De groene linde. Jaargang 1

[p. 7]

In het Najaar....

Met gouden roest getint, in het bleek-fijne licht der uitstervende zonne, zoo rustte het bladergewelf der dreve op haar zwarte boomentronken.

't Wijveken dat dáar zoo lange in de laan aan 't blâren scharrelen gebukt stond, rechtte nu heur moede lijf, lei 'n hand voor de oogen om te zoeken achter de zonne, die ginder zoo heimelik verdween, en ging dan op den kruiwagen heuren voorschoot afschudden, met de leste blârenvracht.

En als ze dan den roô'n zakdoek weêr dichte had geknoopt onder heur kin, drong ze heur stramme leden tusschen de tremels, en lijvelijk voortgestooten ging de kriepende wagen, - tot heur schaduw wegdonkerde in den vroegen valavond...

Toen dwarrelde er nog een enkel blad uit 'n halfnaakte kruin naar omlaag, en 't ging begraven liggen in de eerde van den wagenslag.

Koud en laag was de lucht en boven, in de takken der boomen, hing er fijne waterdamp geweven.

Bezijden de dreve, met diep-donkere schaduwen stond het bosch in weidsche pracht, en verder ontrolde het zijn' onzekere vormen in het grauwend verschiet. Hoogstammige walnotelaars en zwarte eiken heerschten over de elzenstruiken en de averesschen, en daartusschen, bleek vlekkend op het donkere houtgewas, rees er hier en daar, de witte spookgestalte van een' eenzamen berk.

Doodstil stond het al, zonder geluid, zonder boomengewaai, in de wegende vochtige herfstlucht.

[p. 8]

En ommendom dreef er een natte nevel die meêbrocht uit het bosch de reuke van 't verdroogde gers, van verwelkte bladeren en van 't hars der denneboomen.

Almedeen klonk er een schot in de verte en 't gerucht kwam eendelijk over de bosschen gerold.

Langsheen het rustende landschap kwam uit het Westen de lijze avondlucht gevaren, spreidend over de vijvers heuren zacht-dunnen wadem en de meerschen hullend in eene onzekere wittigheid.

Toen ging er geruchte op in 't bosch, van ritselend rijshout en naderende stappen -: een stonde later sprong er een hond op den weg, snuffelende entwaar en schoot dan weêr in 't struikgewas. Altemets werden de twijgen van een hazelaar uiteengestreken en in het halfdumster trad iemand vooruit; de dorre bladertrossen ruischten achter hem, en een stonde bleef de loop van zijn roer schudderen aan het slaghout.

't Was een jager.

Al stappend door de dreve sloeg de gefrande weitesch rhythmisch tegen zijn' dijen en het roer stak, aan den draagriem, boven zijn schouders uit.

Op de hielen volgde zijn hond, een groote patrijshond, met hangende ooren, waaienden pluimsteert en gladgestreken haar, dat nu in den avond grijs scheen met nauw zichtbaar' bruine vlekken.

Tusschen de ziltige dikke boomstammen stapte de jager voort, over den weg waar de natte blâren lagen, - de doode blâren van den herfst.

Op zijn linker, lag het diepland dat verder afhelde, heel zachtjes, naar het dorp af.

De avonddoom had er alles gebunseld: de eenzame boomen en de kanten in het veld -; een zachtzilveren glans zijpelde hier en daar, van boven, daar waar de maneklaarte uit 'nen wazen lichtkring schong. De nachtwind, die nu was opgekomen, schoof trage over die nevelige vlakte, die dan

[p. 9]

weer eens uiteenrafelde en allengerhand wederom toesnoerde.

De jager zette zijnen ronden vilt achterover en trok het braakland in.

Hij voelde zich tot over de enkels, tot aan zijn leêren waggen, zinken in den vochten grond, en wellustig ademde hij de lucht in, die tot daar kwam aanwaaien: de frissche avondlucht en den nijpenden geur van 't wintermos en van de mastentoppen en van al die late bloemen, die groeiden in 't lisch en in de îjle boschplekken.

Hij voelde 't leven wemelen in de nevellucht, frisch hem tegemoet wademen in zijn wezen, en een pooze bleef hij staan, zijn breede borst vooruit, om al die frischheid met volle teugen te zuipen, tot hij ze in zijn longen voelde zwellen, en er een kreveling liep van tevredenheid door zijn gansche lijf.

Dan ging hij voort, in den avond, met groote vaste stappen, over den natten grond van 'nen klaverdriesch, en in een' voor, achter hem, drentelde de grijze patrijshond met zijnen waaienden pluimsteert...

En toen ze verdwenen waren, ginder, in het nevelverschiet, vloog er slaggelings uit 'nen boom der dreve, een koolduive op, en dreef trage weg, van den eenen kant, - over het bosch.

Des. de Kock.