Golfslag. Jaargang 1

[p. 208]

Van een man die liefdeloos was

De velden liggen grijs geschroeid
nog voor een zaad kon kiemen,
en 's avonds komt een man geroeid
met trage zware riemen

meert zijn schuit, stapt breed en groot
de dijk op, daalt de akkers in,
het hoofd gebogen naar een dood,
die grauwt als oudgeworden tin.

Vol ploft zijn voet in 't rulle stof,
- een gas dat giftig verder sluipt
en zacht verstikt. - Een man stapt dof
de avond door, luid lachend kruipt

hij traag de hoge dijkrug op
en speurt de lucht die zwijgend huift.
Zo valt de nacht - een wrede strop. -
wijl uit het lis een roeiboot schuift.

Dan slaan de vloeken van de wal
en bidden vrouwen klagend luid.
Op 't lage moer ontwaakt een schal,
die lacht hun rauwe angsten uit.

Lang kraakt de lauwe bedkoets nog
en kreunt hun mond van diepe pijn.
Op elke borst drukt moordend log
een woede om dit machtloos zijn.

[p. 209]

 

De morgen vindt hen loom verdwaasd.

 

Weer zwaait het vuur verblindend fel,

 

door duizend zonnen weergekaatst

 

in een door God vergeten hel.

 

 

 

Zij danst, zij springt, de grote vlam,

 

tot moe de avond dijzig daalt.

 

Dan staat de man weer op de dam

 

en lacht tot heel zijn wezen straalt.

 

 

 

Vervloekte glans. Doch ieder staat

 

en roert geen lid. Nog lacht de man

 

die langs hun dorre velden gaat,

 

onwerelds sterk in deze ban.

 

 

 

Toen scheurde plots een schrille schreeuw

 

de lucht en brak hun hartgeklop,

 

want ginds schoot vlugger dan een meeuw

 

een kind de hoge dijkbeemd op.

 

 

 

Hun kind. Dat nijpt de harde strot

 

en geen die roert. Zij staan versteend

 

te staren als de oude Loth

 

en lijken moe en dor geweend.

 

 

 

Wie redt dit kind? Reeds keert de gast

 

en klautert langzaam op de dijk...

 

Maar schielijk valt hun lode last;

 

een juichen uit een kinderrijk

 

 

[p. 210]

 

stijgt hel en schalks de avond in

 

en breekt de ban. Men stort vooruit.

 

Het stof stuift hoog van 't schraal gewin.

 

Geen duivel die hun vaart nu stuit. -

 

 

 

En op de dijkbult danst een kind

 

en wenkt hen toe. Traag zwenkt een schuit

 

het lage water in en vindt

 

de geul en wordt een lichte buit.

 

 

 

Een kinderhand versneed het touw,

 

versneed hun vreemde ban. Nu balt

 

de smart een vaste drom, die grauw

 

vervaarlijk in de vlakte valt,

 

 

 

waar doodsbenauwd een kerel staat

 

die als een opgejaagde hond

 

in 't nauw gebracht zich vallen laat

 

en huilt met bang vertrokken mond...

 

 

 

Een lijk plompt slap het water in.

 

De vrouwen slaan bevrijd een kruis.

 

De mannen wrijven langs hun kin

 

en stappen groot en stoer naar huis.

 

 

 

Ginds zwellen wolken als graniet

 

en rolt een verre donder al,

 

die groeit tot machtig paukenlied.

 

Straks zingt de eerste regenval.

 

 

 

Adriaan de ROOVER.