Golfslag. Jaargang 1

De soldaat

Met zware stap hij traag naar barre fronten gaat;
hij ziet de pijnen niet rondom de freele vrucht
die droevig neigen moet, hoe angstig en beducht
zij 't hart verloren draagt dees doode dageraad.

Hij grijpt van 't gouden bord dat 't leven aan hem biedt
de zwaarden die hij mint, tot moede handen zacht
zijn droomen streelen en hij stil de goedheid wacht
die na 't gevecht hem steeds met eender oog aanziet.

Hef dan uw handen, kind, naar hem die gordels bond
van haat en hoe hij dwaas dees banden om zich wond
en sloeg nog, wijl een stil verlangen langzaam richt'

hem naar den vreemden stond waar God en zon hij vond.
O vechten, vechten om de schoonheid en om 't licht
en na de vuurlijn 't wonder van een blij gezicht.

IVO MICHIELS.