Golfslag. Jaargang 2

[p. 108]

Ave Maria

De dagen worden stil in de Nazareense nacht
En in één nacht gaan er vele verloren.
De sterren glanzen groter maar vreemd afwezig
Voor hen die ze als dichtbij hebben gedacht,
Want geen ster is ons dicht en geen licht ons eigen,
Geen weg naar warme dingen ons bekend:
Gij, waterdruppel op 't glas van grote ramen,
Verzameling van kristallen kleuren en 't lange zwijgen
Van de weerkaatste boomschaduwen
Voelt de dauw van deze stilte in uw lange haren.
- Zij moeten los en breed hangend zijn geweest.
De kranke dag doet ons 't eind verlangen
De reeks van uren om uw scherpe mond,
En zoveel denken maakt de sterkste moe, waaruit
Lust om rust en een enkel geven wordt.
Wij zijn allen moe: de lange moeheid
Doet de lichten doven; onze ogen, onze handen
Zoeken in de zware avond van verlangen
Enkel iets dat duurt. -
Vuren duren! De gebeden en een lied van u:
Waar is uw stem? Waar ons roepen?
Deze klanken zullen zeker einden
En sterven ver van ons vandaan.
Is dit ons heimelijk willen? Dit vergaan
Van de bloemen, onze daden,
Die wij stelden, onze trots en walg?
De dagen glijden in een vreemde wijde lucht
Die hoger is dan onze hoogste klank -
Wij willen bidden: waar is de eiken bank
Van een oude kerk? Sluit de ogen.
Maar gij zijt de vogel in de open hand

[p. 109]

 

Die blind is en niet vliegen zal. -

 

- Wie weet wat hij eens vormen mag?

 

Een dam rond zich, een wal

 

Waar beelden en vuren wachten

 

Op lichten die feller schijnen

 

Dan al de sterren uit voorbije nachten.

 

Plant, gekleurd van alle bloemenkleuren

 

Uit de tuinen van mensenhand,

 

Fel en hoog, zuiver en goed.

 

Onze dorst en honger worden stiller

 

En al wat ons vreemd was, ons eigen.

 

Alleen zijn de wanden onzer huizen killer

 

Onder uw wezenloos zwijgen naar ons.

 

Maria, zie uw zonen

 

Die later kwamen dan gij waart

 

En die in dezelfde blauwte der hemels

 

Staren en de dingen de zelfde vinden

 

Zoals gij ze eens hebt gedaan.

 

En waaraan kunnen zij zich binden?

 

Wat moet hen nu nog liever zijn

 

Dan de tonen van elkanders stem?

 

- En dat dit einden zal, einden

 

In de vaagheid der luchten

 

Waar de laatste trilling sterft

 

In het eendere rood dat we slechts

 

In onze wijnen vinden . . . . .

 

 

 

J.C. VEERMAN.