Groot Nederland. Jaargang 8

[p. 1]

Twee gedichten
Door Frederik van Eeden.

De verre scheiding - de schemer - de nacht.

Nu weet mijn hart geen beter raad
dan al wat hunkert te begeven
en op een liefelijker leven
te wachten en een beter staat.

Hoe pijnlijk smachten nu wij beiden
naar het vergaan van wat ons scheidt.
Ach! zelfs de zee van innigheid
dooft nog de vlam niet van ons lijden.

Wij zijn geboren tot verlangen
naar wat dit leven niet vermag,
wat wij alleen van heller dag
en later glorie gaan ontvangen.

- - - - - - - - - -

[p. 2]

 

Het donkert zachtkens - en de dagen

 

zijn gansch van avondrood getint.

 

't Is enkel in uw armen, kind!

 

dat ik wat komen gaat kan dragen.

 

- - - - - - - - -

 

 

 

De nacht is vriendlijk. D'Oceaan

 

wordt tot een fijne lijn verminderd

 

en door geen ruimten meer verhinderd

 

voel ik uw hart aan 't mijne slaan.

[p. 3]

Toen ons kindje glimlachte.

Toen hij geglimlacht heeft, 't eerst van zijn leven,
kwam hij uit verre, stille landen zweven.
Daar had hij geen gehoor en geen gezicht,
en leefde alleenlijk bij inwendig licht.

Daar is het eenzaam en geen enkel ding
wordt er verwacht of laat herinnering.
Alles is daar zeer ernstig, en de nacht
heeft er geen weemoed, en ook niets dat lacht.

Met al de strengheid in zich van die sferen
kwam hij het luide, lichte leven leeren,
de klanken en de groote mensch-gezichten,
de schitteringen en de lampelichten.

[p. 4]

 

't Was alles hem oneigen en om 't even,

 

want niets verbond hem met dit nieuwe leven.

 

Tot hij zijn moeder en zijn vader zag,

 

opmerkzaam op het wonder van hun lach.

 

 

 

Dat vreemde teeken dat hij niet verstond,

 

dat wonderlijk bewegen van hun mond,

 

dat sein van liefde, met een zacht verdriet

 

door 't weten van Verleden en Verschiet,

 

 

 

dat zocht hij stil te ontvangen met begrip,

 

zoo ernstig als de stuurman van een schip

 

die zoekt op onbekende zee zijn koers

 

en ziet een lichtsignaal door 't nevelfloers.

 

 

 

Hij liet zijn ooge' als tweelingsterren gaan

 

en zag ons beurtlings d'een na d'ander aan,

 

alsof hij omzocht in zijn hartegrond

 

of hij geen antwoord voor dat teeken vond.

[p. 5]

 

Toen was het plotseling of een vogel diep

 

in hem ontwaakte, die daar heel lang sliep,

 

en met een schoone stem aan 't zingen ging,

 

liedren van blijdschap en herinnering.

 

 

 

En als een bloem uit 't verre schemerland

 

ontbloeide in hem herkenning en verstand.

 

Hij zond het liefde-teeken tot ons weer,

 

Hij lachte zelf - en was niet eenzaam meer.

 

 

 

Boston, 7 Nov.