Groot Nederland. Jaargang 15



[pagina 220]
De torens door Martin Permys. De nacht is dood, en kon niet dieper sterven: nog nimmer lag de nacht zoo stil en moe, en uìt den dood rijst, toovergroot, de toren. Een wolkenvlok rust, weifelend, van 't zwerven, eén schaduwdeken dekt de straten toe, eén zwarte boom staat naar het niets te hooren. Nu stilte met haar zilvren rouw en luister zich uitspreidt, wijder, wijder in het rond en op haar eigen scherfgeklater wacht, Werpt eéns de klok een vraagteeken in 't duister en ‘Ja!’ klinkt verre een andre, die 't verstond.... Zóo diep voelt nacht de stemmen in den nacht.