Groot Nederland. Jaargang 8

[p. 483]

De witte fuchsia
Door Robert de Hooghe.

De witte fuchsia stond voor het venster, in een klein hoekje, en had het er maar zoo-zoo. Het venster was niet heel breed, en zij moest het uitzicht en de weinige zonnestralen, die er in de kamer vielen, deelen met den kleinen Johan in zijn tafelstoel en Johan's moeder met haar naaiwerk. Het spreekt van zelf, dat wat het zwaarste is, het zwaarste wegen moet; als er op de tafel geknipt moest worden, werden het naaikistje en het speelgoed en Johan's kroes en Johan's boterhambordje en nog heel wat andere dingen in de vensterbank geschoven. Dan moest de eenzame witte fuchsia een eindje op zij, en Johan ook een eindje op zij, zoo dat zij elkander raakten; en in dezen Kampf um's Dasein had de witte fuchsia niet het beste deel.

De witte fuchsia is geen aristocratische bloem, zooals de witte camellia of de witte orchidee; of zelfs zoo als de witte roos, die overal, in paleizen en hutten, op haar plaats is. De witte fuchsia is voorzien, - of althans deze was het, - van een kelkje uit grove hard paarsgekleurde bloemblaadjes saamgerold, en wat zwavelgele stuifmeelknopjes; haar wit was dooraderd met rose en lichtgroen, zoodat zij eer armoedig en smakeloos opgeschikt dan mooi mocht heeten. Als alle van hare familie, ook de schoonste soorten, heeft zij echter den tengeren sierlijken boog waaraan haar klokjes bengelen, en den milden rijkdom waarin zij deze voortbrengt. In dien milden rijkdom van voortbrengen zoowel als in den armoedigen opschik, was de klasse waartoe Johan's moeder behoorde, met de witte fuchsia te vergelijken.

Johan was een gezonde jongen van een jaar; al deed hij het niet

[p. 484]

dikwijls opzettelijk, het gebeurde toch maar al te vaak dat hij zijn handjes naar den kant der witte blaadjes en groene steeltjes uitstak. De witte fuchsia verloor er nu eens een blad, dan weer een knop bij, meest een bloem, als zij die had, en wenschte zich wel eens wat meer ruimte. Zij vatte daardoor een zekeren wrok tegen den kleinen knaap op.

Johan's moeder was weduwe, en met haar naaiwerk kon zij voor het ventje en zichzelf en de poes en de fuchsia behoorlijk den kost verdienen. Zij was echter nog jong, en toen een smidsknecht uit de buurt bleek meer dan volstrekt noodig was voorbij te komen, werd de fuchsia, die den vrijen blik naar buiten en naar binnen wel wat belemmerde, geheel in het uiterste hoekje der vensterbank gezet. Johan moest achter de tafel zitten, op een heelen afstand van het raam. Niet dat zijn moeder niet van hem hield; integendeel, zij lachte en praatte meer en harder tegen hem dan vroeger; maar zoo bij zich zelf zeide zij, dat het iemand die eenmaal plannen had, wel moest afschrikken, zoo met iederen keer dat hij voorbij kwam, eraan herinnerd te worden dat er nog een kleine kostganger was, en haar kiesch gevoel wilde den smid niet zoo op eens in zijn goede voornemens storen. Wat men dus voor het raam zag, was de moeder, knippend en naaiend, en een oog in 't zeil houdend bovendien.

Zulke goede voorzorgen konden niet missen, haar doel te bereiken, zulke voorkomendheid verdiende hare belooning. De smid deed zijn aanzoek en dit werd gunstig ontvangen. Hij kwam praten en koffie-drinken, en Johan zoowel als de fuchsia hadden er kwade dagen door, dat hij, wanneer bij zijn vrijerij de taal hem in den steek liet, met de dampende pijp de leemten in het gesprek trachtte aan te vullen. Johan hoestte, de fuchsia kreeg spoediger gele blaadjes, maar beiden hielden zich stil.

Na weinige weken bereikte de vrijerij haar wettig einde. De weduwe ging met den jongen smid naar het stadhuis en vervolgens naar de kerk. Voor Johan zorgde dien dag een buurvrouw, nadat zijne moeder hem dien morgen wel tien maal gekust, hem een zakje als bruidsuikers gekleurde kalk, en een glaasje anijs gegeven had.

Johan kraaide van pleizier. ‘Hij is blij dat hij een nieuw vadertje krijgt’, zei de moeder. De smid had er ook het zijne toegedaan, en den jongen een trompet gegeven. Johan trappelde van pret in

[p. 485]

zijn tafelstoel, toeterde in de trompet en werd heel opgewonden; en dit kostte de witte fuchsia een heelen tak, met vier knoppen en een half dozijn blaadjes tegelijk.

‘Stoute jongen’, zei de moeder, ‘'t is goed dat het moeders trouwdag is, anders kreeg je er wat voor.’

Maar uitstel was hier geen afstel. De smid was luidruchtig inde uitingen van zijn meening; en gewoon niet ijzer om te gaan, had hij voor weeker zelfstandigheden geen consideratie. De Zaterdagnamiddag en de Zondag waren daarom voor Johan en voor de fuchsia dagen van vreezen en beven. Beiden stonden, hoe ze ook in hun hoekje gezet werden, den nieuwen vader allicht in den weg; en als Johan zich naar het raam drong, kwam hij ook nog op de fuchsia terecht.

Het was op een Zaterdag; veel smids krijgen dan, als hetgeen tijd van kachels zetten is, vroeger gedaan. Toch kwam Johan's stiefvader niet vroeger thuis, en toen hij er eenmaal was, zat niet enkel Johan, maar ook zijn moeder te trillen en te beven, en de fuchsia beefde mede van het stampen op den vloer. Maar de moeder en de fuchsia waren zoo wijs, zich stil te houden; Johan had zooveel ondervinding nog niet. Hij brulde zijn hoogste lied, en de dronken smid kon het niet uitstaan.

‘Stil!’ bulderde hij, ‘of ik zal je!’

De moeder vloog op en een worsteling volgde.

‘Zou je me willen beletten om te doen wat ik wil?’.... riep de smid, haar bij den arm wegslingerend. ‘Dat zullen we eens zien!.’

Johan drong zich nog meer naar de fuchsia, en het gevolg was, dat toen de slag kwam, en het kind in elkaar zakte, de witte fuchsia, niet sterker dan hij, tegelijk met hem geknakt werd.