Golfslag. Jaargang 2

[p. 46]

December

Aan mijn vrouw

Hoe goed is het, hoe goed in de geborgenheid
van 't huis, gezeten bij den haard, de moede
voeten rustend op het hertevel.

Daarbuiten,

moedernaakt onder 't geëtste bomenwerk,
ligt in zijn eeuwige lijnen vast het land
en woningen zijn schoon in dit bestel gevoegd
met diepen samenhang, zodat een rustige kracht
ik stromen voel door de geledingen van huis
en aarde en het heelal van hart en geest
dat vorm- en bandeloos mij heeft doorwoeld,
doch nu verklaard en zinvol in zijn grenzen rust.
Hoe schikken wanden, balken vroom tot tempel zich
óm het altaar waarop het gouden aardevuur
nu viert de verre zon in 't zwarte hart des winters.
Hier vindt de geest zich eindelijk terecht en ziet
zijn eigen werk harmonisch in het àl gevoegd
en hangt met rust van eeuwen in zijn kringloop,
tehuis in 't veld der sterren, tehuis hier aan den grond.
En starend in de vlammen zie 'k de beelden
van 's levens nederlagen en triomfen
in wisselenden stoet de kamer vullen
en slinkend zinken in wat as. - Zij zijn voorbij,
de roekeloze tochten en de strijd, voorbij,
woestijnen van onlust en razende drift des werks,
maar 't hart beklijft dat werd door hen gestaald
en 't heeft geleerd zich argeloos te geven
aan d'edele dingen van den eenvoud,
hier, waar de wijsheid stoelt en is elk woord geijkt,
waar schone reizen wenken in de zekere gangen
van de vrouw en in der kinderen reiedans.
Hun zilveren stemmen zingen van den heiligen nacht,
terwijl de wilde Jager stormt over het dak
van 't huis dat vast in zijne voegen staat
en geurt naar brood, naar appelen en noten.

René Verbeeck.