Golfslag. Jaargang 1

[p. 269]

En nog...

En nôg hang ik dit leven aan
nu menschen muiters zijn geworden;
en nôg wil ik langs weiden gaan
en bloemen beuren die verdorden.

En nôg kan ik de liefde zien
nu haat en dood het hoogfeest vieren,
en nog den blijden lach misschien
van jeugd en wilde zon-banieren.

Zwelt ginds geen lied nu langs de dijk?
Is dit geen nieuw geluid dat stroomen
komt uit leed, aan 't mijn gelijk?
Mijn land werd alles niet ontnomen

want hoor dien jubel uit zijn bron
en 't vuur dat heviger wil branden;
geen hoonlach scheurt den horizon
waar jonge scharen zingend landen.

Ivo MICHIELS.