Groot Nederland. Jaargang 18

[p. 435]

De hengelaar

Als een schim van zware zwarte mist

in de ware nevel, in de grijze,

als een schaduw schoon en onbeslist,

staat de hengelaar gelijk een wijze

die uit dauwige gepeizen

zilveren gedachten vischt.

Want verborgen onder damp en dauw

stroomt de vloed, verscholen ligt de oever

onder sluier van geschonden schâuw;

hoort, het riet ruischt rillende en stroever

spant de visscher, hij de stille toever,

vast de hengel als met strakke klauw.

Dan opeens alsof een zachte schijn,

zwakke schijn, door hem wordt opgeheven

spartelt in de lucht, onzichtbaar is de lijn,

't zilvrig vischje (de gedachte?) even.

Rustig peilt de aandacht zijn licht leven

dat weldra, vergeefs, voorbij zal zijn.