Groot Nederland. Jaargang 8

[p. 420]

Gedichten¹⁾
door P.N. van Eyck.

I.
In de Nevels.

Waar gij met hem te zamen zijt,
Hangt achter 't neergedaald gordijn
Rondom de vlam de zuivre schijn
Van uw gedempte vredigheid.

Daar hoedt de blanke schemerlamp
Met ongerimpeld avondlicht
Uw droomen voor den donkren damp,
Die grauw op weide en huizen ligt.

En in het geel en guldend mat
Geglimlach van de lampe leeft
Het nooit volpeinsde wonder dat
Der ziel haar eeuwig leven geeft.

Gij droomt in vrede's week verband,
Dat alles om u heen vereent,
Van 't dauw-bewaasde morgenland,
Waar brooze blijheid lacht noch weent.

1) Deze verzen maken deel uit van een bundel, die onder den titel Getijden in het najaar bij C.A.J. van Dishoeck te Bussum verschijnen zal.

[p. 421]

 

Maar hier, langs 't natte nevelpad

 

Gaat mijn verstooten smart alleen,

 

En klaagt van wat zij nooit bezat,

 

Van wat háár armoe nooit bescheen.

 

 

 

O kind, ook hier is eenigheid,

 

Maar eenigheid van grauwe damp,

 

Van tranen uit gemis geschreid,

 

Van rege' en wrange smartenkramp.

 

 

 

Al is 't met pijn en bittren schroom,

 

Ook hier bepeinst een ziel één ding:

 

Den zwaargewonnen kommerdroom

 

Van wanhoop en vertwijfeling.

 

 

 

Hier torst een ziel langs 't eenzaam pad,

 

Waaraan geen eind noch rustplaats is,

 

Van ongebroken schreien mat,

 

Haar zware last vermoeienis.

[p. 422]

II.

Gij moogt mijn wilder kus niet vreezen,
Noch 't fonklen dat mijn oog doorvuurt!
Welk zoet kon mij de hartstocht wezen,
Wiens drift mijn ziel niet had gepuurd?

Ik proefde ná 't vermoeide glippen
Der laatste lust, die reutlend waakt,
Dan huivrend op mijn dorre lippen
Den walg die lauw en bitter smaakt.

Als ééns - o droom! - ons jonge leven
Den schoonen brand droeg van die nacht,
Waarin, tot heller glans verheven,
De liefde ons lichtende eenheid bracht.

Dan straalde langs de stille wanden,
Die ons geluk tot woonplaats nam,
Het innig-week en eeuwig branden
Van ziels verklaarde vredevlam.

Wij hebben met té zware zuchten
Het lijden onzer ziel beweend,
Dan dat zij onzen droom kan vluchten,
Als ons beminnen ons vereent.

[p. 423]

III
Rust.

Gij bloeit toch érgens in den hof
Van aardes land, o vreemde bloem:
Ik vond uw schoonheid en uw lof
In liedren van ondoofbren roem!

Uw bladen dragen 't sneeuwig licht
Der sterren die geen mensch aanschouwt,
Daar om hun lelieblank gezicht
Een ongekende hemel blauwt.

Wanneer in 't zoele windgeruisch
Der nacht uw kroon zich samenvouwt,
En om uw schemerkoele huis
De zilvren mist der lente dauwt,

Draagt ge in uw broos gebouwde hal
Die eeuwige geheimenis,
Wier taal mijn ziel niet kennen zal,
Voor dat haar dood genaderd is.

Gij bloeit in 't verre bergravijn,
Dat geen dier stille Minnaars vond,
Die, moe van 's werelds vreugde en pijn,
Uw koelte zochten voor hun mond,

[p. 424]

 

Uw glans begeerden voor hun oog,

 

Uw blankheid voor hun grauw gewaad,

 

Uw stilte die nog nooit bedroog,

 

Tot heul voor hun vermoeid gelaat.

 

 

 

Maar als ik Háre handen nam,

 

Als Zij mij leidde en met mij zocht,

 

Misschien dat dán de stonde kwam,

 

Die ons uw troostende aanblik brocht.

[p. 425]

IV.
Een Voorzang van Geluk.

‘Zij heeft door mij gelukkig kunnen zijn,
Zij vond door mij verlichting van haar juk,
Mìjn woord ontnam haar àl haar leed en pijn,
Zij vond door mìj een stonde van geluk!’

Ik ben alleen, maar als een juichend lied
Doorzingt mij nòg uw stille erkentenis:
‘Ik voelde één uur het eind van mijn verdriet,
Ik leed voor 't laatst mijn wreede rustgemis.’

Ik ben alleen, maar sneller stuwt mijn bloed
Zijn vlugge tochten door mijn blijde hart,
En als een echo van zijn ruischend zoet
Klinkt langs mijn oor dit stervenslied der smart:

‘Gij zijt nog moe? Gij zijt nog droef en bang?
Zoo vlei u, lief, op mijn bedauwde land,
En, luistrend naar mijn luiden liefdezang,
Zie ginds, ter kim, dien laten zonnebrand.

‘Daar ver in 't Westen gloeit en vonkt de zon,
Hij geeft de rijke schijnen van zijn pracht;
De lucht blauwt als een frissche waterbron
Hoog boven u en wacht den praal der nacht.

[p. 426]

 

‘Straks storten hare waatren om u heen,

 

En iedere druppel blinkt gelijk een ster!

 

Gij zijt nog droef? - zoo wacht: hun hel geween

 

Drijft àl de schaduws uwer droefheid vér.

 

 

 

‘Gij zijt nog moe? O sluit uw vochtig oog

 

En lig daar stil in 't zijïg lentemos, -

 

De zangboom mijner liefde wast omhoog,

 

Hij loovert reeds en laat zijn geuren los.

 

 

 

‘Hij breidt zijn zware takken vol en jong

 

En glimlacht als zijn groen uw voorhoofd kust,

 

Hij zwijgt, zoolang een nevel hem doorzong,

 

Hij schut uw slaap, wanneer gij sluimrend rust.

 

 

 

‘Maar in de nacht zult gij ontwaken, kind:

 

Dan blinkt de wereld blank van sterrelicht,

 

In 't loover geurt de zoele zuiderwind,

 

De maan bepeinst een droom langs uw gezicht.

 

 

 

‘Dan zingt, mijn lief, wijl heel de wereld zwijgt,

 

Diep in dien boom, als in een heilig huis,

 

De vreemde vogel, waar uw liefde om hijgt,

 

Zijn ademzacht en eeuwig-rein geruisch.

 

 

 

‘Hoor hoe zijn lied uw drinkend hart doordringt

 

Met vlijmend heil dat eindloos heil belooft, -

 

Hoor hoe mijn ziel diep in mijn liefde zingt

 

En schoonheid spreidt rondom uw zalig hoofd.

[p. 427]

 

‘Zijn jubel zwijgt. O kind, slaap thans weer in,

 

Gij zult nog droomen van een langen lach....

 

Nu weet gij zeker, dat ik u bemin,

 

Gij moogt nu slapen tot den nieuwen dag!’ -

 

 

 

Ik ben alleen, maar altijd ruischt mijn bloed

 

Langs oor en hart datzelfde vreugdelied:

 

‘Zij vond door mij één uur van vredig zoet,

 

Zij vond door mij het eind van haar verdriet.’