't Groot achter-hofken
(1639)–Anoniem Groot achter-hofken, 't–
AuteursrechtvrijGeplant met verscheyden Gheestelijcke Liedekens, tot stichtinghe der Ieught, by verscheyden Autheuren gemaeckt ende t'samen gestelt
Stemme:Van den 91. Psalm.
Ga naar margenoot+DOor het geloove siet den mensch,
Dat hy sal moeten sterven,
Sal hy al nae sijn 's harten wensch:
't Ghewenste leven erven,
Het leven dat soo Heerlijck zy,
Soo vreughdigh en onendigh.
| |
[pagina 39]
| |
Dat al ons vreughd' wel lijckt daer by
Rampzaligh en ellendigh.
Hoe sietmen dan noch voor de doodt:
Den Mensch soo vrees'lijck vresen,
Sou 't wel door schrick van pijn of noot
Of voor sijn rechter wesen,
Of is hy aen de Weerelt vast?
Daer op dat hy wil bouwen,
En daerom noet op 't Hemels past,
Of Godt niet derf betrouwen.
Wie dat de doot door 't lijen schroomt
Sijn schromen kan niet helpen:
Maer sal als sijn gerucht maer koomt,
Te meer sijn hert bestelpen.
Wie 't lijen dat hy lijen moet,
Kan met ghedult aflijen,
Sal hem in 't lijen hoe verwoet,Ga naar margenoot+
Noch selfs in 't eynd verblijen.
Hebt ghy u bootschap wel ghedaen
Die u Godt heeft bevolen,
Gaet dan gerust maer op hem aen:
Want soo ghy vreest, 't is dolen
Ghebreeckter yets, en ist u leed,Ga naar margenoot+
V rechter wil vergheven,
Maer wie sijn wet met voeten treet,
Mach voor sijn straf wel beven.
Zijt ghy met 's weerelts liefd' besmet,Ga naar margenoot+
Soo siet wel uyt u ooghen,
Die daer op sijn betrouwen set:
Die werdt van haer bedroghen,Ga naar margenoot+
Vertrout u Godt u trouste Heer
Wilt eyghen wil bedelven,Ga naar margenoot+
Ten schort aen hem doch nimmermeer,Ga naar margenoot+
Schort het niet aen u selven.
Waer Gode door 't geloof in 't hert,
| |
[pagina 40]
| |
Sijn woningh' heeft ghenomen,
Daer jancktmen nae de dood met smert,
Wanneer dat hy sal komen,
Gheen ding en baert hem meerder pijn,
Dan dat hy dus moet zwerven,
Ga naar margenoot+En Godes vriendelijck aenschijn,
Soo langhe noch moet derven.
Of isser yets dat hem verweckt,
Om hier noch wat te woonen,
Ga naar margenoot+Dat 's liefd' die tot zijn naesten streckt,
Of voor sijn Godt te toonen,
Een recht oprecht hart'lijck wee klagh
Van sijn bedreven sonden,
En dan mocht tot sijn laetste dagh,
Onstraff'lijck zijn bevonden.
P.I. |
|