Golfslag. Jaargang 1

Een antwoord
Zal Europa Leven?

Deze vraag heeft als vertrekpunt natuurlijk de ontzettende werkelijkheid van een doodsgevaar. De schrijver van het gelijknamig artikel in vorig nummer van ‘Golfslag’ heeft getracht een antwoord op die vraag te formuleren, waarin hij als advies geeft: de eerste injectie zal zijn ‘verstandhouding met Rusland moet worden nagestreefd’

Wat wil dit concreet zeggen? Zal het een compromis worden dat tot slavernij wordt of een zelfstandigheid die een utopie is bij het absolutisme, of hoe denkt men, aan de hand van voorbeelden, Polen, Roemenië, Hongarije, die verstandhouding te verwezenlijken?

Wij vragen ons echter af: was, vóór dit advies, de diagnose wel juist? Heeft de schrijver de toestand van moedertje Europa onderzocht tot in laatste oorzaak? En zou in dat geval de conclusie niet zijn dat het serum uit de ampul ‘Rusland’ eerder een bedwelming veroorzaakt (àls het nog maar een bedwelding was!), maar dan een bedwelming, als gevolg van een zwaar vergif dat zeker brengt naar de dood?

[p. 236]

Zeker, Europa is lang niet in orde, het is zwaar ziek. Maar laten we dan trachten om tenminste op papier de orde te reconstrueren die Europa eigenlijk hebben móest om gezond te zijn. Ieder die het dan ernstig meent met ons zieke moedertje zal het zijne aanbrengen om haar te genezen.

Europa? Een samenstelling van landen! Een land? 'n Natuurlijke of kunstmatige bijeenvoeging van min of meer gelijkgeaarde families. Een familie? 'n Natuurlijk gegroeid geheel van mensen. En een mens? Een met verstand en vrije wil begaafd wezen dat als oorsprong heeft: God, en als doel: ook God.

Indien het laatste doel van een mens is: God, dan is ook het laatste doel van een familie, van een land, van Europa: GOD. En al laat de weg naar God gekronkeld zijn - ligt niet langs die weg het kronkelstempel van een slang! - aan het einde zullen toch brede Vaderarmen wachten, waarin de zwervende kinderen een eeuwig Thuis zullen vinden.

EUROPA - GOD!... ORDE!

Daarbuiten: wanorde, ziekte, waaraan Europa nu zo lijdend is. Wanorde wegens de vele kronkels die tot doolhof werden, maar ook wanorde wegens het niet luisteren naar de stem van de Vader, die al eeuwen geroepen heeft en steeds duidelijker riep en roepen blijft. Of was Isaias een broodprofeet? En Jeremias?... en Christus? En is de Kerk met haar stamboom van twintig eeuwen maar een vereniging voor vissers en dwepers, en niet een instituut voor het Leven?

En wat is de de grondstof van de injectie ‘Rusland’ anders dan een splijtzwam, die nog meer wanorde brengt, nog meer aftrekt van God! Rusland..., niet zoals het was of zou kunnen zijn, doch zoals het nu is: geheel doordrenkt en dronken van een duivels verdovingsmiddel. En in die narcose droomt het van een aards paradijs en het deelt die droom mee aan allen die bleek zijn van honger naar het geluk, wijl zij misschien armoede en ellende gegeten hebben, die waterspijs van ontevredenen. Het communisme, gecamoufleerd of niet, grijpt met zijn bedwelming naar het meest aardse deel van de mens en verdooft de geest, zodat de droom cirkelt alleen rond de stof, rond een paradijs van aarde.

Het paradijsheimwee ligt groeiend in iedere cel, in ieder bloedlichaampje en in elk mensenkind droomt een vogel van zijn nest in het paradijs. Maar dàt paradijs is verzonken in het diepe moeras van de zondvloed. Op aarde is het niet meer vindbaar. Maar toch: profeten van een aards paradijs staan op en wijzen... wijzen naar het moeras. Want slechts dit: als de mens zelf norm wil zijn van z'n daden, als hij alleen bóven zich zelf wil staan, dan zakt hij tot beneden het dier en dan is het dierlijke alleen nog norm van zijn daden, wijl een mens die het roer en de ankers - Geloof en Hoop - van zijn kleine verstandsboot gekapt heeft, een bestendige prooi is van een slijkerig strand.

Eén is er slechts die de vaargeul weet naar het èchte Paradijs: de Wijsheid! Eén die loods is: het Woord. Eén die ankergrond biedt: de Liefde. Daarbuiten is ondergang, chaos, wanorde. Alleen Hij, die de Orde is, bezit ons droomdomein: het paradijs van de Hemel.

[p. 237]

Meer en meer grijpt men tegenwoordig naar de veilige waarden van het Christendom, omdat men bewust weet of onbewust voelt dat daardoor alleen de Orde kan bereikt worden. In vele landen groeien de christelijke groeperingen, (dikwijls naar de meerderheid) naarmate het alternatief: Christendom-heidendom (al is dit van bruin nu rood geworden) scherper gesteld wordt door de feiten. Dit alles is verblijdend. Zinkend Europa grijpt a.h.w. instinktmatig naar de reddingsboei die God geworpen heeft over de wereld: het Christendom.

Maar wèlk een grijpen is dit? Grijpt men naar de boei zelf of naar haar schaduw? Velen die teruggaan naar het Christendom grijpen als naar een beveiligende vorm, die echter buiten het leven staat en dood is; dat is een schaduw. Voor hen is het Christendom meer een museumstuk of een erfenis die enkel als wandversiering wordt gebruikt. Christendom echter is Leven!

Anderen zijn te hooghartig voor dat ‘kinderlijk geloven van de eenvoudigen’. Zij noemen hun grijpen een teruggaan naar het ware humanisme, alsof niet God alleen de oorzaak is van de mens en het menselijke slechts humaan kan zijn door het Goddelijke. Praktisch dromen deze mensen ook van een aards paradijs. Maar zij zijn geschrokken van de on-menselijke vormen, waarin het paradijs van het Nieuw-heidendom kwam opdoemen. Zij willen hun paradijs humaner, maar toch aards met misschien enkel een standbeeld van God of een spartelende Triton als Zijn gedachtenis. Doch zó willen zij dezelfde wanorde en dus de dood, want zij vermijden ‘de Weg, de Waarheid en het Leven’.

Slechts betrekkelijk weinigen grijpen de Boei zelf, wijl zij grijpen naar Christus, naar de hele Christus. Dàt zijn de persoonlijkheden - geen groep of massa - die het Paradijs willen vinden en die zich daarom verliezen in God. Want slechts door het totale verlies in God vindt de mens alles; slechts die dood geeft het LEVEN!

En gezien in elk land die enkelingen zo schaars zijn in vergelijking bij de massa, de z.g. christelijke massa zelfs, die steeds dieper zakt en zwaarder wordt door de last van een aarden paradijs, gezien die weinigen, laat het honderdduizenden zijn, moeten we vaststellen dat het Leven in Europa sterft. Hier is geen sprake meer van oorlogscrisis, van tijdelijke inzinking. En al geeft een uiterlijk-christelijke herleving nog hoop - een feit is dat vele eerste ministers christelijk zijn - het is een schijnherleving met een schijnhoop: laatste opflikkering voor het uitgaan. Want het Leven, het Ware Leven trekt weg, omdat Christus verdreven wordt en in ballingschap gestuurd door de massa, door het on-christelijk regiem van een ‘christelijk’ bestuur.

Zou men toch, ondanks deze sombere vizie, Europa levend willen houden, dat men dan die kernen van Nieuwe Mensen, van herborenen uit Liefde en Waarheid, laat groeien, eerst in zich zelf, dan in zijn omgeving, tot het een springvloed wordt, die Europa weer rein wast en zal doen leven -.!

Emitte Spiritum tuum en creabuntur,
Et renovabis faciem terrae!
Zend uw Geest en er zal vernieuwing komen
en het gelaat van Europa zal verjongen.

Jowan de KEVER.