Golfslag. Jaargang 2

[p. 36]

Melchioor

Ze kwamen met z'n tweeën - waar was de derde heen? -
twee koningen, van ver, uit blauwe bloesemlanden.

Ze droegen goud en myrrhe in teer-olijven handen,

en rond hun rijk brokaat gonsdë een cantileen

uit duizend rode monden in geblakerde gelaten:
't gevolg was welgedaan, de koks kenden hun vak.

Aan de eerste oasis, bij een maanweerspiegelend wak,

Sloeg men de tenten op, en Kaspar ging aan 't praten,

gedempt, met Balthasar over hun Melchioor,
die aan den trits ontbrak - zeg mij om welke reden? -

hij die, jaar in, jaar uit, den tocht had meegereden,

getrouwig als de ster, in 't Bethlehemse spoor.

Zij gisten tevergeefs. Waren 't de losse lippen
van dezen Nubiër - hij sprak steeds vrij en stout! -

die aan Herodes' hof wellicht wat al te boud

vernomen en geboekt, hem voerden naar de klippen

van 't keizerlijk gerecht? Men spreekt niet ongestraft
van liefde en ideaal, men mag niet luid geloven

in 't heil der Messiade . . . Aan Galilese hoven

wordt de Rechtvaardigheid vileinig aangeblaft . . .

Doch Kaspar zei opeens: ‘Was Melchioor geen dromer,
bij elken nieuwen tocht, twee duizend jaren lang?

[p. 37]

 

Dus kan hij niet dáárom in 't Galilees gevang!’

 

‘Gewis,’ sprak Balthasar, ‘ik zag hem aldoor vromer,

 

 

 

geloviger dan ik . . . Maar wat is dan de reên?’

 

Zij spraken tot de zon in 't oosten was ontloken,

 

 

 

en zuchtten uitkomstloos. Het kamp werd opgebroken.

 

Toen kwam, pijlsnel, een bode naar hun tent gereên.

 

 

 

Hij sprak: ‘Vorst Melchioor groet beiden u van harte

 

vanuit zijn verre cel. Er is iets dwaas geschied.

 

 

 

Herodes deed hem boeien, waarom ik weet het niet,

 

maar 't volk der achterbuurt getuigt: Het is een zwarte.’

 

 

 

A.V.