Groot Nederland. Jaargang 8

[p. 488]

Gedichten
Door Franz M. Krings.

Lente-Onrust.

Daar is het blonde lachende lentekind,
dat spartelt en stoeit met den warmenden wind,
die al zoo lang was beloofd....
Die zoele lucht om je hoofd
en de knoppen die rijpen,
je kunt het niet begrijpen,
hoe alles opeens zoo gekomen is,
al die lichte, lichte verheugenis.

Van der dorre boomen leden
is het doodskleed afgegleden
en zij rekken, strekken de armen
tot den jongen zonnewarmen
lichten lentedag....
Zacht gaat een gelach
door de lucht bij oogenblikken.
O, het is om luid te snikken,
om alles aan je borst te prangen,
zwaar-hijgend van pijnend verlangen,
en smart wordt blijheid, zóó wonder-zoet,
dat je van weelde wel weenen moet.

[p. 489]

Avond.

Aan vale avondlucht

hangt nog wat rood -

het dolen daglicht vlucht

in stervensnood.

Een traag geluiden schuift

door 't peinzend woud;

geen enkle boom die wuift - -

alles lijkt oud.

- - - - - - - - - -

De stilte heeft gekust

mijn smartgelaat - -

of eindlijk nu mijn rust

ook komen gaat?

[p. 490]

Kleine wereld.

Voor Lotty Rosenberg.

Wat gouden zon op 't zandig wegje,
dat naar het boerenhuisje leidt,
een trillend-warme lucht, die wijd
blauwt boven 't bloeiend meidoornhegje,
een kindje, dat door 't rulle zand
wegwaggelt op zijn kromme beentjes,
bij 't slootje op den groenen kant
wat witte kwekkerende eendjes, -
een leeuwrik, die uit hooge lucht
zijn klanken door het zonlicht perelt;
die zonneschijn, dat liedgerucht:
hoe wonder-mooi is toch mijn wereld. -