bloot bij 't gemonkel en toonen elpenbeenen verglaasdheid, dooraderd met laschen van goud. Zij halen hun tabaksdoos uit en stoppen hun zilvergeringelde, houten pijpen vol met geurigwalmenden navy cut. Elk bezit zijn voorraad bougielucifers, zijn pennemes, zijn nagelrasp, zijn zak-dispensary. Zij vragen niets aan niemand, doch leenen uit, aan medereizigers, wat ze bezitten, met gentlemans welwillendheid. Zij zijn gewoon op hun eigen zelf te steunen. Zij bewijzen liever dienst dan dienst gedaan te worden en daaraan voelt iedereen, dat zij overal thuis zijn.

Die Wacht am Rhein.

Zij nemen stoer en plechtig hun zitplaatsen in. Hun kop is rond lijk een kaasbol. Zij dragen een reusachtigen neusnijper, omlijst met zwarthoornen randbuigers. De toppen

[p. 322]

van hun blonden snor steken kaiserlich op, tot in de hoeken van hun oogen. Hun kleedren hangen onhebbelijk rond hun lijf. Een blinkende uurwerkketen bingelt smakeloos op hun missneden ondervest. Zij houden hun lichaam stijf, als hadden ze een ruiterijsabel ingezwolgen en bekijken alleman, door de glazen van hun bril, met tergende minachting. Zij spreken zelden en, indien hun lippen opengaan, is het gewoonlijk om een wetenschappelijke bedenking uit te brengen, over remstelsel, verluchting of noodsein van den wagen waarin zij zittende zijn. Alles bij hen is gezagvoerend, droog en koud. Om geen goed ter wereld zouden zij aan vreemdelingen een dienst verzoeken. Zij zijn gewoon te bevelen of te gehoorzamen en alles, wat met het een of het ander dezer werkwoorden niet kan overeengebracht worden, blijft hun onbekend. Vrije verplichting begrijpen zij niet. De dwang der regeltucht vergezelt hen buiten hun land. Niemand zou hen willen, noch durven storen, omdat iedereen de killigheid voelt van hun ijsbeerachtig gezelschap.

Allons! enfants de la patrie.

Zij hebben oogen die pinklen onder 't lijzig geluik hunner wimpers. Zij zwijgen nooit. Hun kleedij is zoodanig opgesmukt met overlast van sieraden, dat zij zonder ongemak, noch zitten kunnen, noch liggen. Zij dragen hooge zijden hoeden, vol hinderlijkheid en spichtige schoenen, die hun teenen verwringen. Hun vingers wemelen van goudwerk en ringen. Diamanten dasspelden glinsteren op hun borst en hun faux col verwurgt hen. Zij gaan op reis in salondracht. Vroolijk en kommerloos spreken zij de pittigheid uit van hun spranklenden geest. Zij zijn behaaglijk voor alleman. Ook kunnen zij geen sigaret ontsteken, zonder iemands hulp te vragen. Zij bedanken met hoffelijke bevalligheid en zijn overgelukkig, op hun beurt, hun innemende gedienstig-

[p. 323]

heid te betoonen. Zij voeren hun gesprek evenveel en nog meer voor vreemde toehoorders, als voor hun eigen. Begrepen te worden is voor hen een zoet genoegen. Zij zijn tooneelspeler geboren, uitbundig en dartel. Niets weegt bij hen: alles is licht, grillig, priklend lijk de rook hunner sigaret. Hun beenen zitten in niemands weg, hun reiszakken nemen zij af of laden zij op met overvloed van ontschuldiging en iedereen voelt, dat de grondslag van hun levensverkeer rust op wederzijdsche gedoogzaamheid.

9/7-05

Om. K. De Laey.