Golfslag. Jaargang 1

België-Vlaanderen-Nederland

‘Zo lag er over alles wat Vlaams was, sinds de bevrijding een soort verdoving, een soort angst om voor anti-Belgisch aangezien te worden. Zo ging iedereen meespelen in de comedie van de staatsburgerlijke opvoeding, en de plichten die het ‘civisme’ oplegde.’

Dit schreef het Noord-Nederlandse weekblad ‘De Nieuwe Eeuw’ dertig Maart II. En, als grote reaktie op de vernieling van de ijzertoren stipte het verder aan: ‘Weg is nu de angst; weg het gehuichel. Vlaanderen leeft weer.’

Dit laatste bleek echter meer een vrome wens dan een werkelijkheid. Wie de officiële pers volgt zal het volmondig beamen.

De naieve vraag: ‘Waarom wordt er gefluisterd?’ die Jeroen van Dyle in het nr. der Zomermaand stelde laten we liefst onbeantwoord, maar wel zeggen ook wij: ‘Weg het gehuichel’ Wij zijn jong en hebben het recht vrij en eerlijk onze mening te verkondigen.

[p. 278]

Nog meer dan het loutere ‘Vlaamse’ probleem werd de Groot-Nederlandse beweging door de bevrijding in een sluiër van stilzwijgen gehuld.

Men make zich niet teveel illuzies omtrent de officiële toenadering. Deze is, zeker van Belgische zijde, door loutere machts-politieke factoren ingegeven, en heeft met de zuivere ideologische beweging weinig verband. Het mislukte collaboratie avontuur en, als reaktie, de ophemeling der bestaande instellingen hebben gedeeltelijk schuld aan deze ‘samenzwering van het stilzwijgen’.

Moet en mag er daarom niet meer over Groot-Nederland gesproken worden? Het kan bezwaarlijk een aanslag op de veiligheid van de Belgische staat zijn, te durven veronderstellen dat de huidige grenzen en wetten niet volmaakt zijn en in der eeuwigheid zó zullen blijven. De Waalse separatistencongressen en de annexionisten staan er ons borg voor.

Het zou natuurlijk dom zijn een programma van 1936 op te halen. Wij leven in een andere tijd. Er moet iets nieuws groeien: een idee over België-Vlaanderen-Nederland, dat de vrucht zal zijn van alle opgedane ervaringen en tevens doeltreffend in de huidige toestand ingeschakeld kan worden. Volgende regels maken geenszins aanspraak op volledigheid. Zij zijn een poging om aan de jeugd een klare en vruchtbare kijk op het behandelde vraagstuk te geven.

Wij zijn Groot-Nederlanders. En daarmee zeggen wij dat wij ons bewust zijn van de diepe, hechte gebondenheid die alle Nederlanders in Noord en Zuid verbindt naar afkomst, wezen, taal en bestemming.

Om alle misverstand te vermijden voegen wij er onmiddellijk aan toe dat de Walen aan de drie eerste voorwaarden niet voldoen en bijgevolg geen Nederlanders zijn.

Daarmee zeggen wij tevens dat wij ons niet alleen bewust zijn, maar er tevens naar streven ons volk weer bij elkaar te brengen in een flinke, volkse staat.

De overwinning der democratie heeft ons alvast een versterking der staatsmacht gebracht. En nu staan we voor die twee, schijnbaar tegenstrijdige dingen: België-Groot-Nederland.

Revolutie maken? Onze kelen schor schreeuwen: ‘België kapot!’? Toe vriend, gebruik je verstand. Kijk liever eens rond in de wereld.

België kapot? En dan? Of meen je dat het superieure ‘Holland’ het zou willen of wagen een stelletje zuiderse rebellen onder zijn hoede te nemen? En dat de Europese toestand zich de weelde kan veroorloven van een storing in zijn meest vitale centrum? Het weze ons goed duidelijk: wij wonen in een huis dat men in twee delen verbouwd heeft. Ons deel heet België; slaan wij het stuk, dan slaan wij ons eigen huis stuk, en stukslaan heeft slechts dan een goed en duurzaam resultaat als het een afbraak is met het plan en de bouwvergunning van het nieuwe huis op zak. Dat ons enigste heil de eenheid van de Belgische staat zou zijn, verwerpen wij beslist, maar in het belang van ons Nederlandse volk zelf aanvaarden wij een bestaande toestand.

Dit is geen prijsgeven van principes, het is realistische politiek. De verwezenlijking van ons ideaal zal er nu veeleer door verhaast dan door vertraagd worden.

[p. 279]

Vlaanderen (dus ± ½ België) groot maken: door wetenschappelijk een eersteklas kracht te zijn; door een Nederlandse gentleman te zijn: door in de politiek, in de industrie, in het onderwijs of waar ook zijn man te staan, is een eerste vereiste om een toekomstige Groot-Nederlandse staat bestaansmogelijkheid te geven. Neem sleutelposities in handen, en zonder bloedvergieten, zonder ruzie voltrekt zich wellicht de noodzakelijke samengroeing van twee volksdelen. Vormen wij niet de twee derden der landsbevolking? Doe je plicht, en morgen vormen wij de staat. Dat is iets dat niemand ons ter wereld kan en mag beletten, en zeker aanvaardbaar en toegelaten is in het kader der Belgische demokratie.

En de Walen?

Het valt niet te ontkennen dat de eeuwenlange samenleving van Nederlanders en Walen (waarbij vroeger de éérsten de toon aangaven), gemeenschappelijke ekonomie en handelsbelangen een zeker samenhorigheidsgevoel verwekt hebben, hoe wankel en betwistbaar ook. Van de andere kant hebben de Nederlanders zekere, onloochenbare rechten in Wallonië. Hoevele onzer arbeiders helpen niet de Waalse industrie in stand houden.

Alles bij elkaar kan men aan de Walen een grote vrijheid laten. Zo zij nog een greintje nuchter verstand bezitten, zullen zij wellicht als bondstaat een toevlucht vinden in het Nederlandse rijk. Zo hun huidige demographie blijft voortduren hoeven wij er ons zelfs niet al te veel om te bekommeren, dat wreekt zichzelf. Of de Waalse industrie onontbeerlijk zou zijn, lijkt ons met het oog op de mogelijkheden van het jonge Limburgse bekken zeer betwistbaar. Van meer belang is Wallonië door zijn ligging.

Het kan misschien voor velen hard zijn zich neer te leggen bij den naam (niet het begrip) België, maar willen wij ‘ons’ vaderland opbouwen, dan moeten wij werken in en met de door het lot gewilde toestanden. En wij hebben het recht niet uit persoonlijke gevoelsredenen of andere, de toekomst van ons volk in het gedrang te brengen door een onverantwoordelijke en uitzichtsloze houding.

Het doel voor ogen werken wij onversaagd,

‘Den Vaderlandt Ghetrouwe’.

Peter VERHULST.