Golfslag. Jaargang 2

Kerkhof aan zee

Met nacht van donker en van rouw bevracht
geworteld in de stille tuin der doden,
een monacale, ingetogen wacht
staan d'hoge pijnen die tot inkeer noden.

Aan 't rotsig strand beneden beukt de zee
in dolle drift van aanvalsdronken baren.
Haar eeuwge branding om de eeuwge vreê.
O leven dat om dood blijft azend waren.

Hoe slaat, bevangen, 't eigen hart zó traag.
Het wil en kan niet in de dood berusten.
- O Doden, 't graf is kort en smal en laag;
maar Gods oneindigheid omdruist uw kusten.

Dirk VANSINA.