De nieuwe Hollandsen Boots-gesel, Ofte Bataviers helden-stuk

Behelsende de voor-naamste geschiedenisse, die in 't veroveren van de Spaense silver vloot te Vigos, en in meer andere zee en veldt-slagen is voor-gevallen: als mede verscheydene vryagie, vermakelijke kluchten, herders en matroose gezangen

Beklag van een Minnaer aen Vrou-Venus, over het verlaten van zijn Venus-diertjes.

Op een Nieuwe Voys

Adieu Vrouw Venus, Jk wil u verlaten,
Jk neem mijn afscheyt van u soet getal,
Jk seg adieu aen al u ondersaten,
Die uwen naem beminne boven al.

Adieu mijn overschoon Godinne,
O Thresia mijn overschoone beelt,
Adieu Catoke die ik so beminne,
Waer ik mijnen lust so lang heb mee gespeelt.

Catoke schoon wilt gy nu hene varen;
Hoe menig nagje heb ik u gekust:
'k Heb u bemint wel tweemael seven jaren,
Als egte vrou voldaen u minnelust.

Waer is de rest van al mijn velt Godinne,
Eylaes sy zijn heel Neerlant door verspreyt:
Zy vlugte en stelle mijn uyt haer sinne,
Sy waren eertijts tot mijn dienst bereyt.

Och Brugse meysjes roem der Vlaemse Stede

[p. 65]

 

Hoe verblint gy d'oogen van soo meenig heldt

 

Wat quale heb ick al om u geleden,

 

Gy bent dat scherp dat mijn ter neder velt.

 

 

 

Komt hier mijn Kinders ende Overlingen,

 

Voegt u hier by, betreurt doch mijne daet:

 

Want droefheyt sal u naer mijn doodt bespringe;

 

Vliet Moeders doen en schout Vaders quaet.

 

 

 

Adieu Confraters die Vrou Venus eeren,

 

En dag en nagt met Dochters bezig sijn:

 

Trout doch by tijds wilt dit spel niet hanteere,

 

Kort Bacchus nat en drinckt de koele wijn.

 

 

 

Bordeelen Koppelaers Hoere en Makrolle,

 

En sulck een soort van Volick heeft my verleyt:

 

Voegt u hier by 'k moet het u eens gaen vertelle;

 

Hoe dat Vrou Venus op het laetste scheyt.

 

 

 

Hier staet de Kop waer uyt dat ick moet suype,

 

Hier staet het vet 't geen aen mijn lede prangt:

 

Daer leyt het vier dat mijn het ver doet druype,

 

En droogt al uyt dat aen mijn leden hangt.

 

 

 

Jn 't midden van alle dees droef Toneelen,

 

So leg ick naeckt gelijck een dorre Riet;

 

Mijn pockigh vel en al mijn rotte leeden,

 

Valt schier van een en rimpelt gants tot niet.

 

 

 

Hondert hoykaden die my steets opkerven,

 

Stoven en smoren duert schier dag en nagt,

 

Braken en quylen 't is nu tijt van sterven:

 

Vervloeckt moet zijn die my hier eerst toe bragt.

 

 

 

Jck die mijn eertijds placht te gaen vermake,

 

Met Spaens Frans ofte muskadelle wijn,

 

Eenv teugje water dat moet mijn nu smake,

 

Of Sassefras dat moet mijn dranck nu zijn.

 

 

 

Voor al dees pijne seggen zy 't moet wesen,

 

Dat gy verliesen sult u beste pant:

 

Hy is bedorven; kan niet meer genesen,

[p. 66]

 

Eenen van zilvere hebben wy by der handt.

 

 

 

Eenen van Zilver wat kan mijn die baeten

 

Wat deugt kan ik mijn Liefste daer me doen,

 

Het vlees soekt vlees en wil het zilver haten,

 

Vrou Venus berg beklomme met een soen.

 

 

 

Adieu moy meysjes die my plag te behage,

 

Wilt mijn voor 't laeste met een kus ontvaen,

 

Jck brand van liefd' tot 't eynde van mijn dage,

 

En sterf met Venus Roose kransje aen.

 

 

 

Amsterdamse meysjes komt met lauriere,

 

Maeckt nu een dans en kleet mijn droevigh stof,

 

En segt mijn lief is doodt laten wy hem ciere

 

Gy hebt met mijn gehadt het fijn en grof.

 

 

 

Vaert wel voor 't lest en segt aen Venus helde:

 

Dat ick gestorven ben uyt minne drift,

 

Och dat de Faem van my noch quam te melde,

 

Stelt op mijn graft dit volgende opschrift.

 

 

 

Hier leyt een Helt de kloeckste der Soldaten,

 

Die dertig Jaer Vrou Venus heeft gedient,

 

Jn een Pockig vel moest hy zijn leve laten,

 

Bidt voor sijn ziel het is u beste vriendt.

 

 

 

De laetste plaets die my nu sal beware,

 

En daer mijn rotte lichaem dan verdwijnt,

 

Dat is een kuyl daer ick in d'aerde vaere,

 

Waer mijn Zon of maen noyt meer beschijnt.