mens vol pieteit zijn Joelfeest, wanneer in de donkerste nacht van het jaar, de zon weer naar het Noorden toerijst en er nieuw leven gaat wekken. De haardvuren worden terug ontstoken, het nieuwe jaar wordt in bezinning aangevat. En het licht stijgt langzaam ten Oosten uit en brengt bloei. Doch als een eeuwig noodlot komt de dag waarop de zon haar hoogste punt bereikt en dus tevens terug begint te dalen. Het is de dag van het Zomerzonnewendefeest. De herfst gaat komen met zijn oogst maar ook met zijn sterven. Doch na de herfst gloort weer Joel. Zo draait het zonnerad en omvat in zijn beweging alle leven.
Dit leven blij te aanvaarden, dat is de boodschap van deze Meimaand. Het leven onder al zijn vormen - met leven en dood, strijd, nederlaag en overwinning, vol van ongekende rijkdommen. Dat de mens deze boodschap door de eeuwen heen begrepen heeft, getuigt de feestelijke Meiplanting die hij sedert oeroude tijden hield en waarvan wij de traditie terug opnemen. Het is het feest der levens-beaming, van het levens-optimisme bij uitstek. Natuur en mens zijn in heerlijke bloei van alle krachten. De strijd en de arbeid worden met koene hand aangevat.
Lang was de mens dit heerlijke feest vergeten, even lang als zijn kontakt met de natuur verbroken was. Het Noorden heeft echter nooit lang zonder de natuur gekund, zelfs niet in tijden der rede en der mekanisatie. Wij verkommeren in steden en verlangden steeds naar ruimte, plant en dier. Steeds is uit de diepte van ons volkswezen deze drang naar eenvoudig, belevend natuurverbonden leven opgerezen. En thans wordt met sterke handen de Meiboom weer opgericht, worden de frisse dansen er rond uitgevoerd en weerklinkt er het lied.
De mooie symboliek van dit feest treft bij nadere beschouwing. Daar is allereerst het planten van de boom. Misschien is er wel geen zinnebeeld dat zo duidelijk tot de verbeelding spreekt als de boom in 't algemeen. Kijk maar even hoe hij wortelt in de aarde, uit de aarde zijn voedsel put en terzelfdertijd met zijn takken naar het licht reikt. Duisternis en licht, aarde en hemel, ziedaar de twee polen waartussen de boom als een verbindend element oprijst. Alleen maar de boom? Neen, op het leven zelf werkt deze gemeenschappelijke invloed van aardse en bovenaardse krachten. In deze diepe en terzelfdertijd glasheldere betekenis, speelt het boommotief als zinbeeld van het leven zelf, een grote rol in het ganse volksleven. Wij zien het verschijnen in het handwerk, in familietekens en op de jaarkringfeesten: zo stelt men op het Joelfeest de kleine lichtboom op, als symbool van het nieuwe dat komen gaat; met de Zomerzonnewende laat men een kleine boom mee opbranden als symbool voor het leven dat van dit tijdstip af zijn dood tegemoet gaat. En op onze Meiplanting rijst op feestweide of dorpsplein de met arbeidssymbolen, kransen en kleurige linten versierde berk of den, ter eere van het bloeiende leven.
Onmiddellijk in verband met deze planting zien we de dans, de volksdans die nergens zoo goed op zijn plaats is als in dit kader van vreugde en zon, als te midden en in verband met de natuur. Eens de traditionele dans met de linten (van de krans van de boom afhangend) uitgevoerd, steeg de vreugde ten top wanneer een plots tromgeroffel de zwaarddansers aankon-