|
| |
Een Lied van 't onnosel Hansken, hoe dat het eens heeft gekogt een Gansken.
Wijse: Gink een Meysken aen de kant.
HEt geschiede op een tijdt,
Een man in sijn Oude Jaren,
En liet alle weelde varen,
Heeft de Werelt met haer pragt,
Maer voor slaverny geagt.
Twee Zoons liet hy in de Stadt,
't Derde heeft hy mee genomen,
Noyt by Vrouwen laten komen,
Hy dogt 't geen men noyt en siet,
Dat bekoort het herte niet.
't Kint dat bleef soo by sijn Vaer,
En quam nimmer by de Luyden,
| |
| |
En at met hem menig Jaer,
Niet van Wortels ende Kruyden,
Vaste driemael in de Week,
En dronk Water uyt de Beek.
Maer alsoo 't eens quam te pas,
Dat daer in een van de Dorpen,
En men na een Gans soud' worpen,
Loo dat al de soete Jeugt,
Dat quam sien met volle vreugt.
En een Priester wel bekent,
Een Man van seer goede zeden,
Woonde aldaer ook omtrent,
Heeft dees Heremijt gebeden,
En door sijnen Bood' belast,
Dat hy soude zijn sijn Gast.
En liet sig (alsoo het scheen)
Van den goeden Borst geseggen,
Ende naer een diep gepeys,
Trok hy met sijn Soon op reys.
Hansken sag vast hier en daer,
En al dat hy wiert gewaer,
Agte hy voor wonder dingen,
En sijn Vader leyt hem uyt,
Wat dat dit en dat beduyt.
Op 't lest sag hy by geval,
Een hoop Steedsche Vrijsters spelen,
En die in het groene Dal,
Geestig gingen sitten kweelen,
En maakte een soet geluyt,
By de Loovers onder 't Kruyt.
| |
| |
Hansken sag haer schoon Cieraet,
't Quantje bleef' er op staen merken,
En hy prees haer soet gelaet,
Hy voelt sijn gewrichte werken,
't Wou, soo 't scheen, niet verder gaen,
Maer is stille blijven staen.
Vader seyt den Jongen Helt,
Hoe mag ´t soete Schepsel hieten?
Ik en heb nooyt in 't Velt,
Sulke Vogels konnen schieten,
En na ik 't Gediert besien,
Soo behoort men 't gonst te bien.
De Man seyt 't geen gy siet,
En soo in het Velt hoort schreeuwen,
Dat zijn Gansen anders niet,
Erger dan de stoute spreeuwen,
Een snoot en een stout'lijk goet,
Daer gy u van wagten moet.
Vader seyd' den Jong-Gesel,
Laet my by die Gansen blijven,
Ik wil met die Dieren wel,
Mijnen Jongen tijdt verdrijven,
Ik en vreese geen verdriet,
Sy en zijn soo grouwsaem niet.
De Man voelde sijnen gront,
Dagte wat sal dit beduyden,
'k Meende seyd' hy binnens mondts,
't Kint kent niet dan groene Kruyden,
Maer die Lekker, als hy is,
Kent meer als het groene lis.
Dog sijn Vader stiet hem voort,
En ging van de wegen treden,
'k Kint (jn siin gemoet gestoort,)
Volgt hem na met trage schreeden,
| |
| |
En seyd' Vader mag het zijn,
Koopt dog eens een Gans voor mijn.
My dunkt 't waer my een pleyzier,
Dat ik mogt een Gans genieten,
Al waer 't al mijn leven schier,
Het en soud' my niet verdrieten,
Vader seyd' onnosel Hans,
Lieve koopt my dog een Gans.
De Man stont geheel verstomt,
En seyd' wat baet naare Kluysen,
Al wat maer van Katten komt,
Is soo 't schijnt geneygt tot Muysen;
En hoe naeuw men Jeugt besluyt,
't Schijnt sy wil 'er egter uyt.
Naer dat Hansken met sijn Vaer,
Van de Feeste was gekomen,
Sijnene Af-scheyt had genomen,
Was de Guyt het Kluysen moe,
En liep na de Gansen toe.
Achtien Jaer was Hansken oudt,
Als hy van sijn Vaer ging loopen;
Hansken had den bras van 't Wout,
Hansken woud' een Gansken koopen,
Hansken die en had geen deeg,
Voor dat hy een Gansken kreeg.
|
|
Auteursrechtvrij