Golfslag. Jaargang 2

[p. 16]

Wees Gegroet.

HET WORDT EEN FELLE VRIESAVOND. DOOR DE schaarse kaarsjes kruipt de duisternis maar traag en aarzelend tot in de gewelven en de gapende gaten der biechtstoelen terug. Het is koud stil in de kerk, maar achter de zware sakristijdeur hangen de warme bedaarde gebeden der naastige minderbroederkens, en op het straatplein kwetteren nog enkele kinderstemmen. Het stalleke, met zijn schamel pinkellichtje, staat nu verlaten onder het magere Franciscusbeeld.

Vooraan, vlakbij de palmpotten zit Marieke; dichter kan zij bij het kribbeke niet geraken. Zij hangt stil over haar stoel geleund, zodat haar knieën pijnlijk in de grof gebiesde zitting drukken. 's Zondags trekt zij altijd haar jaspanden onder de knieën, maar nu voelt zij het niet. Zij voelt niets, geen kou en geen pijn. Zij heeft slechts oog voor het roze kindeke, dat daar met zijn marsepeinen armpjes naar de herders van Bethlehem wenkt. Marieke vergeet er alles door. Thuis wacht moeder vergeefs met het grote kerstgebak. - Hoe graag zou zij dat kindje eens écht zien en het heel even over zijn dikke schapenkrullekens strelen. Zij zou het aan niemand vertellen, ook niet aan de bruine paters. O, dat kindeke eens echt zien. Marieke sluit de ogen van emotie... Nu moest het heilig kribbekindeke eens recht komen zitten, er is toch geen mens in heel die grote donkere kerk. Niemand zou het ooit te weten komen. Zij durft haar ogen niet meer open doen en zij slaat de handen stijf voor het gezicht. Het zou te schoon zijn, haar hartje is te klein voor zulk geluk.

Ginder achter het hoofdaltaar beginnen de paters rustig hun vesperspalmen. Nooit heeft Marieke gehoord dat mannen zo mooi kunnen bidden. Met één oog gluurt zij voorzichtig tussen haar vingers door, maar het kindje ligt nog even stil als daarnet. De stenen teentjes steken schalks uit het gele stro. Beduusd vouwt zij de handen weer te samen.

[p. 17]

[p. 19]

Buiten in het portaal weerkaatst luid een opgewonden jongensstem... In de brede geplaveide middengang kleffert een jongetje op holleblokken. Hij kleppert brutaal door de doodstille kerk; vlug schuift hij tussen de stoelen tot bij Marieke. De hoge klaagtoon van een stoel maakt haar nog kwader. Haar mooie dromen liggen plots als sneeuwbessen onder de wilde straatklompen van dal jochie vertrapt. - ‘Dag meisje!’ zegt hij, en hij trekt meteen aan haar mouw. Marieke kijkt verbaasd naar het lachende gezicht. Onder de rode neus glinsteren twee rode baantjes van de kou.

- ‘Toe ga buiten spelen met de andere jongens, je moet hier geen gerucht maken.’

Maar het jongetje blijft en stoot haar vrijmoedig tegen de arm.

- ‘Kent gij uw Wees gegroet wel, meisje?’ wijl blikt hij haar met zijn ronde vraagogen aan.

- ‘... Ssst. Wat gaat jou dat aan’, fluistert Marieke en zij blikt angstig naar de sakristij-deur.

- ‘Vooruit, maak dat je wegkomt, of ik roep de paters.’ Doch het jongetje schudt koppig van neen!

- ‘Toch zal ik niet weggaan, vóór jij een Wees gegroet gezegd hebt’. En parmantig kruipt hij naast Marieke op een stoel.

Beiden zitten ze vóór het kribbeke en Marieke begint. Zachtjes fezelt zij haar Wees gegroet. Het jongetje luistert en drukt zich dicht tegen Marieke aan.

- ‘Wees gegroet, Maria vol van genade, de Heer is met U, gebenedijd zijt gij boven alle vrouwen en gebenedijd is de Vrucht uws lichaam, Jezus...’

- ‘Dat ben ik!’ zingt het jongetje en hij zoent haar op de wang. Meteen is hij weg, langs waar weet Marieke niet. Zij heeft zijn holleblokken niet gehoord. Wenend holt zij de kerk uit; buiten bijt de vrieswind in haar gezicht... Maar het blijft doodstil op het plein. Marieke schreit, haar hoofdje beschaamd naar de huizen gekeerd.

Zij schreit, als moeder haar blij bij de grote kerstboom brengt. Maar niemand weet of het van spijt of geluk is.

Adriaan de Roover.

(Vrij naar Marialegende uit het Haagse Handschrift × 64)