Golfslag. Jaargang 1

[p. 132]

Aan een Soldaat

De nacht, de helsche nacht, en duizend stalen monden
die in het duister huilen van een wreeden dood.
Wie weet met hoevel scherpe, ongeziene wonden
gij ligt te hunk'ren naar het lokkend morgenrood?

Er knallen verre schoten uit verdoken ramen...
Dë aarde aan uw gelaat geurt als uw vaderland,
en gij herzegt de vele teêrgeliefde namen
en voelt een schroeiend heimwee dat uw hart verbrandt.

Dit is de wreede pijn: geduldig leêg te bloeden,
terwijl de lente zingt boven uw koortsig hoofd,
een teêr verlangen wekt en om uw mond een moeden
en troosteloozen lach dien gij in snikken dooft.

Het lokkend morgenrood vindt u ineengedoken
met strakgebalde vuist, gelijk een slapend kind.
U heeft de scherpe zeis meedoogenloos gebroken,
maar zie: de trotsche vaandels steig'ren in den wind.

FRANK MEYLAND.