Groot Nederland. Jaargang 5

[p. 59]

Verzen
door Willem Kalma.

I.

Ik gaarde wachtend een geheimen schat
Van liefde en teederheid en zachte woorde',
En niemand, die mijn aarz'lend spreken hoorde,
Vermoedde, wat ik schoons verborgen had.

Want 'k wachtte, luist'rend langs mijn eenzaam pad,
Tot ik het naad'ren van uw schreden hoorde. -
Nu toon ik u, in schoonheid van mijn woorde',
De heerlijkheid, die ik zoo lang bezat.

Maar stil.... Er is van zon een late schijn
Langs de avondlucht. Over het slapend loover
Is matte glans. De stille nacht begint.

En spraak'loos gaan we, als kind'ren die een schijn
Van vreemde schoonheid bang maakt.... Streelend over
Uw zijïg haar strijkt zachtkens de avondwind.

[p. 60]

II.

Gesluierd staan de boomen langs de wegen.
Een koelte, die hun spicht'ge toppen nijgt
En langzaam opheft, waait den geur mij tegen,
Die overal van groen en bloemen stijgt.

Dit is 't getij, waarin het jonge leven
In bloesems uit de volle knoppen spruit....
En al, wat schoon is in mijn hart gebleven,
Loopt nu tot voller, vruchtbaar leven uit.

't Is als een veld, waar in de lange voren
Het frissche groen van 't jonge koren prijkt.
Niet lange meer, en 'k zal een ruischen hooren,
Als de uchtendwind langs zware halmen strijkt.