Grappig liederen-album

48 der nieuwste en meest geliefkoosde coupletten en comique scènes

XXVIII.
De twee stijfkoppen.
(Scene met piano-begeleiding.)

(Alvorens binnen te treden hoort men ze twisten).

De Zanger

- Wacht nu even!

De Pianist

- Waarom?

Z.

- Omdat ik het eerst moet binnentreden.

P.

- Volstrekt niet; dat moet ik!

Z.

- Neen, neen; hij, die zingt, komt het eerst binnen.

P.

- Neen, de begeleider komt het eerst.

Z.

- Neen!

P.

- Ja!

Z.

- Neen! (Eenigszins vechtende komen zij op.)

[p. 58]

 

Zang.

 

Geen schoo-ner tijd dan die der kin-der-ja - - ren, Die tee-dre

 

jeugd ge-voelt noch leed, noch smart. D'her-in-ne-ring daar-aan zal ik be-

 

wa - - ren, Die blijft ge-grift in 't diep-ste van mijn hart.

 

[p. 59]

(Bij de laatste woorden hoest de zanger en schijnt er niet goed bij te kunnen.)

Z.

- Hm, hm. (tot den pianist) De piano staat zeker te hoog.

P.

- Integendeel! Ik geloof juist, dat zij te laag staat.

Z.

- Dat is onmogelijk; ik kan er slechts met moeite bij.

P.

- Dat ligt aan uw stem.

Z.

- Ik houd vol, dat de piano te hoog staat.

P.

- Ik zeg u van neen!

Z.

- Ja!

P.

- Neen!

Z.

- Ge zult het zien. (Hij haalt een stemvork of stemfluitje uit den zak en geeft de a aan). Ziet ge nu wel, dat de piano te hoog is.

P.

- (De a van de piano aangevend). Ge hoort wel, dat ze te laag is.

Z.

- Gij hebt geen gehoor!

P.

- En gij verstaat er niets van... maar, laat ons overgaan tot het refrein.

Z.

- (Met zelfbewustheid). Daar wacht ik u, mijnheer.

Wij zijn ver-eend, 't Is goed ge-

meend, Wil-len an-dren den vre-de ver-sto-ren, Dat is niet

[p. 60]

 

pluis, Wij blij-ven thuis. 't Vech-ten toch kan ons niet be-

 

ko - - - - ren. Im-mer le-ven wij, Vroo-lijk, vrij en

 

blij; Daar-bij steeds te vre-den. Is ons de aar-de een E-den,

 

Weg met al-len strijd, Vrien-den voor al - - tijd,

 

[p. 61]

 

Weg met al-len strijd Vrien-den voor al-tijd.

 

Wij zien de toekomst schoon ons tegenblinken,

Een tooverbeeld, door phantasie gemaald.

Helaas, bij 't naadren zal 't in 't niet verzinken,

En blijft ontnuchtring ons, vaak duur betaald.

(De zanger zingt de laatste woorden langzaam en zegt:)

Z.

- Maar wacht dan toch - volg mij.

P.

- Blijf maar in de maat.

Z.

- Ik heb hier een rallentando en gij moet mij volgen.

P.

- Ge ritardeert te veel.

Z.

- Ik ritardeer zooals ik wil.

P.

- (Haalt de schouders op en zegt zacht:) 't Zal lang duren, voordat ik op die wijs weer iemand accompagneer!

Z.

- Wat belieft u?

P.

- Niets - een eenvoudige opmerking.

Z.

- (ter zijde) Ik hoop een volgenden keer een aangenamer begeleider te hebben.

P.

- U zegt?

Z.

- Zoo goed als niemendal.

P.

- (ter zijde) Het zou wel ongelukkig zijn, als ik geen verstandiger zanger zou kunnen vinden.

Z.

- Maar wat moppert ge toch, zoo binnensmonds?

P.

- Ik spreek niet tegen u. (ter zijde) Als wij maar alleen waren....

Z.

- (ter zijde) Was het publiek maar niet hier....

P.

- Ge doet niets dan praten, wilt ge het refrein zingen, ja of neen?

Z.

- Ik ben al lang klaar.

(Refrein.)

Laat ons dan wijs zijn en hen niet benijden,

Die in de wereld men gelukkig schat.

(De Pianist keert zich tot den zanger en zegt: ‘Werkelijk niet kwaad!’)

Wij weten niet, wat wij vaak moeten lijden;

Zijn wij tevreden slechts op 't eigen levenspad.

[p. 62]

(De Pianist roept vol overluiging: ‘Bravo, zeer good, uitstekend!’ en daarna doet hij het point d'orgue hooren.)

Z.

- Bravo! Welk een keurige vingerzetting! Bewonderenswaardig!

P.

- Mijnheer, ik durf te zeggen, dat ik nog nooit iemand van uw verdienste heb geaccompagneerd.

Z.

- Gij, mijnheer, zijt de eenige ware begeleider, dien ik ken.

P.

- (Zeer beleefd en buigende) Uw groot talent, mijnheer!

Z.

- (Evenzoo) En het uwe dan! - Ik geloof, dat wij voor elkaar geschapen zijn.

P.

- Ik geloof het ook. Vergun mij u als vriend de hand te reiken.

Z.

- Van ganscher harte. (Zij drukken elkander de hand.)

(Refrein.)