Groot Nederland. Jaargang 2

[p. 719]

Gedichten
door René de Clercq.

Het avondt grijze-lijze,

de lucht is koel;

processiewijze

gaan de eenden uit den poel.
Geen happen nu, geen wroeten,
geen kwakend hennengroeten,
maar kop heel hoog, en kuit heel laag,

gewichtig-traag,

met vasten val van roode voeten,
en spannend vlies van teen tot teen,

zoo waggelen ze achtereen.

Voorop de woerd, licht te onderkennen
aan brêe gestalte en statigheid,
een glanzig-groenen kop, en glanzig-groene pennen

op grauwe pluimkes plat geleid.

Hij steekt den weg uit, metend
zijn stap, door aarde en stroo, langs kot en stal;
en treedt, en trapt, en kijkt niet om, wel wetend

dat heel zijn volkje volgen zal.

En wit en bruin, met stof bespikkeld,

daar komen ze ook, op manke maat,

zoo goed het gaat,

gat-op, gat-neer, gewringewrikkeld;

en geene en druischt, en geene en draalt,

noch overschrikkelt

noch achterhaalt.

[p. 720]

 

En nog, en nog, en nog, ze trekken,

 

een heele reke gele bekken.

 

En oude goele, met haar broed,

 

sluit stom den stommen stoet.

 

De kiekskes, drollig

 

wollig-

 

wit,

 

verlengen in 't kleene

 

't ééne

 

gelid.

 

Van jongs af wijs bedijgend,

 

steertwippelen ze zwijgend.

 

Tot zelfs de kale kakernest

 

haasthuppelt bij de rest.

 

Om heel het hof, zoo gaan ze, komen

 

ze, en gaan ze, in rang,

 

hun vromen

 

ommegang.

 

Dan, al opeens, het waait, het donkert in hun veeren,

 

de lange lijne kronkelt krom,

 

en woerd, en eend, en kieken keeren

 

den schuurhoek om.

[p. 721]

Een Vinkske.

 

Een vinkske! een vinkske!

 

Daar zit het - zwijg! -

 

een levend dingske

 

op een dooden twijg.

 

 

 

Het borstje bibbert;

 

Het keelke zwelt;

 

Het bekske slibbert

 

Van 't klankgeweld.

 

 

 

't Zijn versjes, zeere,

 

onvatbaar kort,

 

in éénen keere

 

der-uit gestort.

 

 

 

Tzit-tzit-tzit-dap-dapper

 

de wingihee....

 

Tzit-tzit-tzit-rap-rapper

 

de heele ree.

 

 

 

Tzit-tzit-tzit, een ander!

 

Nog één, nog één!

 

Tzit-tzit-tzit, wie kan-der

 

de voeten schêen?

 

 

 

Tzit-tzit-tzit, 't gesnebber

 

wordt dom en dol.

 

Tzit.... halt! ik heb er

 

mijn ooren vol!