't Groot Achterhofken, Beplant ende op nieuw vermeerdert met verscheyden seer stichtelijcke Liedekens

Rust-soeckingh,

Stemme: O! Kers-Nacht, &c.

1. HEylige rust begeerde haven,
Geluckigh endt van s'Menschen draven,
Mick punt van aller Zielen tocht
Hoe langh heb ick langhs veele wegen
Begeerigh na u soeten zegen,
(Doch al vergeefs) na u gesocht?

2. Sie ick op schat en heerlijcheden,

Met alle schijn groot hier beneden,
Ten heeft geen rust noch schijn daer van,
Noch klaveren veel, die noyt en stijgen,
En als men al den top kan krijgen:
Neemt rust daer af, wat blijfter an?

3. Dierg'lijcke weeld' der aerd'sche sinnen

Schijnt iets, en lockt, maer treed niet, binnen

[p. 113]

 

De onrust selver houdt daer stee,

 

Al wat men in dat nest kan vangen,

 

Of walght, of pijnight door verlangen:

 

Steedts ongenoegen nimmer vree.

 

4. O! soete rust, mijn eenigh trachten

 

Waer vest of stuer ick de gedachten?

 

Mijn tijdt gaet deur, k' en vind' u niet;

 

Niet vinden doet begeerten wassen,

 

Aen-was van lust int soecken rassen,

 

En yd'le noyt ist hert verdriet.

 

5. Waer sal ick u in't endt noch soecken?

 

In wijs-gewaende Menschen boecken,

 

Wordt ghy van menigh Mensch gegist:

 

Die (als hy 't al is door gekomen)

 

Vindt, dat hy hadt een hooft vol droomen,

 

Een handt vol windt, een school vol twist.

 

6. Of zijt ghy dan in schijn gelegen?

 

In schijnb're Godts-dienst yverigh plegen,

 

'tLijckt soo, een yder hout het waer:
Maer gaet men 'thol der saeck deurmercken

 

Ziels kerckers vintm' in alle kercken,

 

Is dom zijn rust? soo woontse daer.

 

7. Sou dan de doodt wel't rust perck wesen?

 

'tWordt soo gewaent, en oock gelesen:

 

Maer ach! de dolingh is te groot;

 

Wat is doch rust een heughlijck smaecken

 

Van onrust derven, wat vermaecken?

 

Wat smaeck van soet is inde doodt?

[p. 114]

 

8. Eylaes waer heen? o! tot mijn selven,

 

Mijn rustloos hert wil ick opdelven

 

Tot in sijn alderdiepste grondt,

 

Godts waerheydt sal m' een steunsel strecken,

 

Om my, mijn selven klaer t'ontdecken,

 

Of ick soo onrusts oorspronck vondt.

 

9. Wat so des onrusts eygen reden?

 

Van Godt (fonteyn der saligheden)

 

Gescheyden, en ont-eent te zijn

 

Wat scheyd van Godt? Godt aerdt te derven,

 

Wat scheyd' Godts aerd? 't quaet niet te sterven,

 

Door sonden lusten loosen schijn.

 

10. Ach! ick verdoolde onbedochte:

 

Na by ist, dat ick verre sochte,

 

De medecijn dicht by de quael:

 

O! hoogh geluckigh inwaerts keeren,

 

O! overnoodich hert studeren,

 

Daer ick so soeten vrucht uythael.

 

11. Begeer ick rust, soo moet ick rusten

 

Van alle Godt gehaette lusten:

 

Van eygen wijsheyt, eygen keur,

 

Van eygen liefde in dit leven,

 

Hem (wiens ick ben) geheel my geven,

 

En sluyten soo het quaedt de deur.

 

12. Wegh zonde, d'oorsaeck van mijn smerte,

 

Wegh rust verbreeckers uyt mijn herte

 

My sterckt de geen die 't al vermach,

 

Door hem, ben ick my selfs ontnomen,

 

In hem sal ick te boven komen,

 

Een eeuwig soeten Sabbath-dagh: