Groot Nederland. Jaargang 19

[p. 694]

Gedichten.

IJs.

Vrij als die vogel wiekt door 't wijd der luchten,
Zoeft man en maagd langs blauwgestaalde baan,
Die sneeuwen zoomen boogt rondom gehuchten,
En jonge blijheid bruist door dor bestaan.

Men etst in 't marmerzwart en 't bleek doorvlamde
Grijs en groen de zonnegouden lijn,
En waar het flitsend scherp der schaatsen schramde.
Stuift zilver voor de wind in d'avondschijn.

Als wissels warrlend-snel de scheuren glijden,
Waarover voet aan voet los-veerend slaat,
Totdat de sporen 't beeld der zon doorsnijden,
Dat diep in d'ijsglans rood gebroken staat...

Ik denk m'een Koning hier, nu lage landen
En kleine dingen ijlen mij voorbij; -
Ik voel in 't volk éénzelfde liefde branden;
Eén leven deint door lenig-vaste rij;

Het woelt en zwelt, waar wangen welig blozen
En oogen weten, wat in 't harte gloort, -
En samen zwiert het - zwart voor 't wolkenlooze
Purperrood - ter trotsche zonnepoort!

[p. 695]

Einde.

Onder gesloten hemel

Is 't kerker-kil.

Eindloos dwaalt 't witte gewemel, -

Heimweestil. -

Arm-harde els en eiken,

Stram en star,

In nevelen-weekheid wijken, -

Als droomenwar. -

Een kraai, zwaar, als moegezworven,

Ter aarde ging,

Nu alles is afgestorven

Tot kleine kring.

Spoor-looze blanke wegen

Wenden de wereld uit;

Daar zuchtte heel de leege

Dag geen geluid:

Volte van levensnooden

En bloeiens lust

Zijn ver voor de ban gevloden....

Over de winterdooden

Rilt rust. -

J Dijkstra.