't Groot Achterhofken, Beplant ende op nieuw vermeerdert met verscheyden seer stichtelijcke Liedekens

[p. 60]

Den Mensch verandert metter Tijt.

Stemme: Komt hier misnoegent hert.

1. DAer 't schijnt vol ongenneucht,
Daer d'eene treurt en d'ander anghstigh schreyt:
Daer baert de liefde vreught
Als selfs de mont der waerheydt selve seydt,
Soo haest de moeder heeft gebaert
De Mensch van lieffelijcker aert.

2. Geen ramp, geen vrees, geen pijn,

Geen leedt noch kommer men ter Wereldt vindt:
Hoe groot sy oock mach zijn,
Noyt scheydt sy lievend' Moeder van haer Kindt,
Hoe grooten onrust daer in speelt,
Sy altoos effen vreughdigh queelt.

3. Daer liefd' aen 't herte raeckt,

Sy 't als een on-uyt-bluschlijck vyer ontsteeckt:
Den Mensch arm, teeder, naeckt,
Werdt door de liefd' seer lieflijck opgequeeckt,
Dies recht de liefd' werdt uyt gebeelt
Selfs by een Vrou, die Kind'ren teelt.

4. De lenten van ons tijdt,

Gaen lustigh, rustigh, singend' springend' heen,
Tot dat de bitse nijdt
Ons propt vol sorgh en snoo begeerlickheen,

[p. 61]

 

Dees steelen ons, ons soet vermaeck

 

Tot dat verschijnt de mag're kaeck.

 

5. Gelijck de mot een kleet

 

Verslint, veel eer men 't selve wordt gewaer,

 

Den tijdt ons schoonheydt eet,

 

En laet ons een leerachtigh teecken naer

 

Selfs, van ons selfs verganck'lickheydt,

 

Daer toe sy ons gestadigh leydt.

 

6. Leeft eener heel vernoeght,

 

Bly geestigh, fris, gesondt en wel te vreen,

 

Met 't geen hem Godt toevoeght,

 

Het is geluck; maer niet voor yder een,

 

Des niet te min verloopt zijn glas,

 

Soo wel als die noyt vredigh was.

 

7. Dus ons den tijdt verrast,

 

En maeckt ons 't leven eerment weet, onnut,

 

Terwijl de Ieughd' op wast,

 

En stercken d'ouden weder als een stut;

 

Tot dat sy treen in 't selve spoor,

 

Daer in dat sy eerst gingen voor.

 

8. Al gaende op en of

 

Sleept ons den tijdt ten laetsten noch in 't graf,

 

Daer sy ons maeckt tot stof,

 

Waer uyt ons Godt het eerste maecksel gaf,

 

En heeft na tijdts gelegentheydt,

 

Ons beter lichaem toegeseydt.

 

9. Wanneer, o Heer! wanneer,

[p. 62]

 

Wanneer sal doch het eens een-mael geschien?

 

Daer door 't geloof wel eer

 

Soo menich heyligh Mensch heeft op gesien,

 

Dat ghy die nietigh snoo lichaem

 

U selfs sult maken aengenaem?

 

10. Sult maken dat het vry

 

Sal zijn, van 'sWereldts woeste slaverny,

 

Sult maken dat het by

 

De klaerheyd van u selfs geleecken zy,

 

Sult maken dat tot gener tijdt,

 

Sijn overschoone glans verslijt.

 

11. Geen hart, hoe afgejaeght

 

Dat na het versche water staegh verlanckt,

 

En was noyt soo geplaeght

 

Als nu, mijn Ziele die gestadigh janckt,

 

Om een dees sal'gen dagh te sien,

 

Waer in dit heyl ons sal geschien.

P.I.