De groene linde. Jaargang 1

Lotos.

I.

Blankroosge op Indie's blauwig-gouden vloed
Waar droome-schoone menschen stil voor knielen
Die met de schoonheid van hun passiegloed
In stomme aanbidding U te voeten vielen.

O Godenbloem die zoet vergeten doet
Waarom libellenzwermen trillend krielen
Terwijl 't gejubel der extase u groet
Van duizend droomgeluk'ge dweperszielen.

Vreemd dezen lande in vijvereenzaamheid
Uw bladen oopnend blank, en gouden hart,
Bloeit zwijgend hier uw schoon vergeten voort, -

Wijl 'k mijmrend aan den stillen vijverboord
Bepeins uw schoonheid en verlaten smart
Die siddrend stervend nog om liefde schreit.

[p. 236]

II.

En langs den vijver die daar droomend ligt
Toog bleek de herder met zijn blanke heerde,
Die zoeter gras daarginds te zoeken leerde
Waar zonneschijn voor looverschaduw zwicht.

Op 't eenzaam open watervlak vermeerde
Witbloeiend als een maagdlijk minnedicht
De lotospronk zijn pracht in 't gouden licht
En wacht - of niet van ver de herder keerde.

Zij bloeit en blinkt in onvervuld begeer
En mijmert van de fluit des blonden knapen
Die langs den vijver achtloos, keer op keer,

Pijpend voorbijtrekt met zijn schapen,
En nu daar verre stil en eenzaam weer
Op bloemenlooze zoden licht te slapen.

III.

De waterbloemen rezen vol verlangen
In teere witheid op uit donkren grond
Van stille waters, en ontplooiden blond
In 't licht hun schoonheid zonder schroom of bangen.

En hooger steeg de zomerzon en zond
Haar felsten gloor uit op haar teere wangen,
Tot zij van weelde en wilde lust bevangen
De knoppen sloten toen de zon verzwond.

Nu daalt de peinzende avond roze neer
En zilvrig schemert droomend maangeglim
Geheimvol over 't purperblauwe meer,

Terwijl de sterren rijzen langs de kim
En op de sluimerstille vijverbaan
De bloemen droomend half weer opengaan.

Felix Rutten.